Boud

Gin Tonic dieet: no thanks

Standard

Cain Ransbotyn, notoire onruststoker en durfal, startte op april met een bijzonder dieet.
Hij zou een tijdje enkel op gin en tonic leven.
Om onderd e magische grens van de 80kilogram te graken.
Om, zoals altijd (no pun intended), op te vallen.
En om zichzelf eer aan te doen.

Het is hem meer dan gelukt.
De kranten schreven er gretig over, Facebooklezers volgden prettig en op radio was er ook iets te horen.
En op Twitter sprong ook Bart op de “mention”trein.
Een dieet dat zo snel zoveel resultaat oplevert: het is me wat.
Alleen: het is wat te goed. Heel de dag gin-tonics drinken, geen honger hebben én afvallen?
Dat vraagt om wat cijfers, niet?

Ik ga hierbij uit van volgende gegevens:

  • Cain is 34 35 jaar
  • woog bij de start 90,6kg
  • Ik gok dat hij iets van een 175cm 178cm groot is (correct me if I’m wrong, please)
  • Cain heeft zijn sport niet opgegeven tijdens de afgelopen tien dagen en sportte 3 2 keer per week (again: correct me if …)

Mannen van zijn categorie hebben per week dag iets van een 2500 calorieën nodig.
Gesteld dat er per dag 12 single shot gin tonics binnengingen, dan komen we op 12*120 calorieën.
Dat zijn er, u rekent gerust even mee, 1440.
Veel te weinig dus.
Goed punt voor het dieet: het hongergevoel dat de dieetende medemens al eens mag ervaren, werd dankzij de gin-tonics de kop ingedrukt.

Het heet dan ook niet voor niets een crashdieet.
Blijkt ook uit zijn filmpje, na tien dagen.
Liver gives up.

Tijd om te stoppen.
Niet zo goed voor de lever en de rest van het lijf.
Het plan om te bewijzen dat je kan leven op alcohol, is gelukt, volgens Cain.
Neh.

10 Dagen is niet leven, wel?
Dat is meer overleven.
Ik ken mensen die véél langer op alcohol hebben geleefd.
Als in jaren aan een stuk.
En dat intussen stevig aan het afbetalen zijn.

Nee, om te zeggen dat dit een geslaagd dieet is wil ik zelf eerst de volgende 10 dagen de gewichtsevolutie volgen.
Ik zou ook (maar daar is het nu iets te laat voor) graag een aantal zaken zien qua kracht en spiermassa.
Mijn vermoeden dat er nogal veel spiermassa bij is ingeschoten gaat niet ver van de waarheid zitten, wel?
Alcohol in je metabolisme breekt trouwens eerst af voor je lichaam aan de vetverbranding start…

Maar hey!
De opzet is geslaagd.
Pers langs alle kanten, gesponsord als guerillamarketeer én in de buurt van die 80kg.
Ik ben benieuwd naar het volgende cainexperiment, dat zeker wel.

 

Piercings en prospectie: le me, le loser

Standard

Sinds mijn zeventiende en achtiende jaar loop ik rond met chirurgisch staal.
Los door mijn vel.
Omdat dat toen iets was wat ik moest doen, vond ik.
Ons moeder had schrik: “binnenkort lijk je op zo’n volgepiercede marginaal!”.
Wist zij toen veel dat ik wijzer was.

In de afgelopen 11 jaar heb ik die nooit uitgedaan, behalve voor een occasioneel saunabezoek (de eerste keer vergeten, not gonna happen anymore). Ik solliciteerde voor mijn eerste job als software consultant  in pak en das. En met een ringetje in mijn oor.
Diezelfde maand naar de bank gestuurd om daar een job te gaan doen. Mét een ringetje.
Niemand nam er aanstoot aan en ik vond maar dat men mij moest nemen zoals ik ben.
Met gaten in’t lijf.

De laatste jaren is dat gevoel er wat minder.
‘t Is gewoon mezelf en alles dat daarbij hoort dat je op een dag over uw vloer krijgt.
Geen stress, geen gedoe.

Maar gisteren.
Terugkijkend walg ik een beetje van mezelf.
Gisteren deed ik de piercing uit mijn oor uit.
Om, gotbetert, een prospect te benaderen.
Niet eens een klant!

Lang verhaal kort: als hun product een mens zou zijn, zou dat een m/v met talent zijn met zonder tattoe’s of piercings.
En ik ging daar in mee.
Loser! Watje!
Wees een man en stand up for who you are!

Dus vanaf nu zal u steeds mezelf met een piercing zien.
U weze gewaarschuwd.

Hotmail –> Gmail: switch the f*ck up

Standard

Sinds enige tijd wordt er weer maar eens stevig gespamd door de lieve vrienden die nog met Homail werken.

Lieve schatten: switch the fuck up!

Vanavond tussen de soep en de patatten samen met Charlotte de grote stap gewaagd en echt: 20 minuten.

Een goede procedure vond ik hier, maar ik vul ze graag wat aan met stap 15:

Contacten overzetten:

  1. Exporteer je contacten informatie zoals beschreven in de instructies van Hotmail.
  2. Log in op Gmail / Google Mail.
  3. Klik op “Contactpersonen” in de linker sidebar.
  4. Klik op “Importeren” rechts naast het zoekveld.
  5. Klik op “Choose File” (vreemd genoeg in Engels bij mij)
  6. Selecteer het bestand en kies voor “Open“
  7. Optie: E-mail al je contacten om aan te geven dat je een nieuw adres hebt.

Berichten overzetten:

  1. Log in op Gmail / Google Mail.
  2. Klik “Instellingen” en dan “Accounts“
  3. Klik op “Een e-mailaccount toevoegen waarvan je eigenaar bent“.
  4. Voer nu  je hotmail adres in.
  5. Op het scherm dat verschijnt vul je het volgende in:
    – Gebruikersnaam: Je hotmail adres
    – Wachtwoord: Je hotmail paswoord
    – POP Server: pop3.live.com
    – Poort: 995
    – Vink aan: “Gebruik altijd een beveiligde verbinding (SSL) wanneer je je e-mailberichten download.”
  6. Eventueel kan je extra instellingen maken. Deze hebben verder geen invloed op de werking van je Gmail account als je klaar bent.
  7. Je Gmail account zal nu eens in de zoveel tijd kijken of je nieuwe berichten binnen hebt. In de instellingen kan je aangeven dat je alle berichten van je hotmail automatisch door wilt sturen, kijk hiervoor in je instellingen van je hotmail account.  Je zal in dat geval bovenstaande account na binnenhalen berichten moeten verwijderen anders zullen ze dubbel binnenkomen in je inbox.

Wanneer je dan klaar bent, stel je in je Hotmailaccount een “Out of Office” in. Stap 15, dus.
Iets in deze zin is perfect:

Dankzij de goede ideeën van Wannes switchte ik van Hotmail naar Gmail in 15 stappen.
Daarom kan je me dus beter bereiken op mijn.naam@gmail.com.

Met vriendelijke groeten,

Mijn Naam

Oh: graag gedaan!

Al wie zegt dat Facebook asociaal is

Standard

Is zelf asociaal!

Nah.
Ik hoorde het de laatste weken weer geregeld opduiken: “Och, Facebook, da’s voor asociale eikels die geen leven hebben.”
Serieus.
En dat zijn woorden uit monden van mensen die pertang gestudeerd hebben.
Geen loempe duvels, laat staan asoiaal.

Ze hebben het meestal niet alleen op Facebook.
Bij uitbreiding moeten ook Twitter, Google+, chat, e-mail en heel het internet er ook aan geloven.
Alleen ligt Facebook gemakkelijk in de mond.
Of zoiets.

Ik weet wel beter.
Mensen doen al eeuwen moeite om met elkaar te communiceren.
En er zijn er altijd die de bestaande vormen oneer aandoen.
Het gebeurt dat er kogels per post worden verstuurd. Of afgeknipte vingers.
Per uitzondering al eens een oor of een uitgerukte tong.
Maar is de post er dan enkel voor sociopatische moordenaars?

Nee.
Social media, en media in het algemeen, lieve schermkijkers, worden pas sociaal als je jezelf sociaal opstelt.
Anders zijn het gewoon kanalen om iemand te stalken, te bespieden en er over te roddelen.
Waar dat dat laatste dan ook weer wel iets sociaal is.

Facebook-en-andere-social-media-haters, ge zijt zelf asociaal.
Kom maar eens uit uw kot en trakteer me een pintje. Dan zal ik u dat wel eens bewijzen.
Nah.

Icoontjes weg?

Standard

Een heleboel icoontjes op mijn Androïde HTC telefoon zijn weg. Plots verdwenen. Geen echte verdwijning van de apps, maar enkel nog een linkje/titeltje.

Vervelend maar niet onoverkomelijk.
Iemand een idee?

Ongeadresseerd drukwerk

Standard

Het vliegend heen en weer krijg ik er van.
Reclame waar ik noch een andere bewoner van ons appartement om heeft gevraagd.
“Mark as Spam” lukt nog niet aardig en de bezorgers lezen steevast over de sticker “geen ongeadresseerd reclamedrukwerk” heen.

Een aantal weken geleden liep ik bijna rood aan en stond ik op het punt om de deur open te trekken en de spammer eens duchtig mijn gedacht te zeggen. Dat morgen heel de straat weer versierd zal zijn met zijn rondgestrooide boekjes. Dat er  een duideijke sticker op de deur hangt en of hij zijn rommel alstublieft weer wil meenemen of het ter plaatse zal mogen opeten.
Vorte, achterlijke rotzak!

Maar toen ik de deur opende en de man zag staan, dacht ik heel nel iets anders.
Hij trok net op tijd zijn handel terug en ik vroeg beleefd of hij het wilde meenemen.
Een beetje gebrekkig Nederlands, wat onverstaanbare woorden en een kruimelig Engels met excuses.
Dat het zijn enige jobje was.
Dat hij de stickers niet kon lezen.

Dat het begot een zielig tafereel was, die volwassen veertiger uit een Afrikaanse natie, lichtgrijzend aan de slapen.
Ooit een trotse mens, nu een zielig hoopje bezorger.
Boodschapper. De pianist uit het spreekwoord.

En ik, ik trok al mijn slechte gedachten in en zag de meneer afdruipen.
Op weg naar een lege kar en een klein loontje.
Om zijn ongetwijfeld bloedjes van kinderen toch een beetje een fijne vakantie te bezorgen.