Ik heb er een dubbel gevoel bij, bij The Farm.
Een mooi project, dat wel, maar toch.
Twaalf studenten strijden in twee ploegen om een titel die hun leven weleens zou kunnen veranderen.
Twee ploegen die een volledige campagne mogen uitwerken binnen het bureau.

Welke student communicatie droomt daar niet van?
Mijn eerst reactie was: cool, dat wil ik ok nog wel doen. Een beetje zoals ons eindwerk, maar dan nog echter.
Mijn tweede reactie, vooral na het doornemen van de website, was eerder terughoudend.
Gratis gaan brainstormen?
Been there, done that: I drunk the potion, had the hangover.

Toen ik afstudeerde heb ik ook even een “gratis stage, met grote waarschijnlijkheid op een job” gedaan.
Bij de boerderij (al een pak minder cool, niet 🙂 wordt er niet gesproken van een job. Da’s al een goed ding, mar niet genoeg. We weten allemaal waar het hier om draait. En ik vind dat, persoonlijk, niet netjes.

Iemand werkt, levert diensten of ideeën, dus je betaalt hem/haar.
Of dat dat nu studenten zijn of reeds werkende medemensen.
Wie werkt, wordt betaald. Punt.

Toen ik vorig jaar aan de overstap bezig was, was het mijn droom om ergens bij een bedrijf zoals Proximity BBDO te werken. Een echt driehonderzestig graden reclambureau. Ik heb dan ook een paar goede gesprekken achter de rug waaruit vanalles voortvloeide maar geen job. Het zou dan ook gemakkelijk zijn van me om de hele sector van communicanten af te schilderen als een bende bloeddrinkende geldwolven.

Dat wil ik ok niet doen, maar ik heb wel gemerkt dat het principe van “kom’t is efkes proberen, een maand of twee” nog steeds bestaat. Drie plaatsen, onafhankelijk van elkaar.
En toen was de goesting over.

Vandaar dus mijn scepsis, Erlend.
Verder een schoon project, sowieso, maar met een wrange nasmaak voor de meeste deelnemers denk ik.
Zou het niet?