Gisteren was een rare dag.
Rond een uur of drie in de namiddag kreeg ik een mailtje van een zekere Tom Hendrickx. De brave kerel mag vandaag op gesprek (round two) bij mijn huidige werkgever. Hij wou wat info over het bedrijf in kwestie en zocht zich het apezuur op Google. Per toeval kwam hij op die manier op mijn weblog uit, bedacht zich geen moment en vuurde de prangende vragen e-mailgewijs af. Een snelle reactie van mezelf leverde een tweede mailtje van de heer Hendrickx op. Dat hij veel info over testen had gevonden op mijn weblog. Onder meer het Sigma (pdf, 166kb) verhaal van Jens Pas.
Ik was nog maar net met de benen onder tafel geschoven na wat in het milieu een “werkdag” genoemd wordt, toen mijn gsm rammelde. Niet zo gek, want na zessen gebeurt dat wel meer. Dat de oproeper (m/v) met een voor mijn toestel onbekend nummer belde, verontruste me wél enigszins. Nu, geen paniek en gewoon oppakken.
Het bleek een jongedame te zijn die begon met de melding: “ge kent me zeker niet.” Tja, weinig aan te doen dan zeker? En dat ze mee mocht doen met een examen van de stad Antwerpen voor communicatiedeskundige. En dat ze via een zoekmachine had ontdekt dat ik daar ook aan had meegedaan. En wat dat dan eigenlijk allemaal inhield. En ja hoor, ik wou haar maar wat graag te woord staan. De juffrouw dan ook maar wat tips en gelukwensen meegegeven, kwestie van de goedhartigheid die ik hier steeds ten berde breng *ahum* ook in de reële wereld toe te passen.
Moraal van het verhaal? 1 december was een speciale donderdag in 2005!