Gisteren konden we op ons terras even rustig terugblikken op onze eerste drie weken in India. Drie wekem die voorbij vlogen: het voelt wat onwezenlijk. We zagen al zoveel, deden al behoorlijk wat kilometers en dronken gemiddeld drie flessen water per dag.

Rondreizen

We arriveerden per vliegtuig, deden wat rondjes in taxi en riksja en vlogen daarna weer. Deze erg snelle manier verveelde de tweede keer al wel wat: en luchthaven is en blijft een luchthaven en de uren die je daar moet slijten zijn weinig meer dan lees en verveeluren.
Vanaf Chennai gingen we dan over naar de bus, het ideale vervoermiddel om ongegeneerd in het leven van alledag te stappen. Samen rechtstaan voor de komende uren schept een band…

Waar we eerst nog voor de aircovariant gingen, proefden we wat later ook van de airvariant. Zonder ramen. Wat heerlijk is. Ook om recht te staan, of gewrongen te zitten: Indische poepen zijn niet te vergelijken met de onzen…

En toen was er de trein. Een heel geregel, een lange rit, maar uiteindelijk wel dik ok.
En goedkoop. En, wat vliegvelden minder hebben: vertier van de bovenste  plank.
Het cateringcircus van de trein naar Kanyakumari die we zagen passeren zal ons nog lang heugen…
Het Indische platteland voorbij zien flitsen is ook duizendmaal interessanter dan wat lichtjes ontwaren vanuit de lucht.

Vanaf nu maken we een weldoordachte mix: af en toe een taxi of een riksja als het niet anders kan, de bus voor korte ritjes en de trein voor langere. En voor de belachelijk grote afstanden die er nog aankomen zal er toch voor de grote ijzeren vogel gekozen worden. En volgende week ook een stukje per boot. Omdat dat kan.

WC on the loose

En met ons?
Met ons gaat het goed. Beter. Best.
We hebben dan ook twee engelbewaarders mee die geregeld eens worden vastgepakt. Kwestie van alles in de hand te houden.
De zekerheid van de goede concierge in ons huis zorgt ook voor een enorme gemoedsrust…

Nu, na drie weken, zijn we echt volledig tot rust gekomen en klaar voor meer avontuur.
Het voelt in elk geval alsof we de wereld aankunnen. En laat dat nu net de bedoeling zijn.
Zoals Charlotte het gisteren bij het ontbijt (met zicht op de oceaan) zei: “Als je hier niet gelukkig kan zijn, kan je dat nergens.”

Dit is gewoon het paradijs…
Hoewel een Belgisch cafe met wat familie en vrienden hier niet zou misstaan.

En nu?

Een paar dagen strand, een dertigste verjaardag vieren, Indische kooklessen, boottocht over het mooiste water van India, een wandeltocht door de theevelden, een paar dagen in een Westerse stad aka Kochi, een nachttrein naar Bangalore, op bezoek bij de Swami en zijn hospitaal en daarna weer verder plannen.
En nu: zwemmen in die oceaan!