Ongeadresseerd drukwerk

Standard

Het vliegend heen en weer krijg ik er van.
Reclame waar ik noch een andere bewoner van ons appartement om heeft gevraagd.
“Mark as Spam” lukt nog niet aardig en de bezorgers lezen steevast over de sticker “geen ongeadresseerd reclamedrukwerk” heen.

Een aantal weken geleden liep ik bijna rood aan en stond ik op het punt om de deur open te trekken en de spammer eens duchtig mijn gedacht te zeggen. Dat morgen heel de straat weer versierd zal zijn met zijn rondgestrooide boekjes. Dat erĀ  een duideijke sticker op de deur hangt en of hij zijn rommel alstublieft weer wil meenemen of het ter plaatse zal mogen opeten.
Vorte, achterlijke rotzak!

Maar toen ik de deur opende en de man zag staan, dacht ik heel nel iets anders.
Hij trok net op tijd zijn handel terug en ik vroeg beleefd of hij het wilde meenemen.
Een beetje gebrekkig Nederlands, wat onverstaanbare woorden en een kruimelig Engels met excuses.
Dat het zijn enige jobje was.
Dat hij de stickers niet kon lezen.

Dat het begot een zielig tafereel was, die volwassen veertiger uit een Afrikaanse natie, lichtgrijzend aan de slapen.
Ooit een trotse mens, nu een zielig hoopje bezorger.
Boodschapper. De pianist uit het spreekwoord.

En ik, ik trok al mijn slechte gedachten in en zag de meneer afdruipen.
Op weg naar een lege kar en een klein loontje.
Om zijn ongetwijfeld bloedjes van kinderen toch een beetje een fijne vakantie te bezorgen.