Knuffel, kus en zwaai.
En toen, toen werd het even heel stil in de vertrekhal.

De mama’s, papa’s, broers en zussen van de meisjes stonden als aan de grond genageld op een hoopje.
Een beetje van hun melk.
Traantjes en toch ook wat lachen.
De spanning en de druk die er blijkbaar toch even uit moest.

Het is natuurlijk ook niet niks, je dochter zes maanden naar Barcelona laten gaan.
Zes maanden, een half jaar, 24 weken.
Lang en donker, hoewel de lente eraan komt.

Ook mijn allerliefste Madame is mee.
Of ik haar zal missen is geen vraag meer.
Wel: hoe hard.
Want momenteel heb ik er zelf nog maar weinig last van: we kunnen redelijk gemakkelijk een paar dagen zonder elkaar.
Maar in de loop van de week zal het noodlot wel een paar keer toeslaan denk ik.

Ik geloof dat dat wel normaal is.
Als je zes-en-een-half jaar samen bent, kan je elkaar wel een paar dagen missen.
Maar na een tijdje verlang je toch weer naar de ander.
En dan niet per sé in de beest-met-twee-ruggen betekenis.
Kleine dingen als hand-in-hand wandelen of zeveren en semmelen in de zetel.

Gelukkig is er meer dan een contactmedium beschikbaar.
GSM, skype, msn, e-mail, post, vliegtuig en weblog.
Maar toch.
Nabijheid kan nooit vervangen worden.
Helaas.

Gelukkig heb ik er wat foto’s van…