Borat.
De man van kazachstan.
De man die Amerika eens nuchter bekijkt.
De man die de VS en A eens duchtig in vraag stelt.
De man die mijn hart heeft gestolen en het aan zijn eigen zuster zal voederen.
Borat.
De film die een documentaire is.
De film die niet zo veel echte acteurs herbergt.
De film die in Amerika ongetwijfeld meerdere staartjes heeft gekregen.
De film die me tachtig minuten lang heeft laten lachen met een volk dat barbaarser is dan de Hunnen.
Borat.
Het verhaal van een journalist.
Het verhaal dat achter de waarheid aan holt.
Het verhaal dat precies zegt wat er gaande is in de US of A.
Het verhaal dat me weer maar eens doet inzien dat het leven hier heerlijk is.
Borat.
Het Kazachse volkslied in de rodeoshow.
Het accidentje in de antiekwinkel.
Het gesprek met de feministes.
Het Pamela Andersson incident.
Wat een fijne laatste avond van dit 24ste levensjaar!