Graanmarkt 13, Antwerpen

Standard

Woensdag 23 april. 19u. Wij zijn op tijd, want goed eten laat niet op zicht wachten. En goed, dat is het.

Asperges / waterkers / zilt lepelblad / goudmelde / hoeve ei “à la Flamande” Violleta artisjok / andijvie / kabeljauw / Belgische safraan en Zandwortel / onglet van rund / akkerchampignon / zwarte olijf / munt / koriander Citroen / rabarber / Elixir d’Anvers / oervenkel / meringue

Met dezelfde ingrediënten maakt eenieder iets anders, maar dit was gewoon hemels. Want dan denk je dat je iets kent van goed eten, maar hey, dan is er altijd nog iets anders. Iets als in “een goed restaurant lekker gaan eten”. De sfeer, de muziek, het licht, het personeel: alles was af. Cool ook dat de chef, Seppe Nobels (die ooit bij Wout Bru kookte en nu nog steeds samenwerkt), ons zelf het dessert komt presenteren. Het lijkt erop dat hij dat aan elke tafel probeert te doen. En elk brod nog even weet na te kijken voor het de keuken verlaat. Zeer fijn om te zien dat er zoveel moeite en plezier in een bord gelegd kan worden. Jep. Graanmarkt 13. Lekker en enorm goed. Omdat het al eens wat beter mag zijn.

Budgetmaximalisatie: two4one.be

Standard

Waarom gaat niet iedereen altijd uit eten met http://two4one.be? Vooral: waarom doen wij dat niet altijd?

Ik vroeg me dat onlangs af. Had er al van gehoord, via via. Dat je voor redelijk weinig geld en weinig moeite in de net iets duurdere restaurants kan gaan dineren. Drie gangen voor 39 euro. Voor twee. Doe daar nog een drankje en een fles wijn bij en je betaalt niks teveel. Ofte: weinig meer voor veel meer waard.

Most bang for the buck.

Je moet je dan aan het menu houden, dat wel. En een print maken. En, godbetert, reserveren.
Jep, 5minuten (inclusief paswoord reset wegens vergeten) tijd. All done.

Volgens mij is dat een attitude. Het beste uitzoeken. Zorgen dat je je geld zo goed mogelijk uitgeeft.
Mijn plan voor de rest van het jaar: budgetmaximalisatie.

Meer halen uit evenveel.
Is dat dan eigenlijk ook een growthhack?

Restaurant Rimbaud in Antwerpen: superlatieven schieten te kort

Standard

Rimbaud, een restaurant in Antwerpen.
Eén van de velen en toch heel anders.
Hoe anders?
Heel anders.

  • Ten eerste omdat ze er zonder kaart werken.
    Elke dag een verrassingsmenu (menu de confiance) waar de chef zijn ziel in stopt.
    Althans, zo leek het wel.
  • Ten tweede omdat er weinig volk binnen kan.
  • Ten derde omdat het het restaurant is dat het dichtst bij ons gelegen is…

Het voorstel van chef Dave was een schot in de roos: vis, schaaldieren en Hoogstraatse Aardbeien.
Beter konden we het niet treffen op Charlotte’s verjaardag.
Eerst een hapje vooraf, daarna een voorgerecht, een hoofdgerecht van jewelste en een nagerecht.

Lekker eten is één ding.
Neem daarbij een heerlijke fles wijn, excellente bediening en een sfeervolle inrichting.
Van ontvangst tot gastendoekjes in het toilet: alles is af.

Wij hebben er van genoten, dank u wel Dave en Lieze.
Jullie zien ons terug, wees daar maar zeker van!

Narai Thai Brugge

Standard

Zaterdag was een culinaire topper.
Niet alleen hadden we een prinselij ontbijt in ons kasteel, we werden ‘s avonds ook verwacht in Narai Thai.
Charlotte had nog ergens een Bongobon uit haar hoge hoed getoverd en die diende te worden geïnd.

Dat het een bon voor vier was, bleek geen enkel probleem: wij mochten kiezen en eten en drinken en gezelligdoen zoveel we wilden, als we het bedrag maar opmaakten of zouden bijpassen.
Nu kan ik u verzekeren: dat is voor ons geen enkel probleem.
Onze persoonlijke ober (althans, dat geloofden we graag zelf) deed er alles aan om ons perfect op ons gemak te doen zijn: een amuse geule van het huis, wat suggesties.
Echt, een fijn welkom.

Een flesje huiswijn, elk een voorgerecht (vispasteitjes en krokodillespeisjes) en een hoofdgerecht.
Het voorgerecht was vooral fijn.
Fijn als in fijn afgewerkt.
Niet te veel, net genoeg om de aanwezige honger nog wat aan te wakkeren.
Ik had nog nooit krokodil gegeten.
Een ervaring, zeg ik u!
Niet heel speciaal, maar wel vol smaak.
Charlotte’s vispasteitjes waren perfect: fris en zeer, euhm, vissig.

De hoofdschotel liet even op zich wachten en dat was goed: konden onze hapjes wat zakken en werd de wijn geproefd.
Wij als wijnliefhebbers kennen hier helaas hoegenaamd niets van.
We weten echter wél wanneer iets lekker is.
Deze huiswijn was lékker.

Ter voorbereiding van de schotels (zalm en rundsvlees in rode curry met respectievelijk gember en kokos) kregen we een warmhoudplaat.
Goede zet, want de schotel was nogal groot (in hoeveelheid) en koud zou ze niet te eten zijn.
Ik vermoed dat de tijd tussen het afruimen van het voorgerecht en de hoofdschotel iets van een 20minuten duurde.
Perfect.

Een heerlijke curry met voor de ene een berg rundsvlees en voor de andere een stevige moot zalm werd begeleid door een grote pot rijst.
Niet overdreven, maar wel veel.
Ik vroeg uiteindelijk nog een beetje bij en dat ging zo:

* Mag ik nog een beetje rijst? Geen volledige portie maar…
– …net genoeg voor’t laatste beetje curry?
* Perfect!

Obers die aan een half woord genoeg hebben om te weten wat je bedoelt, me likes.
Me likes big time.

Aangezien we met het voorgerecht en de hoofdschotel meer dan genoeg gegeten hadden, hebben we het dessert aan onze neus laten voorbijgaan.
Wel nog een koffietje en om het wachten te verzachten, een glas wijn.
Het wachten, dat kan letterlijk genomen worden: onze bus zou pas een uur later vertrekken en buiten staan was geen optie.

De rekening (dankzij de Bongobon) viel enorm goed mee en dat maakte het geheel natuurlijk nog net iets beter geslaagd.
Dank u wel, vriendelijke mensen van Narai Thai!