Impressies van Wann.es

Mijn reactie op een postje van Dwangbuis.
Ik kwam er per toeval terecht omdat er volgens mijn stats van daaruit naar mij werd gelinkt.
Kom ik daar comments tegen van mijnn jonge (en soms wat naïeve) oudste broertje. Van 17. Even oud als Joe. Rebels maar rechtschapen.
En als hij dan spreekt over: “ Een willekeurige onbekende persoon is voor mij per definitie belangrijker dan ik .” dan houd ik mijn hart vast. Want de lieve jongen zou het nog echt doen ook.
En da’s niet slim.

Twee dingen:
Ik ken Jephikles persoonlijk en ik weet dat hij er zou tussen komen. Hij is er dan ook naar: goed van hart, ijzersterk, getraind en lichtelijk geschift.
Ik kan zijn reactie echt wel begrijpen en ik vind het ook wel moedig. Maar ook wel een beetje dom.

Als je nog nooit in een conflictsituatie bent geweest (en dan bedoel ik een echte situatie) weet je niet waarover je spreekt. Het kan heel mooi staan om overal rond te bazuinen dat je iedereen wel wil helpen, maar als er plots een creatuur voor je neus staat met een mes (of een revolver) dan doe je niets meer.

Anders ben je gewoon dom. Het beste wat je dan kan doen? Alles afgeven wat je bij je hebt, identiteitskaart en rijbewijs en SIM kaart en alles terugvragen en netjes weggaan.
Want wat is die mp3-speler of die twintig euro voor jou waard?

Ik ben een paar jaar geleden overvallen door twee hangjongeren. Met een revolver. Waarschijnlijk een alarmpistool, maar wist ik veel.
Of ze mijn geld en mijn GSM konden krijgen en dat het geweer geladen was. Om twaalf uur des middags, vlakbij de uit/ingang van de Aldi in Antwerpen. Op’t Zuid. Propere buurt en al. En niet één of ander duister station in Brussel (niet het Noordstation zo duister is, maar kom).

Daarom Jephi: wees wijs en doe niet wat  ik ook niet zou doen!

Mijn situatie speelde zich een jaar of vier geleden af. Mijn eerste jaar op kot, tegen het einde van het schooljaar. Eerst of ik wat wiet bij me had. Toen of ik een jointje wou kopen. Dan of ik (met een revolver in de buik) mijn GSM en geld wou afgeven. En dat ik al mijn kaarten mocht houden, omdat het toffe jongens waren.

Verschillende mensen die me voorbij liepen terwijl ik met mijn rug tegen een parkeermeter stond. De revolver nog steeds in de buik. En niemand die iets deed. Niemand die zag dat er iets aan de hand was, hoewel ik zweette als een rund, bibberde als een riet en alles netjes afgaf.

En vanaf toen ben ik veranderd. Als er een vreemdeling (belg, noordafrikaan, oosteuropeaan, zuideuropeaan,..M/V) mij iets vraagt op straat, ben ik bang. En klaar om te vluchten als het kan. Want vechten is per definitie niets voor mij. En in zulk een situatie kan je niets doen. Want in minder dan een fractie van een seconde is alles voorbij. Leve het angsthazengevoel.

Joe is dood. Leve Joe.