Geen enkel idee waar we heen gaan, geen enkel idee wat er moet gebeuren om een sprankeltje zon in de poel der verderf te vinden. Het niet weten van essentiële levensvragen doet meer pijn dan alle kennis die me in m’n hoofd bezighoudt. Het onbekende vraagt om doorgehakte knopen, het bekende vraagt om op pensioen gestuurd te worden.

Vandaag een babbeltje gehad met een fijne mevrouw. Na tien minuten had ons gesprek gedaan kunnen zijn, maar het heeft uiteindelijk meerd an een uur geduurd. Over het leven, het heelal en meer.
Het was inderdaad nogal abstract, vooral omdt we elkaar niet zo goed kennen. Misschien dat daar in de toekomst wel verandering in kan komen.

Maar dan moeten er eerst knopen worden doorgehakt. Tegen eind april denk ik.
Eerst beslissingen nemen en  dan een planning opstellen om de dingen werkelijk toe te passen.
Zoals in: “ik ga op dieet, maar eerst moet ik het boekje van de WeightWatchers nog eens lezen. In de frituur!”

En mijn omgeving loopt niet echt over van stimulerende factoren.
Stabiliteit wordt eerder gepromoot dan avontuur, zekerheid wordt verkozen  boven  nieuw en onbekend. En de enkele pijler die mijn leven tot nog toe had, wordt aangevreten door een vadzig zuur…

Niet gemakkelijk, zo twijfelen…