Run for Life, the day after

Standard

Mijn eerste marathon was een succes.
Niet alleen de eigen prestatie (die wel ok was, maar niet zonder slag of stoot) maar vooral de hele organisatie.
Zowel de lopers (vriendschap en broederschap) als de bevoorraders (helden op bepaalde momenten!) als de masseurs (nooit deed dat zoveel deugd, waarvoor dank).

Van ‘s morgens half zeven toen ik uit mijn bed rolde en pannekoekenbeslag vond over helpende handen bij de inschrijving en geweldig veel supporters bij de start.
Aftellen en applaus en gejuich en oorverdovende stilte toen we vertelden dat we meer dan tienduizend euro hadden opgehaald. ‘s Avonds bleek het om twaalfduuzend lappen te gaan. Te zot, eigenlijk.

Tijdens het lopen fietsen er een boel bevoorraders mee, stond er volk langs de kant en babbelden de lopers gezellig wat met elkaar. Dolle pret, zwaar afzien en lekkere drankjes drinken. En repen en appelsienen en pannekoeken eten.

En bij aankomst stond er een massa volk te wachten!
Vrienden, familie, collega’s en omstaanders van allerlei slag.
Applaus en felicitaties. Schouderklopjes en lachende gezichten.
Van mezelf niet in het minst.

Want blij dat ik was. Nooit zo blij geweest om de Groenplaats op te lopen.
Nooit zo blij geweest dat ik kon stoppen met lopen.
En een heerlijke massag in’t verschiet, alleen wist ik dat toen nog niet.

Binnenlopen bij de Karel De Grote hogeschool waar de masseurs een hoekje hadden gekregen. Allerlei tafels met masserende handen en ingeöliede lijven, bemoedigende woorden en vooral: warme en droge kleren.
Gemasseerd worden door kneedgrage handen en een paar keer de woorden “Doet dat pijn? Ja? Dan doe ik dat nog een keer.”.
En dan als, ahum, herboren van de tafel springen.

Nee, de dag liep van een leien dakje.
Iedereen wist wat ie moest doen, er waren voldoende drankjes en tussenstops en helpers en vooral: voldoende geld van sponsoring.
We klokten af op 12000 euro. Nah.

Ikzelf voel me vandaag beter dan verwacht.
Een beetje pijn in de achillespees en de knietjes, maar verder niets.
Een licht gewichtsverlies van een kilo of drie, maar dat wordt er op de komende kerstfeesten wel terug aangegeten als ik de geluiden uit de keuken mag geloven.

Volgend jaar?
Opnieuw.
Loop jij ook mee?

Marathonday

Standard

Morgen is het D-Day.
Marathonday.
Weken zwaar getraind, de laatste dagen gelijk ne zot gegeten en gedronken.
Een jaarvoorraad koolhydraten en aminozuren.
Conditie van een trein, lijf gelijk een kathedraal.

En toch.
Zweet en tranen, dat zal het zijn.
Lachen ook.
Wees erbij en bekijk het zelf: onderweg of op de Groenplaats.

Eerlijk: ik heb er goesting in, ik zie het zitten en ik ben er klaar voor.
‘t Eerlijkheidshalve heb ik er ook wel wat schrik van.
De druk liep deze week nogal op.

Niet alleen wenste iedereen me succes, ook kwam er al een bom geld binnen.
Op het moment van schrijven spreek ik dan over 9589,4 euro.
Slik.

Soit.
ik ga mij niet druk maken en aan een stevig dutje beginnen.
Zie ik u op de Groenplaats?