Via Wim lees ik het volgende artikel: Het Nieuwsblad – Jeugdhuizen: ‘Kleine ramp voor kleinschalige concertorganisatoren’.
Ik zag eigenlijk vooral zijn reactie.
Uiteraard zijn de “bezorgdheden van kleine concertorganisatoren” veel belangrijker dan het beperken van gehoorschade. Zeikerds. Ik heb er nog geluk mee gehad en ik wens het niemand toe!
Ai ai, denk ik dan. Ai ai.
Gelukkig niet van mijn oren (ook ik ben altijd goed weggekomen) maar van mijn hartje. Ik ben al enige tijd geen actief lid meer, maar De Mussenakker draag ik nog diep in mijn hartje. Omdat ik er toch een hele tijd vrij actief was. Met veel lawaaierige optredens, foute feestjes en tutende oren op zondag en maandag tot gevolg.
Zonder echt langdurige schade, gelukkig.
Anderen waren helaas niet zo fortuinlijk (hoewel ik er in onze hoop niet direct kan aanduiden).
Wat ik wel merkte, elk jaar opnieuw, was dat de maatregelen en regelgevingen elk jaar sterker werden. Moeilijker. Investeringen vragend. Optredens werden plots dubbel zo duur.
Als het weekbudget 20 euro bedraagt, is acht euro voor een avond vol optredens in een jeugdhuis best veel geld. Zodat er een terugval was van de opkomst. Waardoor de verplichte investeringen (geluidsisolatie, afzuiging,…) plots nog duurder uitvielen.
De laatste jaren is de horeca in het algemeen en de jeugdhuizen in het bijzonder sterk geviseerd: geluidsisolatie, afzuiginstallatie, zware administratieve rompslomp, rookverbod en nu nog maar eens geluidsinspanningen. Je hoort me niet zeggen dat er geen controle moet zijn (bij ons is er al een jaar of vijftien een (streng gecontroleerde en bezegelde) begrenzer aanwezig die niet toelaat om boven de negentig db te gaan) of dat het initiatief van de bezoeker moet komen.
Wel dat jeugdhuizen door deze maatregelen bijvoorbeeld de toegangsprijs zullen optrekken en er dan minder volk komt zodat de kleinschalige concerten er (op termijn) tussenuit vallen. En dat is erg. Zelfs als je, net als ik, gerust wat meer inkom wilt betalen voor grotere dan wel kleine zalen.
Arm commercieel kunstminnend Vlaanderen.
Ik snap je argumentatie hoor, daar niet van. Maar – en dit is een gissing gebaseerd op gevoel – wat als mensen gewoon weg blijven omdat a) de muziek veel te luid blijft staan (waarmee ik niet zeg dat dit overal zo is) of b) reeds gehoorschade hebben opgelopen en dus verplicht nergens meer heen kunnen? Gaan de inkomsten dan ook niet teruglopen.
Maar het frappantste vond ik vanmorgen de reactie van Sven Ornelis ‘Als ik niet luid meer mag spelen is er geen plezier meer aan’
Er moet iets gebeuren. Dat staat vast. Maar luide muziek blijft iets hebben. Channel Zero bij min 90 db? Nee dank je. Volgens mij zijn die geluidsnormen een beetje als snelheidsnormen… Tip: Alpine oordopjes van bij de muziekwinkel.
Ik zou ook nee zeggen, het is inderdaad minder fun, maar het is wel na Channel Zero dat ik een week met fluitende oren gezeten heb (ok, mijn schuld want ik had geen oordopjes is). Daarna nog eens een paar dagen last gehad na een film gezien te hebben. Sindsdien doe ik ze altijd in.