Allee hup.
Nog maar een collega die de biezen neemt.
De vierde in evenveel maanden.
En terecht, want tegen de natuur in toch blijven doen waar je mee bezig
bent: not kind of a plan.
Als je elders de kans krijgt volledig je goesting te doen (nu ja,
volledig…) lijkt me dat altijd een fijn alternatief.

Ondanks fijne collega’s en de vlakbij-huis-factor.
Op sommige momenten mag er egocentrisch gehandeld worden.

Helaas brengt zo’n vertrek me telkens met twee voeten in de beenharde
realiteit: uit het oog, uit het hart.
Want als je niet geregeld belt, mailt, afspreekt om iets te gaan
drinken/eten/doen/… zie je elkaar nooit meer terug.
En of dat erg is?
Neu.
Misschien een beetje jammer, maar echt erg is zoiets nooit.
Ander en beter.

Want als het echt zo goed was,
zullen beide partijen wel de moeite doen om elkaar terug op te zoeken.
Vrienden zijn dat.
Ik heb er zo een paar uit vroegere situaties (school, stage, kot,
Crefi,…).
Maar dat kost moeite: mailen, sms’en, tijd maken, inplannen.

En moeite doen: I love it!