MAAR!
Er wordt teruggevochten. De jeans van weleer is niet meer, maar er is andere jeans.
Elk half jaar opnieuw.
Een broek per half jaar, ik vind dat veel.
Niet meer dankzij mijn Rapha jeans.
Serieus. Een jeans, de meest stevige én maatschappelijk aanvaarde broek (gaan werken in een leren broek?!) tot op de draad verslijten op, ocharme, zes maanden?
Zotjes.
Vroeger was dat niet, dus het moet wel te maken hebben met het dagelijks naar’t werk te fietsen.
Mijn zadel is kapot, dacht ik.
Mijn fiets heeft ergens een haakje en daar schuurt het te hard.
De jeans heeft afgedaan, was een andere gedachte. Auwtsj.
Als je, zoals ik, veelal rondhost in alleen een jeans en een t-shirt, dan heeft het wegdenken van de jeans best een grote vestimentaire impact.
Nee.
Er moest een andere oplossing bedacht worden.
Rapha jeans
En toen stond daar Rapha.
Fietskledingsmerk voor de modebewuste wielertoerist.
Maar nu niet alleen voor het obligatoire rondje met de zielsgenoten op zondagochtend, nee nee: voor elke dag. Om mee naar’t werk te rijden.
Goed.
Ik was een beetje sceptisch. Na vijf jaar met de fiets gaan gaan werken en jaarlijks twee jeansbroeken mogen weggooien kan dat ook wel. Ik vond mijn sceptisme onderbouwd.
En toen probeerde ik een jeans van Rapha.
Om mee te gaan werken. Ik had een paar weken voordien nog een andere gekocht van een bekend merk en dat was perfect om de vergelijking aan te gaan.
Een half jaar lang week om week (ongeveer).
Met een voor mij erg verrassend doch door Rapha voorspeld effect.
De andere jeans passeerde vorige week langs de kleermaker. De Rapha jeans was nog steeds als nieuw. Lichte tekenen van verkleuring, maar verder niets.
Water- en vuil afstotend.
Stevig.
Stretch.
Zelf noemen ze het de City Riding collection.
Ik kan dat niet ontkennen: ik rij ermee door de stad alsof ik de Tour de France rij.
En vooral: niet kapot na een half jaar.
Strak.
Waar het spreekwoordelijke schoentje aan mijn billen wringt: Rapha is een Italiaans Londens merk. En mijn billen zijn niet van Londense makelij. Nee, mijn bovenpoten zijn van Vlaamse klei.
Stevig en van stavast.
En dus moet ik mijn Rapha jeans minstens drie dagen dragen voor ze écht goed zit. Maar dan zit ze ook wel goed voor de komende maand.
Hoe doe jij dat, fiesten en jeansbroeken dragen?
@wannesdeloore bedankt voor de tip, Wannes, wat ook prima werkt: een lycra zadelovertrekje; kost ongeveer 5€:slijtvrije broeken à 20km/dag!
Cool! En heb je die online gekocht? Of is er ergens een winkel in de buurt. Want idd: mijn bovenbenen zijn ook nogal buitenmaats, dus liefst kunnen passen 🙂
Ik draag regelmatiger legerbroeken met “versterkt” achterwerk, maar de meeste van broeken hebben dus een mooi gepolierde/blinkende zadelafdruk 🙂 Nu draag ik meestal een fietsbroek en kleed me op het werk om.
Jep, online. Bij Velodome in Berchem hebben ze die. Passen is een must!
‘Fiesten’ en jeansbroeken dragen is niet zo’n probleem, fietsen en jeansbroeken is inderdaad lastiger. Vooral omdat je nooit goed weet wanneer het gaat gebeuren, de Grote Doorbraak. Weggooien is zonde, dus worden die jeansen hier steevast getransformeerd tot jeansshortjes. Mijn kast ligt er vol mee… Misschien ook een idee voor jou, Wannes? Komen je Vlaamse dijen goed in uit! 😉
Die “grote doorbraak” ofte: het door de broek zakken is inderdaad altijd onaangekondigd. Ik doe ze nu binnen bij een kleermaker. Voor 10 euro hangt die daar een lap in en kan je daar weer mee verder. Want wie kijkt daar nu?
Mijn @Rapha jeans en ik http://t.co/NmwFNW3xNm
Youri De Loore liked this on Facebook.
Kristina De Loore liked this on Facebook.
Thomas De Cock liked this on Facebook.
@wannesdeloore Bedankt voor de tip. Ik verslijt hier ook jeansbroeken bij de vleet. Haal je ze bij velodome te Antwerpen?
Een jeansbroek lijdt enorm veel op de fiets. Mijn @Rapha jeans heeft er minder last van! http://t.co/NmwFNW3xNm