Dat moet zo ongeveer de slechtste titel van een nummer zijn die ik ooit verzonnen heb. Ooit, in mijn glorietijd heb ik de Fred er van kunnen overtuigen om zijn nieuwe plaat “The chocolate starfish and the hotdog flavoured water” te noemen, maar vandaag kom ik helaas niet verder dan bovenstaand onding.

Mijn eerste Adecco week zit er bijna op. Een week vol nieuwe dingen, ervaringen, mensen, gigantisch veel outbound telefoons en ook wat door te geven inbounds. Want natuurlijk kan ik daar niemand helpen. En allicht kan ik de mensen geen job geven nu onmiddellijk. En ja meneer, er zijn nog studentjes in september, maar die willen minstens 9.5 per uur en nee die komen hun bed niet uit voor 7.34 eyro per uur.

En morgen wordt het nog erger: Wannes aan de frontdesk! Helemaal alleen van voor in het bureau, dé plaats waar iedereen binnenkomt, dé afblaf en incasseerstek bij uitstek. Daar mag de “nieuwe” gaan zitten. Onbetaald nog steeds of wat had je gedacht.

Voor zot was ik ooit al uitgemaakt, maar nu is dat alleen maar erger geworden! Een volledige maand voor niets gaan werken, met alleen wat ervaring en wat tijdverdrijf als resultaat: nee bedankt! En ik, ik werk gestaag verder. 90% kans op een contract van onbepaalde duur na deze maand, dus: hop met die boerenknol!

Zaterdag komt de papa met vrouw en vers kind terug uit Sina. En jep, Wannes rijdt naar Zaventem met schone jonkvrouw Jacobs aan de zijde. Ook de De Loore bro’s gaan mee, samen met enkele nichtjes, een lieftallige tante (moeder van die nichtjes) en hun huiselijke Neanderthaler. Ach, iedereen heeft wel eens een slechte dag zeker?

Morgen: een nieuwe dag, een nieuw geluid!