Ik ben op zoek naar een mentor.
Of meerdere mentoren.
Of misschien helemaal niet op zoek, misschien heb ik er al wel een heleboel.

Wacht.
Begin, beginnen.

Het gebeurt dat ik met een heleboel vragen zit.
Over vanalles. Het leven.
Professioneel dan wel privé.
Over balans en evenwicht. Eigenheid en rekening houden met.

Nu, als ik zelf niet direct een goed antwoord kan bedenken, loop ik aan bij anderen.
Mijn vrouw, moeder, vader, vrienden.
U kent dat wel. “Seg, ik zit met iets…”

Meestal komt er dan, door er over te babbelen, wel een oplossing.

Maar voor de wat grotere levensvragen over de toekomst en al, heb ik graag een wat diepgaander gesprek.
Niet te lang (een tas koffie of een broodje lang is meer dan voldoende) maar wel diep.
Er zijn zo een aantal mensen in mijn omgeving bij wie ik daarvoor kan gaan aankloppen. Mensen naar wie ik een mailtje stuur en vraag of ik even wat tijd mag kopen. En wanneer dat dat past.
De afgelopen weken zeiden er al een paar: ja natuurlijk, past het je *dan*?

Geweldig.
Kracht van een netwerk en van goede mensen.
Een goed netwerk, eigenlijk.

Officiële mentor

Via Jan Daghelinckx kwam ik bij de podcast van Tim Ferris uit.
In aflevering vier babbelt Tim met Ryan Holiday, een jongeling die het al ver heeft geschopt. Zo werkte hij als twentysomething als marketing director bij American Apparel. Het was een gesprek over stoïcisme en hoe dat, onder meer, de Meditations van Marcus Aurelius kunnen leiden tot een beter leven.

Op een gegeven moment haalt Ryan de spreekstok naar zich toe en brengt het gesprek (kort) op mentorschap. Hoe hij daar mee omgaat. Het meest opmerkelijke vind ik, is dat hij niet steeds naar een mentor toe stapt om te vragen “Hoe zou jij het doen?” Of “Wat is het antwoord op…?”

Want dat dacht ik altijd dat je deed met een mentor, leermeester of hoe je het ook wil noemen.
Nope.
Niet dus.

In zijn stuk op Medium haalt Omid Scheybani het volgende aan:

2) Everyone is just one coffee away from you. Ask for it.

Dit gaat dan wel over Google, maar ik merkte de afgelopen weken dat dat ook echt zo is.
Een koffie, een pintje, een falafel. Whatever.
Vragen staat vrij. Hoe concreter, hoe beter.

• Wel: wat denk je van deze titel voor een blogpost?
• Niet: kan je dit artikel eens nalezen en aanvullen?

Wat Ryan Holiday nog meer aanhaalt: je moet het niet steeds écht vragen.
Veel wordt al opgelost door je af te vragen: “Wat zou Mister/Misses X doen?”
Lukt alleen als je mensen goed kent, natuurlijk, maar toch.

En daar was mijn leermoment.
Denk eens hoe iemand denkt.
En verifieer dat later even.
Of ga er gewoon iets mee eten of drinken.

En eigenlijk, wist ik al heel lang hoe het moest…

Southpark, dat zit vol levenswijsheden.