De maandag vind ik altijd de moeilijkste dag van’t weekend: moe, kapot, gebroken en overal pijn.
Een weekend zoals het vorige (wat dan nog niet eens zo spectaculair zwaar was) is eigenlijk niet goed. Vrijdag gaat het eigenlijk al volkomen de mist in: je werkt de hele dag zoals steeds, komt thuis, gaat een glas drinken met de vrienden en kruipt tegen een uur of één onder de wol.
Zaterdag wordt er dan op een deftig uur opgestaan, want die ene vrije dag moet ten volle benut worden.

Zaterdag doen we dus vanalles, zijn we de hele dag actief en ‘s avonds gaan we pilskens drinken en lang wegblijven en dansen en al. Tot een kot in de nacht, want die ene zaterdagnacht moet ten volle benut worden. En dan ‘s zondags uitslapen, want dat moet toch ook een keertje kunnen in de week, nietwaar?
En dan verschieten we er van dat we zondagavond niet goed kunnen slapen wegens ontregeld bioritme en dito darmflora.
Slechte nachtrust dan en ‘s maandags weer om 05.15u uit de veren…

En dan dus nu doodop zijn en niet meer kunnen.
Een watje meneer, dat ben ik…