Er moest vandaag een les voorbereid worden. Het is van moeten maar niet echt tegen een deadline. En geloof me, dan lukt het niet. Helemaal. Niet.
Het was dan ook te mooi weer om binnen te zitten. Ik was vandaag op het jaagpad langs de Schelde, op de Meir en daar rond. En ook een beetje binnen, achter een paar laptops. Tijdverschijtend.
Bah.
Na een eerste kennismaking met het onderwijs enkele weken geleden in het Klein Seminarie, wordt er deze week gestart met de volwassen versie. Gedurende enkele weken kunnen de mensen bij LBC me in levende lijven ervaren.
Ik ben eerlijk gezegd wel benieuwd: ander systeem, ander publiek. Andere uren ook. En vooral: andere locatie.
Waar ik de voorbije stage telkens naar Hoogstraten vloog voor de taak, fiets ik nu rustig tussen werk en stage. Middenin de stad en vlakbij huis en werk. Respectievelijk 3 en 15 minuten. Da’s anders dan 30 – 45 minuten gestresseerd autorijden met kans op file.
Ik heb dan ook goede verwachtingen de komende weken, ondanks de druk die het met zich zal meebrengen. Lesvoorbereidingen maken écht zichzelf niet.
De afgelopen week liep ik stage in een middelbare school.
In theorie doet die school er niet toe, maar in de praktijk is de keuze van de school wél erg bepalend.
Bepalend voor het welbevinden van de leerkracht in spé.
Ik koos voor het Klein Seminarie in Hoogstraten.
Niet bij de deur komende vanuit de metropool, maar wel bekend terrein: Ik was er tussen 1994 en 2001 kind aan huis en vertrok met een rugzak vol bagage.
Het feit dat dit een plattelandsschool is, vond ik ook erg belangrijk.
Want verhalen die ik hoorde in de klas, die wilde ik liever niet aan de realiteit toetsen:
“Wij zijn in de eerste plaats bewakers, dan opvoeders en als er nog tijd over is, mogen we proberen de leerlingen iets bij te brengen.”
Dat kon ik er niet bij hebben.
Ik kan daar ook niet bij: dat er eens een les de mist in gaat omdat twee individuen elkaar kopstootgewijs proberen te overklassen lijkt me gebruikelijk. Maar om dan elke les als Gendarme op te treden: no thanks.
Het Klein Seminarie in hoogstraten huisvestte alleen maar brave dutskes, tien jaar geleden.
En nu nog steeds. Waarvoor mijn opperste dank.
Ook: fijne begeleiders waar ik mijn lessen mocht geven.
Ook jullie: enorm bedankt!
Wat me wel tegensloeg, was het voorbereiden van de lessen.
Eén uur voorbereiden vroeg al snel tussen de 2 en 6 uur tijd.
Slik.
Ik had me dat eigenlijk anders voorgesteld.
En dan had ik nu nog de beschikking over goede handboeken en dito handleidingen.
Nee, het volledig uitschrijven van een les van een uur viel me niet mee.
Blijkbaar is er niemand die dat dat doet, in het echt.
Ze zouden wel zot zijn ook.
Ik leerde vorige week (elke twee weken zit ik even aan de andere kant van het schoolbankje) dat de manier van voorbereiden volledig gekozen wordt door de inrichtende macht.
Als zij bepalen dat er slechts minimale voorbereidingen gemaakt moeten worden, dan volstaat dat.
Blijkbaar. Straf ook, dat dat niet van bovenaf in regels is gegoten.
De eerste drie effectieve lessen ging ik lichtjes dood.
Bibberende ledematen, hartkloppingen, zweten.
Droge mond, hoofdpijntjes.
Tot ik voor de klas stond. “Ga snel zitten, dan kunnen we beginnen. Neem je agenda en…”
Bats.
Weg stress.
Gaan en geven en een lesje leren.
De daaropvolgende lessen vielen enorm goed mee.
Plezant ook, echt.
Misschien dat ik dat wel gewoon zou kunnen worden.
Op het einde van de maand begint mijn tweede stageperiode.
Volwassenonderwijs aan het LBC.
Ik vermoed dat dat beter gaat aansluiten bij mijn huidige leven.
Avondschool die (hopelijk) gecombineerd kan worden met de dagjob.
En daarna?
Lesgeven?
No thanks.
Ik wil eerst tijd voor mezelf.
Tijd om eens na te denken over wat komen gaat en wat er kan.
Tijd, da’s een kwestie van prioriteit.
En mijn prioriteit ligt vanaf mei op mezelf.
Nah.
Het is zover.
De eerste stageles dient zich aan.
Morgen maandag gaat er een eerste uur Informatica voor mij en een tigste voor 3 handel in de ether.
Beperkte ether, dat wel: 17 leerlingen, een stageleerkracht en eventueel een stagebegeleidtser.
Een les Excel, de beginselen.
Bereik, selecteren, kopiëren, formules.
Som.
Maar hey, serieus: mijn maag krimpt redelijk in elkaar bij de gedachte.
Voor de leeuwen.
Zenuwen wat het gaat geven.
Stress om iets te vergeten of verkeerd te doen.
Ook: zeker dat het wel zal meevallen.
Dat er nog wel rek op de riem zit.
Dat de improvisatie nooit ver weg zal zijn als het nodig is.
Klaar quoi.
De eerste keer terug echt in de schoolbanken, het was een goede ervaring.
Goed als in: goed dat ik er zonder kleerscheuren vanaf kwam.
Nee, eerlijk waar, het was een fijne middag daar in het Klein Seminarie te Hoogstraten.
Eerst een uurtje nederlands (voorzetselvoorwerp, begot) en dan een uurtje economie.
De dame aan het bord gaf nog op exact dezelfde manier les als tien jaar geleden, toen ik zelf bij de oplettenden hoorde.
Grappig.
Ook grappig toen ik werd aangesproken over mijn “kritische” blogpost, “Kritiek op het Klein Seminarie“, van een hele tijd geleden. En of ik daarmee nog snel even wilde schofferen.
Nee dank u, was mijn terechte antwoord.
Mensen lezen enkel wat ze willen lezen.
In dit geval ging het om een opdracht die we in het zesde middelbaar moesten maken.
En mensen zien dat dan alsof ik het Klein Seminarie te Hoogstraten een loer wil draaien.
Niet mijn schuld dat ik hoog in de zoekmachines sta, wel? 🙂