Eddalstress?!

Standard

Dat vragen ze dan, de mensen.
Of ik al stress heb.
Omdat dat dat zo hoort.
Want het is me toch wat eh jongen, zo nen trouw.

Awel ja, ik heb stress, ja.
Een gezonde spanning, dat ook, maar met momenten: stress.

Niet omdat ik volgende week zaterdag een niet te overziene beslissing neem of omdat we om 09u45 op’t Schoon Verdiep verwacht worden.
Ook niet omdat er ‘s avonds een bal is dat zijn gelijke niet kent en waarvoor er nog wat losse eindjes aan elkaar moeten worden geknoopt.
Niet omdat de ringen nog gepast moeten worden en de notaris wat talmde.

Ook niet omdat we met‘t werk pas een groot project succesvol opleverden of omdat er een fijne collega vertrekt voor altijd.
Of omdat er vanalles moet worden doorverteld waar nog geen tijd voor is.

Zeker niet omdat het weer wat grillig is, er festivals gedaan worden en er af en toe tot laat in den avond vergaderd en overlegd wordt over hoe en wat en hoeveel en waarom wel.
Of niet.
Vooral niet, en laat dat duidelijk zijn, omdat er sommige zaken gewoon faliekant de mist in gaan. Kleine foto’s die niet op A2 formaat te printen zijn, bijvoorbeeld.
Ook niet omdat ik eigenlijk liever wil gaan sporten, dan dingen regelen.

Nee, dat zijn stuk voor stuk dingen waar ik best mee om kan.
Maar tel dat eens op.

Stress maat, met hopen.
Gelukkig kan mijn lief, toekomstige echtgenote en huidige verloofde dat altijd wat kanaliseren.
Waarvoor dank.