Een jaar geleden schreef ik over de op til zijnde verhuis.
Van drie naar twee.
Van maten naar “met die van ons”.
Van studentenkoterij naar appartement.

Het was een zoektocht die niet zonder slag of stoot ging, maar nu toch al een hele tijd stand houdt.
Goeie woonst, bangelijke buurt.
Betaalbaar.
Gezelligheid.
Wij, wij hebben van ons huis een thuis gemaakt.

Vanavond belde de immomevrouw.
Of er één van de dagen tijd was om wat foto’s te maken van onze binnenkant.
Omdat de boel verkocht wordt.
Slik.

Dus.
Dikke kak.
En met peren kut.
En ook: een pak zever, miserie en geregel zal ons deel zijn.

Serieus.
De verf bladerde af, het waaide binnen en de tegels vielen van de muur.
We hebben dat geschuurd, geschilderd en geplakt.
Omdat wij graag deftig wonen.
En nu, nu wordt ons zeer gezellige thuis verkocht.

Het komende half jaar moeten er dus weer zware beslissingen genomen worden.
Moeten we eens erg diep nadenken.
Over wat en hoe en hoeveel en waar.

Gelukkig dat onze thuis is waar onze stella staat.
Bij wijze van spreken.
Want wij, wij zijn eerder wijndrinkers…