Onbegrip

Standard

Toen ik op kerstavond aan enkele engelsen probeerde uit te leggen wat mijn beweegredenen om naar India te komen, zijn, stiet ik op een muur van onbegrip.
Ik voelde me net zoals ik me voelde in het vierde leerjaar, lang lang geleden.

Ik had toen (in het vierde leerjaar, tien jaar oud, bijna 15 jaar geleden) een sateliet geknutseld met behulp van een grote bout, een koord en de spiegelende binnenkant van een fietslicht. Knutselen was toen echt een hobby van me en fantasie is nog steeds een groot deel van mijn leven.

Trots als ik was vroeg ik aan de juffrouw of ik het aan de rest van de klas mocht uitleggen. Dat ik een groot idee had en het op een gemakkelijke manier kon vertellen.
En daar stond ik dan, te draaien met m’n “sateliet”.
En fier op m’n eerste “metafoor”.  En op het brengen van iets ingewikkelds op een voor kinderen van het vierde leerjaar begrijpelijke manier. Wat voelde ik me vreselijk slim!

Maar zowat de hele klas keek als een koe naar een trein. Shit. Ik moet ergens iets gemist hebben, want dit was toch niet zo moeilijk?
Gewoon iets enorms vertaald naar een klein ding. Projectie of zoiets. En dat dat dan draait.

Toen de juffrouw de domste opmerking ooit maakte, stond m’n wereld even stil.

Als dat nu in’t echt zou zijn, dan heb je toch geen sateliet? Dan heb je een enorm grote bout aan een dik en lang koord.
En gaat dat koord dan vasthouden boven de aarde?

En zo voel ik me nu soms ook.
Onbegrepen door domme domme mensen…

One thought on “Onbegrip

  1. Arnout

    LOL, Dat is echt wel met een grote mokerhamer op ne kleine zijne kop slaan.
    ( Mmm da verklaart inneens vanalles hé Wannes 🙂 )

    Mensen met oogkleppen op, das een ziekte waar ze maar moeilijk van genezen.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *