Het heeft lang geduurd, eigenlijk. Ik blogde altijd gewoon vanuit de standaard online interface. En vaak gedacht dat ik iets moest installeren en proberen op de desktop. Maar verder dan de Scribefire extensie in Chrome kwam ik niet.
Tot vandaag.
Bits aangekocht.
http://bitsapp.info/
Betaald voor een app.
That’s a first, denk ik.
Benieuwd wat het geeft.
Of ik meer ga schrijven.
En of het wel écht goed werkt, ook.
#blogging #WordPress #Bits
Een weekje op verlof met de driemaander, dat leek ons een puik idee. Niet kamperen zoals andere jaren, maar toch ook niet op volpensionhotelmetduuztsterren. Onze criteria waren eenvoudig, de resultaten niet zo denderend.
We wisten wat we wilden, maar vooral waar we geen zin in hadden.
Dat beperkt de mogelijkheden, maar maakt het resultaat vaak veel beter.
op een rijtje:
Mijn vrouw smeet zich als een bloedhond op de hoop chambres d’hôtes bij Belgen in Frankrijk en wist er de beste uit te halen.
Eind juni werd er geboekt en na wat over en weer gemail (de data die wij wilden waren niet vrij, maar gelukkig zijn wij nogal flexibel daarin) was dat in de sjakkos.
Vol verwachting vertrokken we vorige week dan ook op avontuur.
Avontuur, ja.
Want op vakantie gaan met een baby erbij is wel heel erg anders dan anders. Niet moeilijker of vervelend of zo, maar wel in rekening te brengen. Zorgen dat er flesjes en eten en warm water en pampers en vanalles mee is. Altijd. Reservekleren ook, die we één keer zijn vergeten. En dat je lager moet pauzeren en moet stoppen en als er gestopt moet worden dat er ook nù gestopt moet worden.
Awel. Dat viel enorm goed mee.
Onze prinses sliep Parijs voorbij, nam genoegen met een gezelige aire en sliep daarna tot in Brinay, bij La Foire Des Ducs. Daar moest dan ook direct eten voorzien worden, maar hey: wij waren waar we moesten zijn.
De chambres d’hôtes van Bert en Gert is een stukje luilekkerland in Frankrijk. Op je wenken bediend worden, betaalbaar Belgisch bier en zeer lekkere huiswijn. Gezellige gasten, een grote tuin en een uitstekend terras. Alles op’t gemak, alsof we thuis waren. Na een paar dagen kregen we zelfs de drang om te helpen afruimen. Zoals je dat bij goede vrienden doet.
De inrichting is op z’n zachtst gezegd eigenzinnig.
Een bonte verzameling brocante en antiquiteiten, afgewisseld met mooie foto’s en retro elementen.
Die retro elementen komen vooral in het appartement naar voren. Nu ja: het is gewoon een retro appartement!
Echt prachtig, stijlvol en niet te druk.
Ondanks mijn ongevoel voor design en inrichting was ik danig onder de indruk.
Thuis in een ander huis.
(na twee dagen liep ik dan ook al rond op blote voeten zoals ik dat thuis doe)
Perfect voor onze vakantie!
De gastheren waren altijd aanwezig, maar niet te aanwezig.
Wil je lezen? Dan lees je maar.
Wil je babbelen? Dan blijven we wel zitten.
Nog iets drinken? Een hapje? Komt er aan!
Echt waar, heren, u was geweldig!
Wij hebben niet veel gedaan.
En ook weer wel.
Alle dagen ontbijten tegen tien uur, eerste stappen gezet tegen de middag.
Wanneer alle winkels en musea en wat dan nog gesloten zijn.
Wanneer de zon op zijn hoogst staat en de lucht het hardst trilt.
Ach. Zolang Truus er geen last van had, wij ook niet.
Behalve die keer dat we verkeerd gewandeld waren en te weinig drinken mee hadden.
Nu ja: overleefd. Deel van het avontuur.
Wat we precies deden?
Wandelen, in de directe omgeving van Brinay en Brienne en het Canal de Nièvre en in de omgeving van Blismes. Als die plaatsen u niets zeggen: het is er de moeite.
Een bezoek aan Chateaux-Chinon, Nevers en Vandenesse. Een paar kleine stadjes in de buurt.
Plaatsen om ooit naar terug te gaan, als er nog meer tijd is.
Een uitstapje naar Guédelon, een dertiende eeuwse burcht in aanbouw, zoals ze dat in de dertiende eeuw deden. Redelijk indrukwekkend. Enorm knap dat ze dat doen.
Maar vooral: dat dat in deze verzuurde tijden kan. Echt, een enorm cool experiment.
Awel, het verlof was zoals een verlof moest zijn.
Zalig.
Omdat de omstandigheden er naar waren.
Omdat de omstandigheden zo gecreëerd werden door onze hosts.
Omdat wij gewoon keigoed op verlof kunnen gaan, ook met onze prinses!
In’t groot gaan gaan winkelen, duurt dat bij u ook maar een half uurtje?
En in’t groot, da’s echt in ‘t echt groot eh: water voor papflesjes voor de komende maanden, diepvriesgoed, rijst en pasta voor de rest van’t jaar, in te vriezen vlees, beleg en groensels en fruit en alles ook nog eens per minstens twee.
Om in de kelder op te slaan.
Wij doen dat tegenwoordig via Collect & Go.
Omdat dat sneller gaat en omdat het kleine mevrouwtje niet van winkelen houdt.
En deze grote meneer ook niet.
Het vergt wel enige moeite en concentratie.
Je loopt niet door de rekken en moet heel bewust weten wat je nodig hebt. Want een order aanpassen lukt bijvoorbeeld niet. Maar hey. Je kan je lijstje opslaan en later er aan verder doen. Van op je telefoon want ze hebben daar ook een app voor. Of wat dacht je. Na’t eten nog wat napraten en zeggen dat je naar de winkel moet voor dit en’t geen en met dezelfde moeite alles laten klaarzetten?
De eerste keer hebben we servicekosten (het extraatje voor de moeite, zeg maar) betaald.
En daarna niet meer.
Elke keer was er wel een promo die “toevallig” in onze kar paste.
Extra veel allesreiniger.
Extra veel flessen water.
Extra mannengeur.
Omdat ze iets waren vergeten en we een bon ter compensatie kregen (nadat ze de doos met blikken kokosmelk ook nog eens thuis hadden afgeleverd).
Tja, dan is de keuze snel gemaakt, niet?
OK, de promo’s zijn vast marketing en commerce gedreven. Tja. Ik vind dat niet erg, als het mezelf ook ten goede komt.
En ja, het systeem kan nog wat verbetering gebruiken, maar ik vind het een heel gemak om op maandagavond om half acht te kunnen vertrekken met een lege auto, twintig minuten later terug thuis te zijn met een volle koffer en om acht uur een kelder vol eten en drinken en kuisgerief en crème glaçe en lekkere biertjes te hebben.
Da’s meer familietijd.
En dat is me echt wel wat servicekosten waard.
Lieve Truus
Ineens is het zover.
Je bent officieel een driemaander.
Van weerloos, heel af en toe huilend dan wel lachend, ben je veranderd in een uiterst alert wezentje dat kraaiend van plezier de dag doorkomt.
‘s Nachts slaap je netjes door, zoals we dat graag hebben, ‘s morgens ben je de afgelopen week constant wakker nét wanneer ik moet opstaan. Perfectie is je niet vreemd.
Flessen drinken, nòg harder spetsen in bad en heel de dag door lachen. Proberen de dingen te grijpen en te begrijpen. Niets dat beweegt dat je niet gezien hebt. Een echte FoMo. Niks willen missen en bij alles bij willen zijn.
Klink bekend. Als dat betekent dat jij ook een enorm fijn gezelschap wordt later, kan ik daar alleen maar blij om zijn.
Ja, Truusje.
Het is al plezant geweest, de afgelopen maanden.
Naar zee, gaan wandelen, terrasjes doe, schaterlachen op het grote bed.
En soms ook minder plezant, maar daar heb jij niets van beseft.
Nee, geniet jij nog maar een hele tijd van je eigen coconnetje. Liefdevol opgeborgen in ons gezin.
Want dat zijn we nu. Een gezin. Voor echt.
Ondertussen een week geleden liet je alles wat het was.
Een week geleden stonden we vandaag met allemaal rond je bed. Erg bedroefd en toch ook een beetje opgelucht. Geen onderzoeken meer, geen transfusies. Alles in rust en stilte opgelost.
Goe gedaan vava.
Topkeirel!
Een paar weken geleden passeerde ik nog met jullie eerste achterkleinkind. Blij als een klein kind toen ze op je schoot zat en naar je lachte. Geweldig trots zoals alleen overgrootouders dat kunnen zijn. Een heerlijke zondag was dat.
Nog maar net geleden gingen jullie met alle kleinkinderen naar zee. En dagje uitwaaien. Een dagje gelijk vroeger. Diezelfde week brakten jullie nog heel de stad af. Een misviering meer meepikken voor de mennekes die daar niet gingen geraken op Moederdag. Omdat je dat belangrijk vond.
Ik herinner me als gisteren dat je op donderdag steeds wist wat de voetbaluitslagen van de jeugd in, gotbetert, Meer waren. Dat je elk krijswoordraadselwoord kon vinden en wist uit te leggen. Dat je wist welke ijsheilige er wanneer kwam en waarom er een bepaalde naamdag speciaal was voor iemand.
Dat wij eigenlijk naamgenoten zijn, via de ondertussen al een hele tijd heilig verklaarde Johannes De Doper.
Dat ik postbode petten in mijn verkleedkoffer had liggen, eerst met weinig gouden biezekes, later met meer. Gewoon, omdat je toen opklom maar wel nog steeds je petten doorgaf.
Dat je mijn lievelingsknuffel maakte en lappen op mijn broeken naaide. Tot voor kort nog hamerde dat ik een zadelhoesje moest kopen om mijn jeans te sparen. Maar dat je er ook niks mee inzat om ze te fiksen.
Dat je vava was. Gewoon, omdat dat zo was.
Dat je het twee jaar geleden niet nodig vond dat wij voor de Kerk zouden trouwen, omdat we daar eigenlijk nooit komen. En dat je wel zo blij was dat we wel op het Schoon Verdiep trouwden. Een pracht van een dag, trouwens.
Dat jij Krols heette en ik De Loore heeft nooit een rol gespeeld.
Dat we geen bloedbanden hebben, is nooit een probleem geweest.
Gewoon, omdat dat zo was.
En nu, nu is’t niet meer.
Niet meer voor echt, want eigenlijk is’t nog wel.
Voor altijd.
Soms vragen de mensen mij iets. Hoe het gaat, dat ook, maar ook naar het hoe en waarom van Crossfit. Wat dat dat precies is.
Wat ge dan moet doen en wat dat te maken heeft met oermensen en vlees eten.
En of ge daar echt compleet zot voor moet zijn.
Helemaal logisch.
Of toch minstens herkenbaar. Want toen Danny me een jaar of drie geleden introduceerde in deze verslaving, had ik dezelfde vragen. Alleen was ik iets heviger en minder afwachtend en ging ik er gewoon voor.
Soit.
Zaterdag kan je gerust eens komen kijken. Eens kijken zonder zelf te moeten zweten. Kijken en roepen. En juichen en verschieten van tot wat een mens in staat is. Met gewichten sleuren, springen, lopen, zwieren aan een bar.
Kom eens zien.
Het is zaterdag namelijk de Throwdown.
De Partner Throwdown.
Pardon?
Jep, wen er maar aan: crossfitters hebben voor alles eigen woorden. Box speak, so to speak.
Een Throwdown, dat is een wedstrijd. Iedereen doet een aantal WODs (workout of the day) en krijgt daar punten voor. Ofwel omdat ze het snelst zijn, ofwel omdat ze het meeste rondjes hebben gehaald of omdat ze het zwaarste gewicht hebben kunnen heffen. En de tweede krijgt dan iets minder punten en de derde nog wat minder en … Ge snapt het plaatje.
Belangrijk bij de Throwdowns zijn de judges.
Andere crossfitters die elke atleet in’t oog houden of ze wel genoeg rondjes doen, zich aan de standaarden houden. Zodat iedereen dezelfde beweging maakt. Elke keer de kin boven de bar. De heupen volledig gestrekt.
Heel erg streng, ook.
Op een Throwdown worden geen bro reps gegeven…
Maar die Partner dan?
Gewoon hetzelfde, maar dan met twee.
En het speciale deze keer? Dat het met gemixte teams is.
Eén man, één vrouw.
En knallen maar.
Ik ben geteamd met mijn ex-team maat.
Ruth.
Gymnastiek en springerig.
Lopen. Burpeemonster.
Hoegenaamd, op het lopen na dan, mijn tegenbeeld.
Het wordt spannend.
En ge kunt er een serieus goed beeld opdoen van wat crossfit is.
Kom maar af. Eens lachen, eens verbaasd zijn.
En dan moet je achteraf niet meer vragen wat Crossfit nu eigenlijk is.
Crossfit Antwerpen vind je in de Lamorinièrestraat 161.
In, duh, Antwerpen.
Gewoon binnenlopen en het lawaai volgen!
Het wordt spannend.
En ge kunt er een serieus goed beeld opdoen van wat crossfit is.
Kom maar af. Eens lachen, eens verbaasd zijn.
En dan moet je achteraf niet meer vragen wat Crossfit nu eigenlijk is.
Ons team treedt aan om half tien, elf uur en één uur.
En, mits overweldigend goed, ook om drie uur voor de finale.
Ik hoor u wel roepen!
Die van Google weten alles wat er gebeurd.
Ze weten ook wat wij tof vinden en omdat ze àlles weten, kunnen ze daar ook erg mooie statistiekjes van trekken. Coole beans.
Music Timeline
Dit keer van de muziek door de jaren heen.
Zie hoe stromingen ontstaan en weer uitdoven.
Hoe rock de jazz verdrong.
En kijk gerust in detail hoe trash binnen de metal scene ook best wel wat staaltjes van mooie albums achterliet.
[aesop_image img=”https://blog.wann.es/files/2014/08/Screenshot-2014-08-18-20.10.27.png” imgwidth=”100%” align=”left” captionposition=”left” lightbox=”off”]
Ik kwam dit tegen via Bart.
Vanmorgen complimenten.
Op de quasi nuchtere maag, nog nazwetend van een pittige workout.
Seg, uwe Facebook header is mega graaf!
Dat is ook zo.
Maar dat moet eh.
Want een Facebook header kan heel veel zeggen over wie je bent en waar je voor staat.
Denk er dus eens over na.
Naam, adres, bla bla bla.
Als je iemand op café tegenkomt en je geraakt er mee aan de praat en je vraagt niet naar zijn/haar naam, hoe wil je dan dat die persoon jou zal herinneren?
Als de grappige? Als de zeurkous? Als de gortdroge-maar-best-wel-interessante-pee?
Wat zijn de dingen die jij belangrijk vindt in je leven?
Werken en geld verdienen?
25 Pinten in een uur kunnen drinken?
5km Kunnen lopen in minder dan 20 minuten?
Vroeger, in de middeleeuwen, hadden ridders en jonkvrouwen een vaandel.
Persoonlijke blazoenen die vertelden hoe dapper ze waren en hoeveel koppen ze hadden afgehakt dan wel minnaars versleten.
Tegenwoordig is ons vaandel niet alleen hoe we door het leven banjeren, maar ook hoe ons leven er online uitziet.
Met de Facebook Cover photo is dat heel makkelijk aan te passen.
Tonen wie je bent (met je profielfoto) en waar je voor staat of wat je megagraaf vindvindt in je Facebook cover photo. En nuances in de statusupdates.
Denk er eens over na, maar niet te hard.
Wees vooral jezelf.
Mijn Facebook cover foto komt van bij Holstee.
Ik heb vorig jaar hun manifesto ontdekt en probeer daar nog steeds zoveel mogelijk naar te leven.
Omdat ik dat belangrijk vind.
‘t Internet.
Broodnodig voor de ene, het verschil tussen een belegde boterham en een droge korts voor de andere. Ik denk niet dat ik “het internet” kan missen.
Rap iets opzoeken, een mailtje sturen.
Chit chat, werken, proza schrijven.
Therapeutisch surfen en goedkopere surfshorts kopen (vanmorgen nog, bij SportsDirect.com).
Nee, dat internet, we hebben dat nodig.
Durf ik te stellen voor mezelf en voor u erbij. Aan zichzelf kent men de halve wereld.
Maar, er zijn kapers op de kust.
Mensen die ons niet van dat internet willen laten genieten.
Mijn oudste grootmoeder, 92 jaar, is voor een testmaand naar een super-de-luxe-home. Vroeger was ze de hipste aller grootmoeders met haar Ubuntu laptop, maar na een laatste val werd die wat te zwaar. Hoppa, iPad mini. In het toenmalige ziekenhuis wisten ze er niet goed raad mee, maar na drie keer zeuren mocht ze toch “op de WiFi”.
Case closed.
Niet dus.
Het home waar ze momenteel verblijft heeft WiFi.
Althans, afficheert daarmee. In werkelijkheid is er WiFi op het gelijkvloers.
Jammer dat moeke op de derde verdieping gehuisvest is. En dat de WiFi niet tot daar wordt versterkt.
Schande. We leven toch in 2014, niet?
En dus belde moeke me vanmiddag.
Of ik iets voor haar wilde opzoeken.
Met liefde en plezier, dat zeker.
Maar een mens zijn WiFi ontzeggen, daar wordt word ik slechtgezind van.
Een hele tijd geleden kwam hij er mee af.
Of ik fotocover.be eens wou proberen.
Goh.
Nee. Want ik heb een HTC OneX+ en dat is net iets te exotisch om fotocovers voor te maken, zo schijnt het. Dus nee, geen cover voor mij.
UPDATE: Momenteel zijn er wel meer modellen mogelijk, precies.
Tot ik bedacht dat ik natuurlijk wel een fotocover voor (de iPhone van, ik doorzag net op tijd uw flauw mopke) mijn vrouw kon maken. Met een foto van principessa De Loore, natuurlijk.
Zo één van die eerste lachjes die we konden vastleggen.
Zo gezegd zo gedaan.
Fotocover.be opengedaan, foto geüploaded, geschikt en gecropped en besteld.
Easy.
Peasy.
Maandag gemaakt, woensdag geleverd.
Gewoon in de bus, met de post.
Hey lieve Truusje
Een volle maand en een dag of twee. Da’s al best lang hoor, dat je hier bent.
Je hebt al een heleboel knuffels gekregen, mensen gezien en pampers versleten. De eerste pakjes passen al niet meer, want je groeit als kool.
Je bent alerter dan de eerste week, je herkent stemmen en je wordt rustig van de draagdoek.
De Tricot Slen is al meermaals een redding geweest als je eens niet wil slapen. Want we moeten daar eerlijk in zijn: je slaapt best goed. Je bent dan ook een erg braaf meisje. Je huilt zeker niet veel en als je wakker bent, ben je bijna altijd goed gezind.
Sinds deze week heb je ook interesse voor de mobiel van Winnie de Pooh en de speeltjes van je speelmat. Glimmen van trots, dat doen we.
Want echt, je bent zo goed.
Niet voor niets Truusje de wereldkampioen. Roald Dahl had het gewoon mis toen hij zijn boek over die andere wereldkampioen schreef.
Tussen collega’s gaat het al eens over andere dingen dan ‘t werk. Zo ook van de week. Collega R, notoir rockster en sinds enige tijd ook erg bewust aan het leven, had een koe gedeeld.
Hij kocht zijn vlees al langer bij de slager in plaats van uit het vriesvak, maar was sinds enige tijd ook verslingerd aan grasgevoerd rundsvlees.
En nu deelde hij dus een koe.
Ik was direct aangesproken.
Een paar weken geleden werd ik me nog maar eens pijnlijk bewust van de vreselijke voedselcyclus waar ik deel van uit maak als omnivoor. Ik eet namelijk alles, zonder al te veel stil te staan waarvandaan en onder welke omstandigheden en al.
Niet meer.
Ook ik deeleenkoe.be.
Omdat die koe maar pas geslacht wordt wanneer ze helemaal verdeeld, verkocht en betaald is. Omdat die koe goed gras heeft gevreten (en dus veel gezonder is).
Omdat die koe uit België komt en wij onze lokale dealers beter moeten steunen.
Omdat koevlees begot enorm lekker is.
Wij krijgen op 5 juli 10 kilo Bella thuisgeleverd.
Rosbief, rumsteak, entrecote, stoofvlees, hamburgers, gehakt, américain, soepvlees, gepelde biefstuk 1ste keus en gepelde biefstuk 2de keus.
Versneden, vacuümverpakt en gelabeld.
Klaar om verantwoord op te vreten.
Hah!
Van 29 mei tot vandaag.
Een grote roze wolk, met ene paar moeilijke nachten en heel veel vertederende momenten. Een moment van bijna tweeënhalve week. Een familiemoment.
Samen de hikjes opvangen, de boertjes becommentariëren en elke volle pamper met luid applaus en waardering onthalen.
De officiële drie + zeven dagen werden uitgebreid met twee betaalde vakantiedagen en dat maakte dat we gewoon twee volle weken thuis waren. Twee weken die voorbijvlogen en waarin eigenlijk niets moest. Genieten, dat wel. En een beetje administratie, dat ook.
Maar verder werd er af en toe voor ons gekookt, gingen wij rond een uur of tien slapen en stonden we elke twee uur daarna op.
Maar.
Morgen is het gedaan met de pret.
Dan ben ik vader en moet ik, naast de dochter, ook de rest van de wereld mee in gang gestampt houden. Of zoiets. Eerlijk? Dat gaat niet lukken.
Nu nog niet. Ooit misschien wel, maar de komende week nog niet.
Daarom.
Omdat Truus de norm is.
Daarom.
Lieve wereld.
Geef mij gewoon concrete taken die ik kan afwerken en waarbij ik niet elke vijf seconden wegdroom en de nood krijg om het thuisfront te bellen.
Want anders komt het niet goed, deze week.
Met het verschuiven van mijn wereldbeeld kijk ik tegen een aantal zaken anders aan.
Niet heel anders, maar toch. Een voorbeeld? De klantendienst van Telenet.
In het verleden kende ik die vooral als automatisch doorverbinden van de ene dan wel andere kiestoon, zoals “bij alle andere klantendiensten”.
Niet bijster positief, dus.
Enter Truus.
Op woensdag 28 mei bestelden mijn vrouw (in volle verwachting) en ik (ook in verwachting, maar dan eerder de platonische versie) een film bij Telenet. In de Teletheek, of hoe het ook mag heten. We betaalden netjes, er was chips en cola en een glas bier voor de vader in spe. Kortom: gezelligheid troef. Goeie film ook, The Dallas Buyers Club.
Of toch: goed voor zover we dat konden zien.
Ook hier: enter Truus.
Na een uurtje film, namen de weeën de overhand. De mama van Truus was de hele avond al wat wiebelig en kon niet blijven zitten, maar te tienen moest een bad soelaas brengen. Film op pauze, glas bier half. Maar geen erg want: we kijken sebiet wel verder.
Om kwart voor twaalf een eerste keer (onverrichterzake) richting verloskwartier, om kwart voor vier in zeven haasten terug omdat Truus er om kwart na vier wel wou zijn.
Tja, daar stond de film dan, met dat halve glas bier.
Jammer, want de dag erna was er geen tijd om naar de film te kijken en toen was de huur termijn al weer verstreken. Moeten we die film opnieuw huren.
Of ergens via via via downloaden.
Pest, cholera. Moeite quoi.
Een klein mailtje naar Telenet (afgelopen donderdag) en een telefoontje (gisteren, op zondag) van Kobe van de servicedesk later was alles in de sjakkos. Een voldoende grote financiële compensatie om de film opnieuw te huren. En dat we onze digicorder mogen gaan ruilen voor een vers model.
Awel.
Ik word daar warm van.
Waarvoor dank.
Job well done, Telenet!
In alle hevigheid van een enorm vlotte bevalling bijna vergeten te bloggen over onze kleine spruit. 3kilo200 zwaar, 46cm groot en oneindig mooi en schattig.
Een prinses die haar gelijke niet kent. En ik ben niet de enige die dat dat vindt: ook de mama is er helemaal weg van.
Terecht.
Want de kleine handjes en voetjes, de kleine kreetjes en grote bulderkrijsjes: alles draagt bij aan lieftalligheid. klein maar dapper, en als ge dat niet gelooft nog veel rapper.
Ah ja, om 03u40 zaten we nog thuis en om 04u15 slaakte het kleine wonder haar eerste kreet.
Geboren worden voor time, ons Truusje kan dat.
Truus.
Meer dan welkom en nu al meer dan graag gezien.
Kaka die naar roosjes ruikt, huilbuien die als muziekjes klinken.
Oogjes die schitteren en nachten die nu tenminste ten volle gebruikt worden.
Heerlijk.
Trouwens, lieve wereld, u zijt alvast allemaal bedankt voor de lieve wensen. We zijn ons er van bewust dat we momenteel slechte gastheer en -dame zijn. Maar eerlijk: we don’t care. Alles is relatief en Truus is momenteel de norm. En tot spijt van wie’t benijd: u komt nog niet tot aan haar tenen.
De komende weken en maanden ben je meer dan welkom bij ons thuis, maar laat even iets weten. U weet ons wel te bereiken, niet?
