But not yet.
Het zal pikken, morgen. Na een maand vader en liefhebbende echtgenoot geweest te zijn (en niet meer dan dat) trekt vanaf morgen ook de werkgever weer aan de mouw. Een maand volledig met rust gelaten geweest, waarvoor oprechte dank, werkgever(s) en collega’s, en volledig gefocust op vrouw en dochters.
Het leven raasde voorbij, maar wij tuften lustig aan onze eigen gang verder. Of tegen de stroom in. Of ni. Gewoon, met vier in de zetel. Op donderdagvoormiddag, bijvoorbeeld.
Maar dat is gedaan. Voor een heel lange tijd. Vanaf nu is het weer in zeven kappen: vader, echtgenoot, broer, vriend, zoon, schoonzoon, collega.
Maar af en toe, heel soms, ga ik gewoon nog eens met al mijn vrouwen ‘s morgens in de zetel hangen. Om naar Bumba te kijken. Nah.