Na enkele jaren in allerhande media gepresenteerd te zijn als dé sensatie van het moment, vonden ook wij het nodig naar Alegria te gaan gaan kijken.
Allereerst nog wat stress omdat de Madame met de auto reed en zij de éénrichtingsstraatjes in ons Klapdorp niet zo goed kent, maar dan toch aan de snelle rit begonnen.
Want wat de verkeersinfo ook moge beweren, Antwerpen – Brussel is een deftige verbinding om 19u en later.

Tour&Taxis als einddoel, Totaltankstation als eerste tussenstop. Of ze de weg wilden uitleggen. Ja graag, monsieur.
Uiteindelijk bleek het tout droit te zijn, met hier en daar een bochtje…
Schoon gebouw (ideaal voor een bedrijfsfeestje!) met massa’s parkeerplaatsen.
Ggierige pinnen als we zijn (ja hoor, beiden uit de grensstreek) deden wij niet mee aan betalend parkeren en smeten we de voiture aan de kant waar dat nog net mocht. Of net niet meer. De grens is ons niet altijd even duidelijk.

Naar binnen, plaatske zoeken en beseffen dat we zeer proper op tijd zijn. Konden we de zaal/tent/menigte al eens deftig bekijken. En ontdekken dat er een fukkin paal recht voor ons stond. Nu ja, schuin links, maar wel uitzichtblokkerend.
Dju toch.
Dan betaald een mens het duurste ticket en zetten ze’m weg achter zo’n gedrocht van een noodzakelijk kwaad. In the end viel het nogal mee, maar de eerste frustratie was een feit…

Her en der in de tent liep al wat gek volk (clowns, ondefinieerbare wezens, een gebochelde directeur) rond. Wat fratskes met het publiek, een beetje pre-entertainment. Leuk en dol, vooral voor kinderen en vrouwen. Zij waren namelijk het middelpunt: met venten kunt ge al eens iets onnozel doen, tegen de rest zijn we dan maar lief en vriendelijk. of toch zoiets.

Lichten uit en een klein, lief en schattig clowntje (“Ooooh”) komt aan de mensen vertellend at ze geen foto’s mogen trekken en niet mogen bellen. En dat we welkom zijn. En dat het spektakel gaat beginnen!

Elke act in een vertelselke draaien kan ik niet. Té overweldigend, te snel, te té.
Acrobaten die in duizelingwekkende vaart over een trampoline razen, indianen die met vuur spelen, een meisje dat iets vaag doet met hoepels, pipo’s die pipograppen vertellen, trapezewerk, iets met grote rekkers, moto-is-niet-echt, slangenvrouwtjes (de gezette man naast mij wordt zowaar een beetje stil…) en een dijk van een soundtrack. Live. Denk ik.

De acrobatie vond ik in het eerste deel zeker het beste. Vooral de mannen en vrouwen die op een, in de vloer ingebouwde, trampoline sprongetjes maken dat het een lieve lust is. Salto, schroef, overslag vooruit dan wel achteruit: they just do it. In stijl. Ook het verlaten van de springmat: stylish!

Dan een afwisselingetje met wat clowns die échte clownsgrappen uithalen. Clichés en oude koebeesten, maar jongens zo grappig! Een bed dat een zeilboot wordt, papieren vliegtuigjes die elkaar bekampen: hi-la-risch!
Ook een super act: de moto die niet is.
Alles donker, zaklamp vooraan, iets rood van licht achteraan en een tape met motorgeluidjes. En dan lichten aan en iedereen gieren als een nest hyena’s. Super gewoonweg!

Twee mensen in de trapeze die daar een streepje zwierezwaai doen en ondertussen wat zonder handen ondersteboven hangen dat het een lieve lust is. Stil word ik er van.
Een kerel in de rekkers (twee bunji-elastiekjes aan de polsen) die boven de voorste rijen vliegt, een spierbundel die op één arm opeen stokje gaat staan: echte kunstenaars zijn het!

Een mevrouw die begint met een lintje aan een stokje en dan overstapt op de hoepels. Een stuk of zeven die allemaal op een andere plaats op haar lichaam draaien. Been naast het hoofd en een hoepel aan de voet. Zotjes!
En dan hoepels gooien en aanpakken alsof het niets is.

En dan: pauze.
Cola aan 4.5 euro (ja maar, wel met een souvenir cup eh meneer!) en popcorn aan een muntstuk of vier. Frustratie twee dus. Hoewel. Geld moet rollen en dat doet het dan ook gretig. Dertig minuten schof, dertig minuten te lang eigenlijk. Een show moet doorgaan. Ten allen tijden. Ook in tijden van honger en dorst.

En dan gaat er een grote scheepshoorn: dat we weer verder kunnen met de trein.
Nog meer, nog sneller en nog cooler.
En dan, veel te plots eigenlijk, wordt er een net gehangen.
En iedereen die ooit in een deftig circus is geweest, weet wat dat betekent: the end is near.

Nog wat kleerkasten de touwen in (en aan rekstokken en vrije vallen en al) en aan een schommel en aan elkaar en met veel kalk aan de handjes. Ik zat zelf al met serieuze zweetpollen. pfff. Goed zot en goed sjiek.

Geld waard?
ja.
Geld meer dan waard?
ja.
Maar wel moeilijk naar waarde te schatten.
Want 60 euro blijft wel veel natuurlijk.
Maar toch!

Het was heerlijk! Dank u Cirque du Soleil!
En ook aan de Madame: u was wederom enorm geweldig!