Ik heb het gewoon enorm te druk gehad deze week. Echt overdreven druk.
Een uur of 10 werken per dag voor de boterhammen met choco, een uur of zes bezig zijn met de Chiro en ondertussen nog wat verhuizen.
Probeer dan maar eens wat te slapen…

Nu, werken is als het ware onoverkomelijk.
Er moet nu eenmaal geld zijn voor brood op de plank en bier in het glas;
Dat dat dan zo veel moet zijn op een dag ligt voor een groot stuk aan de afstand tussen thuis en werk. Een kilometertje of 100 in de vroegte en dezelfde weg ook nog eens terug: van een lange afstandsrelatie gesproken…

Gelukkig wordt het afstandseuvel in de vroege toekomst verlicht. De afstand Antwerpen Leuven is een pak gemakkelijker te overbruggen dan Meer-Leuven. Maar dus moet er nu verhuisd worden.
En er moet snel verhuisd worden, want binnen een dag of tien vertrekken we op kamp!

En voor dat kamp moesten er de voorbije week huisbezoeken gedaan worden. Bij alle kindjes (15-16 jaar oud) even langsgaan en geld ontvangen. Want een gratis kamp, kunnen zelfs wij niet beloven. Nu ja, voor honderd euro kan je niet gefopt zijn natuurlijk, maar toch.
En om de kost van het kamp in de portemonnee van de kindjes (van onze eigen groep dan) wat te drukken, hebben we een barbecueke gedaan.
Voor de vriendjes en vriendinnetjes en de mama’s en de papa’s en de rest van de buren.
185 inschrijvingen, 185 mensen die eten en drinken als echte bourgondiërs.
Het was heerlijk, maar nu is’t genoeg geweest.

Nu: slapen, rusten en boterhammen met choco eten gelijk ne grote!