Als stagiair begonnen, nu gepromoveerd tot jobstudent. Bij het SPRA/WCM natuurlijk. Zeer plezant, dat wel, alleen is er nu nogal wat werk… Zaterdag 25 juni is er namelijk het spectaculaire tWinkelend Noord. Een geweldig straatanimatiefestival met een bijhorende braderij. Gezien het multiculturele gehalte van de wijk (Offerandestraat tot Sint-Jansplein) zal het een kleurrijk feest worden. Wat ik daar doe? Winkeliers bezoeken. Met promo materiaal: balonnen, affiches, stickers,… Plezant. En de talen worden nog eens geoefend!
Maar het is wel gigantisch vermoeiend: elke keer opnieuw uitleggen dat de braderij zal plaatsvinden en dat al dat promomateriaal gratis is. Het toverwoord in elke cultuur.

Gisteren het heuglijke nieuws gekregen dat ik mag deelnemen aan de tweede trap van het communicatiedeskundigheidsexamen van de Stad. HipHoi!
Van 08u tot 12u… Ze doen er bij de Stad echt álles aan om mensen af te schrikken. Maar ik volhard. Nah!

Proper initiatief van de overheid. Op vrtnieuws.net staat ook iets lezen als: “Wie liever in het Duits of het Engels leest, kan terecht op het internet.” Nu kan het zijn dat ik er over heb gekeken, maar ik vond alleen maar een nederlandse, franse en duitse versie. Op zich geen enkel probleem, maar of iedereen dat vindt…
Tijdens de lunch wel eens doornemen…

Duidelijke taal, daar bij Cetelem: “Weet wat je wil jongeman, geef blijk van je ambitie, leer jezelf kennen en verkoop jezelf. En nee, momenteel kunnen we u niet aannemen. Maar denk eens na en probeer eens te zoeken, wie je bent, wat je wil en wat je wil bereiken in je leven. En kom dan nog eens terug. Want wij zijn constant op zoek naar jong, commercieel talent!”

Tja, goede vraag van de meneer: “Wat is je droomjob?” “Waar wil je binnen vijf of tien jaar staan?”
Eerlijk? Geen idee.
Wie ik ben? Wat ik wil? Wat ik kan?
Ik ben Wannes.
Ik heb bijna een diploma communicatiebeheer.
Ik wil een job.
Iets met mensen.
Iets eerlijks.
Of ik kredieten wil verkopen? Krediet op televisies, auto’s, ijskasten en mp3-spelers? Liever niet eigenlijk. Ik denk niet dat ik iets kan verkopen waar ik zelf niet voor 100% achter sta.
Jammer dus.

Maar François Lahaye heeft wel gelijk. Ik moet mezelf eens analyseren, zien wat mijn positieve eigenschappen zijn, wat mijn minder positieve eigenschappen zijn, wat ik wil en hoe ik datgene dat wil wil bereiken…
Wat zijn mijn waarden? Hoever wil ik me daaraan houden? Ben ik bereid om die waarden koste wat het kost te verdedigen en er trouw aan te blijven?
En waar zou ik dan kunnen werken?

Genoeg food for thought denk ik zo…

Iemand een idee?

Eerste werkdag. Zon. Twieëndaartig graoden!
Op zich allemaal geen probleem: dat wist ik vorige week ook al. Als studentjes in het middelbaar beginnen te examineren, dan schijnt de zon.
Wat is dan de reden van die lichtelijke zaagtoon onder het geheel?
De dresscode. Gisteren in short en T-shirt mijn *ahum* contractje gaan tekenen en bijna onmiddellijk naar mijn voeten gekregen van mevrouw Verbruggen. Dat er hier toch wel een dresscode heerst. Minstens een lange broek. Bweikes. Ik haat lange broeken als het goed weer is.
Maar kom, misschien volgende week wel eens wat rebelser uit de hoek komen… 🙂

Vandaag om 15u in Brussel zijn. Bij Cetelem. Voor een sollicitatiegesprek. Of het wat wordt? Geen idee. Een interne commerciële functie. Tja, dan weet je nog niets. Vanavond meer!
For those who care: mijn cv (pdf, 22k)

…voel ik mezelf een pak beter. Vanmorgen wakker geworden, de omgeving niet onmiddellijk herkend en bijna in paniek geslagen. Dan maar huiswaarts gekeerd alwaar mijn hok gevuld was met een hoop vleesgeworden nachtmerries. Na een frisse wasbeurt veranderden die nachtmerries gelukkig in iets wat ergens wel leek op eindwerkgroepgenoten.

Ach, het was feest gisteren.
Eindwerk af en dus volledig gedaan! Plantijnhogeschool wordt een afgesloten hoofdstuk, een nieuw boek wordt opengeslagen. Structuur wordt geschapen, mappen met belangrijke zaken moeten aangelegd worden. Want er komt verdikke nogal wat bij kijken, bij stoppen met school. Plots wordt ik volwassen. Moet ik mezelf zien te organiseren. Niet gemakkelijk voor een chaoot als ik…

Maar we zitten niet stil. Want “Van nietsdoen krijg je dorst”! (raadt de stripreeks/held van deze titel maar eens…) Er wordt gesolliciteerd, gedacht en vanaf morgen: gewerkt! Op mijn stageplaats, het SPRA/WCM. Ik werk veertien dagen lang mee aan de voorbereiding en logistieke ondersteuning van het straatanimatiefestival in Antwerpen Noord op 25 juni 2005. Zo staat het in elk geval in Artikel 1 van mijn contractje. Van 15 juni tot de 30ste van deze maand zal ik dus mijn dagen slijten achter een bureautje op de vijfde verdieping op de Meir. Boven het Kruidvat. Als je passeert, zwaai dan eens, dan heb ik ook een beetje een zonnige sfeer daarboven…

Nu: petanque! (en misschien wel foto’s straks…)

B3TA : FEATURES : PHALLIC LOGO AWARDS Via Erik Dams bij deze gekke verzameling van logo’s gekomen. Van een “dirty mind” gesproken…

Vandaag een redelijk rotdag gehad. Weinig tot niets opbouwend gedaan en zwaar gezweet (koud dan wel). Probleem was dat ik vanavond tegen een uur of zes serieus in zak en as zat en echt nergens geen goesting meer in had. Ik had redelijk veel zin om gewoon in mijn bed te kruipen en morgen een gat in de dag te slapen. Afspraken om 10u konden m’n rug op, eindwerk zou ik volgend jaar wel doen en die presentatie van maandag kon ook nog wel wat wachten.
Gelukkig kwam er toen een oplossing aange’sms’t…

Of ik niet mee ging petanquen. “Ergens aan’t Eilandje”. Geweldig idee. Ballen (vers van d’n Aldi) gepakt, fiets genomen en vertrokken. Tommy opgehaald en naar het Eilandje getogen.

Een zeer goede, doch van een menigte kijklustigen voorziene baan links laten liggen en wat verder gegaan. Naast de Londenbrug echt wel dé petanque hotspot van het moment gevonden. Een picknickbank, een petanquebaan (treinbilzen en “gravel”) en wat water in een dok. Perfect!

Spelletje gespeeld. Het begin sloeg wel een pak tegen: lang gelden, feeling weg, slechte baan. Nu ja, slechte baan: schots en scheef, onkruid en veel te weinig gravel, maar voor een eerste keer: zeer geschikt.

Na een half uurtje was het gevoel van weleer terug: netjes naast de “but” en carambollen dat het een lieve lust was. Alles verliep nogal spannend, maar de eerste set was voor Tommy. Tweede set voor mezelf. Alles rustig op het gemakje zoals het hoort. Een laatste straaltje zon en een redelijk temperatuurtje maakten het Frankrijk gevoel volledig af.
Laatste set was uitermate spannend: 5-0 voor Tommy, 5-1, 5-4, 7-4, 7-7, 9-7, 9-10…
En dan, met de laatste worp: 11-10…


Twee-één in sets dus. Gedaan en opgekraamd.

Nu helaas nog wel wat werk: Powerpoint tegen maandag aanpassen, engelse presentatie maken. Maar: nu met een goed gevoel!

Morgen nog eens hard werken (le dernière fois à l’école) en dan een gezellig avondje met la Hanne! Wat een vooruitzichten!!!

(foto’s via Flickr. Goed gerief, zo op het eerste zicht. Voor de Chiro ook eens aanschaffen: wel een pro account dan, als we nog eens 2000 foto’s online willen gooien van één kamp…)

Een eindwerk maken vergt veel van een student. Of toch meestal. Het vergt ook veel geduld, want wachten is is dat er altijd bij komt kijken:wachten tot alle si ingebundeld, wachten tot het eten klaar is en wachten tot er gepresenteerd kan worden. Die wachttijden kunnen natuurlijk zeer nuttig besteed worden. Een goed boek lezen, een volgende opdracht aanvangen, you name it.
Heel vaak wordt dat echter niet gedaan. Heel vaak wordt er een beetje rondgelummeld, wat gehangen en ten einde verveling te voorkomen wordt er al eens een fratske uitgehaald…

Zoals ook weer vandaag. Het EMI op de Plantijnhogeschool is dé plaats voor fratskes. Hoe klein ook, ze zijn altijd goed. Situatie vandaag: grote prints laten maken, maar dat duurt even. Dus gewacht. En de wallpapers van de Apple’s wat aangepast…

Van een lovenswaardig initiatief gesproken…

(een deftige kodak zou echt goed zijn… => werk zoeken! Suggesties?)

Kwart voor twaalf, nog werk en dus geen bed in zicht.
En honger want nog niet deftig gegeten sinds 13u… (en volgens mijn bioritme moet ik regelmatig eten, elke drie uur of zo).
Wat doet iemand uit een (*ahum*) westers en (*ahumer*) beschaafd land dan?
Iets eten. Het toeval wou dat ik toevallig twee weken geleden een studentenpack heb gekregen. Mét inhoud! Meestal zuigen die studentpacks, op de pils na, een stuk uit de muur, maar nu leek het mee te vallen. Er zat voorwaar eten in. Hoewel.
Verhaal kort: Spaghetteria van Knorr. Nooit klaargemaakt, laat staan gegeten. De ultieme kans dus: Wannes wil een snackje, Spaghetteria ís een snackje!

Zo gezegd, zo gedaan. Water, inhoud van het zakje (verdacht veel gelijkenissen met de “soepkes van op de voetbal” van vroeger) en roeren. “Om de saus smeuïger te maken 25g boter/margarine toevogen.” Ok dan maar.
Eventjes wachten en klaar… Maar niet heus.

De gelijkenis met de “soepkes van op de voetbal” is zelden beter van toepassing weggeweest dan nu. Soep met kleine worstje als pasta… 25g boter voor de smeuïgheid. Misschien 250g?
Op de verpaking stond ook nog iets als: “voor twee personen”. Ik had er voldoende mee als snackje, maar als volwaardige maaltijd met een glas rode wijn, een tafel met kaarsen en mijn geliefde die ik “wel eens zou verrassen met een dinerke”, kon het me toch niet echt bekoren.

Knorr.
Morgen naar de winkel voor groenten en brood. Nah!

Uit de oude, maar oh zo fijne doos.
//////////////////////////////
Der loopt nen indiaan over de prairie oep iejen biejen.
Komt dieje daor nen belastingscontroleur tegen.
Zegt diejen belastingscontroleur: “seg indiaan, weette gij waaroem da krokodille ni kunne biljaere?”
“Nieje”, zegt diejen indiaan.
“Oemdat ‘et just geregend héé!” zegt diejen belastingscontroleur.
“Hoeda”, zegt diejen indiaan, “ik heb toch just stoofvliejes g’eten?”

Pakt diejen indiian z’n bijl en kapt ’em z’n ander biejen af!

“Jaja”, zegt diejen belastingscontroleur, “hier hedde een kartonne doewes!”
//////////////////////////////

Wie weet uit welk programma dat da komt, krijgt den mp3…

Zonet bij i. de test gedaan.
Ik had hem al meermaals gezien bij anderen, maar mezelf er nooit aangezet. Eindwerk zeker?
Nu ja, existentialist eh…

• You scored as Existentialist.
  Existentialism emphasizes human capability. There is no greater power interfering with life and thus it is up to us to make things happen. Sometimes considered a negative and depressing world view, your optimism towards human accomplishment is immense. Mankind is condemned to be free and must accept the responsibility.

Of ik dat nu weet te matchen aan mezelf weet ik nog niet. Nog slechts enkele dagen scheiden mezelf van de échte wereld. De GroteBozeMensenWereld. Ik sidder en beef als een riet!

Note to self: neem uw fotomachientje mee! Altijd! Overal! (en koop er eens een deftig…)

Gisteren vrijdag met de trein naar Brussel, naar de Emile Jacqueminlaan (boulevard monsieur) naar het kantoor van Fortis op nummer 53 aldaar. Een dag of tien geleden heb ik namelijk een telefonische uitnodiging gekregen van mevrouw Liesbeth van den Stock. Of ik eens wil langskomen voor een redeneertest.

Tja. Natuurlijk wil ik dat!
Ten halven twaalven dus richting Brussel Noord, wat rondlopen en dan toch de weg maar vragen. Wat viel er op? Brussel is een grote stad. Groter dan Antwerpen. Vooral de imposante buildings aan het Noordstation (WTC, Belgacom, Vlaamse Gemeenschap,…) troffen mij. Een grote stad, die in niets te vergelijken valt (voor het kleine stukje dat ik gezien heb toch) met Antwerpen en (of all places) Turnhout.

Om 12.40u binnengewandeld bij Fortis AG, niet te verwarren met Fortis Bank…, en gewacht tot 13u. In een klein lokaaltje drie computertesten gedaan (inzicht, redeneren, rekenen) waarna de resultaten besproken werden. Ik was als eerste klaar en riep mevrouw van den Stock. Zij printe mijn resultaat af en in een ander klein lokaaltje werd alles besproken. Zeer goed gedaan meneer. U scoort meer dan gemiddeld en u mag de persoonlijkheidstest afleggen. Nou goed, aangevangen en voltooid. Maar ondertussen waren de andere twee kandidaten ook klaar. Zij mochten echter geen persoonlijkheidstest doen…

Als enige van de drie dus overgebleven en goedbevonden.
En toen werd de job uitgelegd…: groepsverzekeringsdossiers opvolgen.
Niet echt mijn tas koffie, maar misschien wel het overwgen waard, dacht ik voor een ogenblik. Toen werd er echter een zeer belangrijke en eerlijke vraag gesteld: “Wannes, verzekering, interesseert jou dat?” Een even eerlijk antwoord, een korte doch beleefde “nee” was hier volgens mezelf zeker aan de orde. En zo geschiede.

Om 16u terug buiten en blij: “u bent een dijk van een kandidaat meneer, maar er zijn andere jobs die beter bij u passen.”
Dank u wel Mevrouw van den Stock Liesbeth!

Om 08:00u stond ondergetekende aan de schoolpoort. Samen met zijn madam. Om wat schetskes voor madam in te scannen. Voor haar eindwerk…
Nu, als hulpvaardige pipo ben ik m’n geld blijkbaar echt wel waard: altijd klaarstaan voor de medemens, belangeloos en zonder vooroordelen. En eigenlijk geeft me dat een goed gevoel. Helemaal warm wordt ik ervan. In deze tijden van egoïsme, kilte en winstbejag, doe ik aan vriendelijkheid. Ik help hier, steek daar een handje toe en als je me belt sta ik je maar al te graag bij met woord, daad en goede raad.
Zonder eigenbelang? Tuurlijk niet. Ik ben ook maar een mens. En mensen doen, door de band genomen en de Moeder Theresas, Dalai Lama’s en Ghandi’s buiten beschouwing gelaten, niets voor niets.
En dat iest waar men het voor doet kan vanalles zijn. Geld. Waardepapieren, natura (een lekker etentje, verse groenten uit d’n hof,…) of zelfs vriendschap en liefde. Mensen verwachten dat als je iets doet, dat je er iets voor terugkrijgt. Zelfs als je vrijwilligerswerk doet, wil je er iets voor terugzien. Erkenning, vriendschap, plezier, liefde,… You name it.
En in deze tijden van narcisme kunnen vriendschap en liefde wel eens de sleutelwoorden worden.
Met z’n allen op naar een mooiere wereld, naar een groot en eensgezind Europa (zonder de Hollanders en de Fransmannen dan maar) en hopen dat de zon schijnt!

Weer een mooie dag in het verdere verschiet: Eindwerken en eindwerken eindwerken.

En morgen: testjes doen bij Fortis AG in Brussel! (And I’m proud of it)

(gisteren stond er een werkwoords -dt- foutje in mijn post. Dank u wel Lien om dat eventjes te melden. Ondertussen is het gelukkig verbeterd…)

Af en toe wordt er gefeest. Dat hoort zo als beschaafd manspersoon.
En soms komt het feestgedruis voort uit speciale gelegenheden op bijzondere plaatsen.
Zoals maandag. Een klein en intiem feestje van het WCM/SPRA (mijn stageplaats).
In de zoo.
Een beetje onwennig tussen allerlei nette dames en heren, maar na een kwartiertje was de studentikoze verlegenheid verdwenen en had ze plaats gemaakt voor een vlotte babbel en een deftige tongval.

Het begon er al goed: een rondleiding door het dierenpark. Mét een gids. Geweldig. Het was lang geleden dat ik er nog geweest was en het blijft een fijne belevenis. Jammer was wel dat er veel dieren op reis waren: wegens grote verbouwingen zijn er hokken te weinig en dus moesten die beestjes verkassen.

Na een uurtje was er een klein receptietje voorzien in een hal, naast de wintertuin. Zeer feestelijk allemaal, mede dankzij de overvloedige champieter die er WCMgewijs vloeide. We werden van hieruit verder geloodst naar een conferentiezaal op de eerste verdieping.
Hier viel een speech van schepen Luc Bungeneers (“den Bungie”) ons te beurt. Ook een inleidend woordje van Els Van Hoof, coördinatrice van het WinkelCentraManagement luisterde het geheel op. En dan, top of the bill, Wouter Torfs van de gelijknamige schoenenreus. Hoe zij toch wel van een familiezaakje een goed draaiende keten hadden gemaakt.
Het bleek meer te zijn dan wat gestoef en geblaas. De brave man had een zeer sterke visie over retail, kleinhandel en de periferie. Hoe dat allemaal te combineren valt als je maar vasthoudt aan enkele basiswaarden: alles voor de klant en netwerking. Kijken bij de buren dus, én er van leren!

Wouter vertelde dit alles aan de hand van de schitterende metafoor van de KRIJGER en de SOLDAAT.
Een krijger is een man die strijdt vanuit een eigen wil, met trots en voor het leven. Hij volgt het wild en zal vissen waar de vis zit. Een soldaat daarentegen wacht tot er eten is, vecht voor degene die hem het meeste betaalt en gaat na een tijdje op pensioen. Hetzelfde, maar dan in de retail…

Na de bekendmaking van de winnaars van de Uitdaging (Kammenstraat, project Naked, 5000euro. En die kwamen die cheque zelfs niet afhalen!) was er tijd voor een hapje en een drankje. Een babbelreceptie. Gezellig, plezant en dronken. Details? Die bespaar ik liever. Al kunnen we besluiten dat er gisteren zware roofbouw is gepleegd op mijn lichaam. En niet in het minst op mijn hoofd… Ach, ‘t was geweldig en fijn om de mensen van mijn stage nog eens te zien. En vandaag moet ons eindwerk af!

Van een heavy weekendje gesproken! Een weekend vol gebeurtenissen en spannende dingen, allemaal op dag 1 (zaterdag, gisteren).

Het begon vrijdag al. Heel de dag in Antwerpen rondgehangen, wat gefietst, gewandeld en iets gegeten bij Renzo. Om half negen toegkomen in “my hometown” en daar snel snel een doucheke genomen en de post van de week gelezen. De post nog maar eens gelezen. En voor alle duidelijkheid één brief dan maar een derde keer gelezen…

Of ik op zaterdag 28 mei om 09u aanwezig zou kunnen zijn voor de eerste selectieronde voor de vacature van Deskundige Communicatie bij Stad Antwerpen. In het Ruca…
Tja, wat moet dat moet eh.
Vrijdagavond de plannen niet gestaakt (bij Hanne gezellig in de tuin zitten met een pilsje en wat hapjes erbij) maar zaterdag lichtelijk gewijzigd.

Om 06.15 opgestaan, naar de bus gewandeld met een boterham met kaas en de bus voor mijn neus zien wegrijden… Ruim KUT! Vooral als je bedenkt dat je gemiddeld toch wel een uur en tien minuten nodig hebt om van Hoogstraten tot in de koekestad te geraken én dat er maar om het uur een verbinding is…
Dan maar een kopje koffie gedronken ten huize Jacobs en om 07.30 lijn 60 maar genomen om om 08.40 aan te komen aan de Roosevelt. Mijn fiets stond gelukkig niet zo veraf en samen zijn we dan naar Wilrijk gespurt. Nog nooit daar geweest, geen kaart bekeken en alleen een mondelinge uitleg gekregen van een wulpse Wilrijkse inboorlinge op vrijdagavond via de gsm.

Gemakkelijkerwijs de plaats van examen gevonden, paspoort controle doorstaan en examenmap gekregen. Hopla! En we waren vertrokken.
Een vijftigtal deelnemers en ikzelve konden tegen kwart na negen beginnen aan de eerste trap van de selectieproef voor een deskundige communicatie van de Stad.
Eerste vraag: stel een communicatieplan op voor “werf van de eeuw [Scheldekaaien]”
Tweede vraag: schrijf hier een persbericht over.
Derde vraag: Openbaarheid van Bestuur. Wat is dat, wanneer wordt dat toegepast, verschil actieve en passieve openbaarheid,… Kortom: theorie.

Nu vond ik de eerste vraag niet direct gemakkelijk: zo maar uit het niets een communicatieplan bedenken, volledig met onkosten, mediaplan en communicatiemix…
Vraag twee kwam daarentegen nogal simpel over en voor vraag drie kreeg iedereen het bewuste decreet van 26 maart 2004 in verband met die openbaarheid van bestuur.
Mwoa, we zien wel. Volgende ronde op 25 juni. Mits geslaagd natuurlijk.

Na een uitputtend examen van drie uur dan maar een beetje ontspannen op het Boekenfestijn. Daar de één van de gezinnen waar ik toe behoor tegen het lijf gelopen en met hen iets gaan eten.
Op dat boekenfestijn ook nog wat boeken gekocht. Flash 5, nederlandstalig en zeer duidelijk uitgelegd (exact wat ik nodig heb) en dynamische websites, masterclass. Of: hoe maak ik op Flash en database gebaseerde websites. Wederom nederlandstalig en stap voor stap uitgelegd. Joechei!

Dan eindelijk weer hometown waarts gekeerd met een kleine stop ten huize Jacobs om mijn aldaar gestalde stalen ros op te pikken. Pizaatje gegeten, gazetje gelezen en op tijd in m’n nestje.
Daar het geweldige idee gekregen dat ik eigenlijk nog wel wat berichtjes over had die op moesten (reclamefilmpje Proximus, .mpg) en dan iedereen maar een goede nacht gewenst. 180 sms op 20 minuten: drie keer de melding gekregen dat het bericht niet verstuurd kon worden en dat ik het opnieuw moest proberen. Netwerkoverbelasting, maar dan zeer lokaal!

En vandaag, zondag, nergens zin in. Moe, tam en veel te veel dingen die nog moeten gebeuren. Volgende week eindwerk afgeven en presentatie maken. Deze week dus druk genoeg. HipHoi!

Maarreuhm, ondanks het feit dat ik nog maar de eerste trap van de selectieprocedure heb meegemaakt, mág je me al burgemeester noemen hoor! 🙂