Vanmorgen om acht uur de vier uur durende rit naar Bangalore begonnen. Met vijven in een jeep en aan een gemiddelde snelheid van 40 per uur, er zijn aangenamere dingen. Vooral aangenamere wegen: de slechtst denkbare weg in Belgie is de best denkbare weg hier. En dat is niet overdreven…
Een dutje doen was er dus helaas niet bij.

Als we in Bangalore dokter Govida thuisbrengen, dient er eerst koffie gedronken te worden. Wat een villa! Marmeren vloer, luxe, airco overal, netjes, proper, niet te doen.
Maar qua design, servies en inrichting: eighties en seventies…

Daarna wordt er een kort bezoekje gebracht aan het ziekenhuis. Een goede vriend van Swami ligt er wegens een hartinfarct en de zusjes mani en Shoba willen hem graag een bezoekje brengen en wat zegenen.
Dit ziekenhuis is het grootste ziekenhuis van Bangalore en dat valt wel op: de inkom is groter en luxueuzer dan elk ziekenhuis dat ik in Belgie al heb gezien. Schitterend gewoonweg.
De zieke ligt in een VIProom en wat ik daar zie  overstijgt alles wat ik verwacht had: die kerel woont daar begot in een klein appartement! Nu ja, zijn familie dan toch.
Een keuken, een prive badkamer, een afgezonderde ziekenkamer, een prive verpleegster die heel de tijd naast het bed waakt, een zithoek met volledig hoeksalon en twee slaapbanken, TV, stereo en roomservice.
Moeder, daar wil je enorm graag werken!

Terwijl ik de man daar zie liggen, gaat er een schok door m’n lijf. Plots speelt er in m’n hoofd de film van Staf die vorig jaar overleed. Blijkbaar roepen bepaalde situaties bekende beelden op. Ik ben er even niet goed van en wacht dan ook liever buiten.

Na het ziekenhuis gaat het naar de binnenstad. Een ziekelijke rit in een dito verkeer. Uitlaatgassen zijn niet te harden, gevaarlijke situaties en dodelijke schrik zijn een heel normaal gegeven.
Gelukkig zijn we vrij snel aan het hotel dat Swami voor me heeft geregeld.
Ik vind het net iets te chique (qua understatement van het jaar is dat wel een stevige gooi naar de titel) en een boy die m’n rugzak draagt heb ik ook niet echt nodig.
De kamer is groot, min of meer proper en heeft eigen wc en douche. En zal ongetwijfeld een pak teveel kosten, maar dat is niet aan mij: swami staat erop om alles te betalen, hoewel ik donderdag heel netjes de rekening presenteer met alle cash zoals dat hoort.

Een stapje buiten de deur is een goed plan lijkt me, vooral om (voor het eerst in twee weken) eens wat geld af te halen. Een stadsplan is hier even moeilijk te krijgen als mensen vinden die het kunnen lezen en me kunnen situeren. Want aangezien hier weinig tot geen straatnamen te vinden zijn, is het redelijk moeilijk om me te orienteren.
Dan maar op het gevoel en dat lijkt te werken.
Koeien, vuiligheid, uitlaatgassen en cricketspelende kinderen, dat is mijn eerste indruk van de kleine straatjes.
Vers fruitsap (7 rupee) en een kappersbezoekje (100 rupee) zijn echter al een fijn begin. Als ik dan wat later ook nog eens de weg terug vind, ben ik de koning te rijk.

Terug aan het hotel staat er een medewerker van Swami me op te wachten. Blijkbaar moet de kerel een beetje babysit spelen want hij komt me morgen halen om aan de bus af te zetten. Het is potdorie ocharme honderd meter van m’n kamer!
De betuttelende manier van leven werkt me wel lichtjes op het systeem. Ik laat alles echter nog even begaan en zal donderdag wel zien: de komende maand ben ik als een vogel zo vrij! Nah.

Momenteel heb ik precies een beetje heimwee naar Belgie, vertrouwde mensen om me heen en wat westers leven. Gek, want ik denk dat het de eerste keer is dat ik dat heb.
Niet dat ik hier weg wil, dat zeker (nog) niet, maar toch.

Eerder van de week had ik ook het gevoel dat mijn plaats echt wel in het westen ligt. Niet per definitie in ons belgenlandje, maar wel in het westelijk halfrond…
Misschien dat dat verandert, ik heb er geen idee van.