Standard

Als ik begin te snuisteren in de grote schatkist die “Mijn Documenten” toch wel is geworden na vier jaar zonder opkuis (tweemaal crash met herstel) kom ik vaak de gekste dingen tegen.
En dan lees ik dat en komen de herinneringen terug en al.
Vier juni 2004, drie maanden voor ik met een weblog begin.
Voor U:

Donderdag 23 oktober 23.23u

Donderdagavond. 20u in een koude wereldstad. Vier mensen op straat. Een eenzame zwerfkat in de dakgoot. Prins der duisternis in zijn slaaphemd.

Waarheen? Hoe? Waarom?

Allemaal vragen die ooit nog wel eens beantwoord zullen worden.

Vier mensen op straat. Een groepje? Een groepje. Een troepje vrienden, buren op hetzelfde kot. Verschillende kamers natuurlijk, maar wel hetzelfde gebouw, dezelfde wc en badkamer en soms samen in de keuken.
Vier mensen op straat op weg naar een avondje uit. Een uitje naar de film. Niet een film, de film. De film in een aula op een school. Gezellig. Super. Wat een feest.

Het ontvangst is hartelijk. Lieve vrouwen wijzen de weg naar drank en snoep. Eerst langs de vettige frietlucht. Goedbedoeld maar nee dank u.Donkere ruimte met slingers. Nog meer vriendelijke vrouwen. Geen enkele vriendelijk genoeg om het te helpen donderen. Vreselijk sociaal allemaal. Maar wel tof. Toffe babbel met een dame. Ook sociaal en kultureel met een k.
De school is net als een trein. Ook vertraging in de aula. Film wordt een beetje ouder voor hij begint. Goeie film. Knappe griet. Veel drugs en andere verslaving. Inderdaad, er zijn ook andere verslavingen dan drugsverslavingen.
Televise. Chocola. Seks. Auto tuning. Geweldig hip en populair allemaal. Maar wel verslavend en geld vretend.

Goeie film. Mooi einde. Jongen met geamputeerde arm. Moeder in een instelling. Vriendinnetje crackhoertje. Beste vriend in de gevangenis. Net als in het echte leven.

 

Het echte leven is vooral heel koud. Vannacht min zeven onder het vriespunt. Tof. Weer veel CO slachtoffers? Weddenschapje? Of is dat te grof? Amerikaanse soldaten deden in Vietnam toch ook een bodycount? En in Irak? En in Kroatië? En in Afghanistan? En in Irak opnieuw? Toen wel aan eigen zijde maar kom. Te weinig plaats op aarde? Dan gooien we nog wel eens een granaat in een volle tent van de vrienden. Wat is het leven toch mooi. Weten dat je telefoon gaat krijgen. Omdat de boxjes van de computer een mooi geluidje maken. Tzzztetetetetzzzz. Telefoon. Op de mobiele natuurlijk. Hallo? Nee, niet hier. Misschien op café? Straks terug naar hier? Goed.

Bijslaap is geregeld voor een koude nacht. Beter met twee koud dan alleen koud. Lekker samen lijden in de donkere vrieslucht. Of de kachel op laten staan. Een gaskachel. Snap je? Gaskachel. Vrieskou. Weinig wind. Slechte luchtcirculatie. Vandaag nog een mens. Vanavond en vannacht ook nog wel. Morgenvroeg een nummer in de statistieken.

Wat kan het leven toch fijne vooruitzichten bieden op een koude donderdagnacht.

 

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *