…heb ik al
- opgewarmd met
- een kilometer roeien
- 100 doubble unders
- backsquats
- een workout gedaan van 50 clean& jerks
(minute on, minute off, 45kg) - een paar keer tegen mezelf gezegd: “goe bezig, maar ook GOE ZOT!”
…heb ik al
Ik had het echt zo met mezelf afgesproken dat er geen tranen gingen lopen.
Dat emotie even achterwege ging blijven en dat ik een grote jongen zou zijn, tijdens het vertrek.
Niet dus.
Tuiten vol.
Omdat ik bijna iedereen die me nauw aan het hart ligt voor een tijdje achterlaat.
Om nog eens te kijken wat er aan de andere kant van de regenboog ligt.
Om samen met zij die in mijn hart woont van op een afstand te kijken naar wat was en wat zal zijn.
Maar wij zijn een groot meisje.
Een tuit vol tranen en dat is dat.
We gaan u missen, maar dat is alleen omdat we u graag zien.
Tot in april!
Dan krijgt ge een knuffel van heb ik u daar!
Maar nu gaan wij gewoon een groot meisje zijn met ons twee.
(ik zag het twee weken geleden volledig voor me, dat vertrek. En al helemaal toen Emilia op Studio Brussel haar gezang ten gehore dreef. Dank u Studio Brussel, dank u Emilia. Ik bleitte begot van Destelbergen tot Haasdonk, op die E17…)
De komende maanden worden een stevige breuk met de realiteit. Niet alleen zijn we drie maanden in een ander land hier erg ver vandaan, er zullen ook andere geplogenheden te pas en te onpas de kop opsteken, er zal geen smartphone gebruikt worden wegens die thuis te laten, de sauciale media worden verbannen naar een klein verdomhoekje en de computer-met-internet zal per uur gehuurd worden.
Concreet houdt dit in dat ik ga voor volgende zaken:
Aanpassing?
Jep.
Gemis?
Bwoa neu.
Achteraf zal er wel weer hetzelfde gebeuren, schat ik:
Ook dit jaar lopen we nog eens een marathon.
We zijn intussen met 43 lopers, een leger masseurs en bevoorraders.
En een berg sponsors.
Maar die laatsten, die sponsors, die kunnen we nog gebruiken.
Niet echt wij natuurlijk.
We lopen namelijk voor SISP.
Een project in India, waar mijn vrouw en ik binnen 15 dagen naartoe gaan.
Had u al gesponsord?
“Kinderen Derde Wereld” – Brussel
IBAN BE57 0000 0399 9935
BIC BPOT BE B1
Mededeling: RUN FOR LIFE 2012
Want de kindjes rekenen op u.
En ook: ge kunt dat inbrengen op uw belastingen, vanaf 40 euro.
Op tijd en stond moeten we eens wat verder durven gaan.
Een klein stapje maar, dat dan leidt tot een zotte tocht.
Die comfortzone, die is goed om ‘s avonds in je zetel in te zitten.
Af en toe.
Maar de rest van de tijd: durf verder te gaan.
Durf eens iets anders te doen.
Spring GOTVERDOEME eens in het diepe.
Ik durf dat ook niet altijd.
Er is altijd een reden om het niet te doen.
Rationeel gezien is het even onnozel om het wel te doen dan om het niet te doen.
Voor en tegen.
Fuck it.
Je kan niet alles rationaliseren.
Kiezen en ervoor gaan.
En als het moet: een stapje terug en opnieuw.
Met een aanloop.
Heb je jezelf de vraag al eens gesteld?
Wat zou jij doen als het niet om geld ging?
Als je zou kunnen doen wat je wil?
Ik denk dat ik zou doen wat ik doe.
Online concepten bedenken, oplossingen bedenken.
Crossfitten en lopen.
Eventjes organiseren.
Reizen en mensen ontmoeten.
En nieuwe dingen leren.
Nee zeggen.
Fixed gear rijden.
Een boek schrijven.
Of twee.
Dat vragen ze dan, de mensen.
Of ik al stress heb.
Omdat dat dat zo hoort.
Want het is me toch wat eh jongen, zo nen trouw.
Awel ja, ik heb stress, ja.
Een gezonde spanning, dat ook, maar met momenten: stress.
Niet omdat ik volgende week zaterdag een niet te overziene beslissing neem of omdat we om 09u45 op’t Schoon Verdiep verwacht worden.
Ook niet omdat er ‘s avonds een bal is dat zijn gelijke niet kent en waarvoor er nog wat losse eindjes aan elkaar moeten worden geknoopt.
Niet omdat de ringen nog gepast moeten worden en de notaris wat talmde.
Ook niet omdat we met‘t werk pas een groot project succesvol opleverden of omdat er een fijne collega vertrekt voor altijd.
Of omdat er vanalles moet worden doorverteld waar nog geen tijd voor is.
Zeker niet omdat het weer wat grillig is, er festivals gedaan worden en er af en toe tot laat in den avond vergaderd en overlegd wordt over hoe en wat en hoeveel en waarom wel.
Of niet.
Vooral niet, en laat dat duidelijk zijn, omdat er sommige zaken gewoon faliekant de mist in gaan. Kleine foto’s die niet op A2 formaat te printen zijn, bijvoorbeeld.
Ook niet omdat ik eigenlijk liever wil gaan sporten, dan dingen regelen.
Nee, dat zijn stuk voor stuk dingen waar ik best mee om kan.
Maar tel dat eens op.
Stress maat, met hopen.
Gelukkig kan mijn lief, toekomstige echtgenote en huidige verloofde dat altijd wat kanaliseren.
Waarvoor dank.
Sinds een jaar of vijf ben ik quasi fulltime bebaard. Ik ging af en toe weer met een gezicht als een babypoepeke door het leven, maar meestal leek het meer op een getrimde mannenkont. De verbale diarree heeft daar vast ook mee te maken doch dat geheel terzijde.
In de afgelopen baardjaren leerde ik alles over het cultiveren van gezichtsbegroeiing.
Enkele lessen in het goede beheer van uw eigenbaard deelt uw dienaar graag met u.
Trim de baard niet te vaak.
Zelf kies ik steevast voor een twee tot drie wekelijkse cyclus.
Hoofdharen worden wekelijks aan het mes onderworpen, baardharen zijn zachter als je ze eerst wat langer laat groeien.
Langere baard, zachte baard.
Dankzij de crèmespoeling van vrouwlief. En hij riekt nog goed ook!
Een mooie, lange en niet te wilde baard hou je zo perfect in het gareel.
Mosterd laat je baard sneller groeien. Een mythe, maar de bloeddoorstroming gaat wel harder.
Het kan dus waar zijn. Ik wacht nog op een proefpersoon met een babyface.
Kandidaten mogen zich melden.
Waarom een baard goed geconditioneerd moet zijn?
Omdat de vrouwen er zot van zijn, natuurlijk.
Sinds een goede anderhalve maand sta ik op kantoor.
Mijn bureaustoel werd direct ingepalmd en daarmee was de beslissing onomkeerbaar.
Een hele dag staan. rechtstaan.
Van de ene voet op de andere huppen terwijl je mailt.
Zot eh?
En eerlijk: dat is niet lastig.
De eerste week (wat maar een halve was) heb ik op mijn tanden gebeten.
Voetzolen en de hielen.
En de kuit.
En de achillespees.
Pijn, maar ook wat ongemakkelijk in de onderrug.
Het bureau dat ik gebruik is een Ikea Frederik Computer Stand.
Maar dan met de onderste en bovenste planken omgewisseld.
Eenvoud siert, dus dat is echt “ne fermen bureau”.
Ik heb daar gewoon mijn computer bovenop gezet en verder liggen er nog wat boeken bij.
En dat is dat.
Een erg belangrijk onderdeel van de standing desk zijn je schoenen.
Ik heb gemerkt dat de minste ongelijkheid na een tijd leidt tot lijden.
Een klein hakje? Auwtsj.
Daarom: hoe platter hoe beter.
Binnenkort eens speciale Reebok Nano’s 2.0 op kosten van den baas bestellen, denk ik.
Want de gezondheid van de medewerkers, die gaat toch voor op een paar centen, niet?
En een bureaustoel, wat kost dat wel niet?
Mijn collega’s komen geregeld al eens aan mijn toog staan.
Gezellig en makkelijk babbelend.
Sneller en korter overleg ook.
Ook voor u: loop gerust eens binnen.
Ge moogt zelfs een koffieke drinken.
Aan mijn toog.
Omdat dat dat anders is dan de rest.
Er even uitspringen, dat is plezant.
Onnozeliteit, maar toch.
Ernst ook, want full time zittend werken geeft je belachelijk meer kans op een hartaanval: 54%.
Of op pijnlijke rug.
Daarom: sta af en toe eens recht en wandel wat rond.
Hopla, gratis levensreddende gezondheidstips.
Graag gedaan.
Ik heb er geen idee van of ik binnen een jaar nog rechtsta.
Is dat belangrijk?
Nope.
Verandering van spijs en eten, da’s belangrijk.
En af en toe eens stilstaan bij onze gewoonten en die dan ook in vraag durven stellen.
Get up earlier.
Go to bed later.
Work harder.
Finish what you start.
Learn one new thing.
Renew one contact.
Ask, “How can I help you?” at least once.
Make yourself visible.
Be of good cheer.
Catch a break.
Or not.
Repeat tomorrow.
(Van Tom Peters, via Bart De Waele.)
Schone woorden waar ik me steeds opnieuw aan plan te wagen.
Maar er om de één of andere luie reden niet aan toe kom.
Of toch niet volledig.
A mantra is found.