Waarom nemen we geen genoegen met onze successen en moet het alsmaar meer zijn, generatie Y?
Fernand Van Damme is student internationale politiek (UGent) en freelancejournalist voor demorgen.be.
Fernand Van Damme schreef een paar weken geleden een stevig stukje kritiek bij elkaar. Kritiek op de generatiegenoten voor wie het nooit genoeg is. Kritiek op de ouders van de generatiegenoten omdat ze ons teveel kansen geven. Kritiek op de maatschappij omdat er teveel van ons verwacht wordt.
Maar eigenlijk schreef Fernand vooral kritiek op zichzelf.
Een inzicht dat hij kreeg via Jeroen van Baar. Dé neurowetenschapper. Schrijver van De Prestatiegeneratie. Dat we met z’n allen wel heel hard naar de top reiken. Dat we bovenaan moeten staan en hoger moeten willen. Schuld van de ouders, van de maatschappij, van onze eigen afgunst.
Afgunstig op successen van anderen. Liefst dicht genoeg bij ons om Facebookvriendjes te zijn. Om dan tegen elkaar op te bieden met prestaties. Hoe meer en exclusiever hoe beter. Gewoon is niet genoeg, burgertrutten zijn van een andere generatie.
Go hard or go home.
Awel, ik volg Fernand.
Gewoon is genoeg. Gelukkig zijn en vriendschap. Dagelijkse sleur en kleine gelukjes.
Als er iets is dat ik mijn dochter wil meegeven, dan is het dat.
Dat het best ok is om te kunnen genieten van kleine dingen.
Dat je niet altijd het meest exclusieve moet hebben om gelukkig te zijn. Dat jezelf goed voelen veel belangrijker is dan jezelf goed voordoen.
Onze dochter, ik hoop dat die de wereld kan veroveren.
Hoe groot die wereld is, moet ze zelf maar kiezen.
Als zij na hard buitenspelen met neefje Marcel kan genieten van een in driehoekjes gesneden boterham met hagelslag&boter, awel, dan ga ik content zijn. Want laat ons eerlijk zijn: wat is er lekkerder dan een met veel liefde in driehoekjes gesneden boterham met hagelslag&boter?