Na drie jaar crossfit begon er wat sleet op te komen, zei de coach. Een beetje onevenwicht tussen links en rechts, bij een aantal oefeningen.
Een scheef voetje, zei de bewegingsninja.
En pijn aan de rechterschouder wist ik. Na honderd pushups, in elk geval.

Kwam daar een week of vier geleden nog een enorm pijnlijke achillespees bij. Sleet, dacht ik. Niks van, zei een collega-early-bird-crossfitter. Een blokkage in je rug. Verklaart ook meteen de schouder.

Wait what?
Rechterschouder en linkerachillespees? En dat komt door een blokkage in mijn rug? Straf. Heel straf.
En dat ik dan maar naar een osteopaat moest gaan.

Aangezien twee van de vijf broers met herniae sukkelen, nam ik het zekere voor het onzekere en boekte een kraaksessie. Alleen had ik daar toen nog niet over nagedacht, dat dat ook echt zou kraken. Maar dus.
Stond ik van de week bij de kraker van dienst. Een osteopaat in Berchem, op een steenworp van de deur.

“Ah”, zei Philippe, “Dat staat scheef eh. Maar da’s niet erg: ik zet het gewoon weer los. Maar niet recht, want dat komt niet goed.”
Blijkbaar zit ik met een lumbale torsie.
En die verklaart het scheve voetje. Het komt er op neer dat mijn heupen een beetje gedraaid zijn. En dat heeft blijkbaar een effect op heeel diepe buikspieren.

Wist jij dat er een paar heel dikke spieren aan de, let goed op, voorkant van je rug zitten? Ik niet. nu wel. Doordat mijn heupen wat sensueler staan dan die van de doornsee man, trekt dat bij belasting aan mijn achillespees. En gaat mijn schouder hier en daar wat overcompenseren met een overbelast spiertje tot gevolg.

Vuist onder de ruggegraat, adem in – adem uit en KRAK.
Auwtsj.
Nog steeds.
En pijn aan mijn knie, omdat de rug en heupen weer los staan.

Ik hoop dat het beter gaat vanaf morgen.
Want pijn aan de knie, da’s even erg als aan de achillespees en de schouder samen. Maandag weer training, gelijk alsof het niks is.