Vandaag (Zaterdag is hier evengoed werkendag) komt er in de namiddag een jongen binnen in het hospitaal.
Hij komt Swami bedanken.
Ik ben even verbaasd, deze jongen ziet er redelijk OK uit, misschien een betje verzwakt.
Als ik Swami om uitleg vraag, antwoord hij enorm droog: hij bedankt me omdat ik zijn leven heb gered.

De jongen kwam een aantal weken geleden aanzetten met enorm veel verdriet. Tranen met tuiten, niet te doen. Wanneer hij even bedaart, komt het eruit. Hij gaat dood. Hij kan bijna niet meer ademen omdat er ergens wat scheef zit. Aangeboren. Inteelt.
En of Swami hem kan helpen want hij is een eenvoudige boerenjongen (klinkt als Kulderzipken, maar deze jongen is echt arm) en zijn familie kan de operatie 50.000 roepie (+/- 1000 euro) nooit betalen.

Swami belt rond, zoekt sponsors en krijgt het klaar dat de jongen geoppereerd wordt.
Vandaag kamt die jongen Swami bedanken en krijgt hij een grote zak met koekjes, fruit, snoep en ik mag hem die overhandigen.
Die blik in zijn ogen deed me bijna huilen.
Echt, zo gelukkig.

Op zo’n moment voel ik mij enorm klein.
Een leven voor minder dan mijn maandloon.
Is dat dan eerlijk?