Sinds een kleine week trein ik elke dag.
Het simpele traject van Antwerpen naar Brussel. Treinen genoeg elk uur, maar blijkbaar is dat toch niet allemaal gelijk. IC, IR, P, L. IC en IR zijn de rappe, P weet ik sinds vanmorgen is de Piekuurtrein en de L trein heb ik maandagochtend ontdekt.
Na een bijzonder korte nacht (vergaderen en belangrijke gesprekken en al) dacht ik het slim te spelen en niet te wachten op de latere IC-trein van 07:20, maar de direct bevredigende L trein van 07:06 te nemen.
Die L en IC, het kon toch niet zoveel uitmaken, dacht mijn naïeve (en tot achter de oren van vlinders voorziene) ik.
Pas toen er een minuut of twee werd gestopt in Eppegem (ik wist ook niet dat dat bestond) begon het me te dagen dat ik wel degelijk op een trage stoomwagen was terechtgekomen. Dat ik wat later in Mechelen met gemak, moest ik het geweten hebben, de snellere doch latere trein van 07:20 kon halen. Dat ik nu een uur en twintig L-minuten reed in plaats van de veertig IC minuten.
En dat ik bijgevolg iets later dan gepland op het werk was.
Is dat erg?
Gaan we dan zeuren?
Moeten we dan kniezen?
NEE!
Want nu heb ik toch minstens één lijn op mijn Go Pass die ten volle gebruik heeft gemaakt van de infrastructuur van de Belgische Spoorwegen. Ha!