Iets minder dan een jaar geleden was ik de wanhoop nabij.
Ik was aan het solliciteren sinds begin augustus en ik vond maar niets.
Correctie: bedrijven vonden mij maar niets.
Multinationals, kleine bureautjes, reaclamesectorgebonden diensten of FastMovingConsumerGoods.

Ergens in oktober kwam ik uit bij een toeleveringsbedrijf dat me wel een kans wou geven.
Een grote kans zelfs.
Ik kreeg een tweeweekse opleiding in het buitenland, vast contract na proefperiode, voiture onder m’n kont en een redelijk startersloon.
Dat het in de IT was, nam ik er graag bij.
Dat ik nu een test engineer ben, ook.

Maar.
Ergens in mijn achterhoofd spookt er een klein beestje rond dat me op geregelde tijdstippen aangeeft dat ik eigenlijk naar de communicatie moet.
En het beest heeft gelijk.

Ik heb mezelf vier jaar lang uitgesloofd om een diploma te halen in de communicatie, met onderscheiding mevrouw, en nu wil ik dat verzilveren ook.
En 2007 zou wel eens het jaar van de ommekeer kunnen zijn. Een jaar vol kansen en mogelijkheden.

En ik zou een kalf zijn moest ik niet elke kans in overweging te nemen.
Maar nu zijn er plots al vier serieuze kansen.
Luxeproblemen, ik hou ervan.