Het leven als een oermens is niet vreemd voor mezelf.
Sinds een jaar of anderhalf heb ik er vanalles over gelezen, loop ik geregeld op blote voeten en durf ik al eens een steak voor ontbijt nemen.
Ik denk na over verwerkt voedsel (nagenoeg alles wat we in de winkel kopen) en bij tijd en wijlen wind ik me op over de belachelijke hoeveelheid suiker we binnensteken.
Basisfitheidsoefeningen zijn me niet vreemd en als ik iemand hoor vertellen over hoe fijn de zomer is, denk ik direct “Ah ja, dat is met die vitamine D!”.

Afgelopen vrijdag was het volgens mijn Twitterfeed #barefootfriday.
Ik werd er op gewezen door medecrossfitter Candy en werd wat later door Wilma aangesproken.
Een kleine foto en hoopa, onze poten staan te pronken in de galerij van de internationale blote poten dag.

Soit.
Die Wilma.
100 dagen leven als een holbewoonster.
Met de kippen op stok, veel groenten en vlees en vis.
Geen suiker en (bijna) geen elektriciteit.
Alles te voet. Alles te blote voet.

Ik kan dat niet, zo van die challenges.
Mijn sociale omgeving laat dat niet toe.
En ik zie die omgeving te graag om er voluit voor te gaan.
Maar in september wil ik nog eens proberen.

30 dagen zonder suiker en zonder gluten.
Geen verwerkte rommel.
Alleen puur.
Enorm veel groenten.
Ik vind dat nu al spannend.