Pinkeye, again

Standard

Het is blijkbaar weer die tijd van het jaar. Oogontsteking. In mijn geval is dat niet door een vuiltje in het oog. Nee, bij mij is dat op het rechteroog. Op het regenboogvlies,meerbepaald. 

Klinkt niet cool, hoorde ik gisteren. Is ook echt niet cool. Op te lossen met druppeltjes na een bezoek aan de oogarts, twee weken later op controle en klaar.  In die twee weken is kijken langs rechts gewoon kijken. Niks kijken kijken. 

Hoe dat dat komt, die oogontsteking? Geen idee. Vermoeidheid. Herpes. Aids. Bechterew. Spierontsteking. 

Vermoeidheid is aanwezig, al een paar weken. Herpes labialis al van toen ik een ukkepuk was. Spierpijn is een wekelijks terugkerend iets, na een pittige training. In geloof dat het in de cocktail van die drie dingen moet gezocht worden. 

Googelen en mezelf ziek denken kan ik beter niet doen, lijkt me. Snel naar die oogarts! 

Ook reigers moeten op de bus wachten

Standard

Het is niet omdat ge ne reiger zijt, dat ge niet op de bus moet wachten!

Want op de bus moeten we allemaal.
Wie ge ook zijt. En als ge op de bus moet, dan moet je er op wachten.
Of erachter lopen, maar da’s voor losers.
Nee, wacht gij maar JUST GELIJK DE REST!

Dat een reiger kan vliegen en misschien niet op de bus wil, niks mee te maken.
Niks mee uit te staan. Doe maar gewoon jom!
Ja. Oh ja, verdraagzaam, dat zijn we wel.
Maar doe maar gewoon en laat uw onnozele manieren achterwege.

Ofte: hoe Vlaanderen naar de veranderingen van de maatschappij aankijkt..
Ook ik, soms. De rest van de mensheid volgens mij ook.
Vies eh?

Trein gemist

Standard

Ik moest vandaag in de rand van Brussel zijn. Naast de luchthaven, eigenlijk en twee van mijn vrouwen hadden de tank nodig. Tja, de trein dan.
Waar niks mee is, versta me niet verkeerd. Ik zit daar niet mee in: tien minuten met de velo, direct een trein hebben voor 24 minuten en dan een shuttlebus die staat te wachten. Iets van niks en tijd om wat te schrijven.

Maar.
De terugrit.
Op een minuut na het vertrek van mijn trein het perron opgelopen. Echt nipt gemist. Dju toch. Een half uur niksen? Een half uur kul? Ik dacht het niet.

Efkes keihard gevloekt. Binnensmonds, maar toch. Het resoneerde stevig, want ik was mentaal en innerlijk redelijk leeg.
Nu ja.

Treinabonnement verlengd, ne snickers gevreten. En een zakje m&m’s. En pizza besteld. Die quasi samen met mij thuis was.
En alle vrouwen nog wakker!
Topavondje!

…and back on track.

Standard

But not yet.
Het zal pikken, morgen. Na een maand vader en liefhebbende echtgenoot geweest te zijn (en niet meer dan dat) trekt vanaf morgen ook de werkgever weer aan de mouw. Een maand volledig met rust gelaten geweest, waarvoor oprechte dank, werkgever(s) en collega’s, en volledig gefocust op vrouw en dochters.

Het leven raasde voorbij, maar wij tuften lustig aan onze eigen gang verder. Of tegen de stroom in. Of ni. Gewoon, met vier in de zetel. Op donderdagvoormiddag, bijvoorbeeld.

Maar dat is gedaan. Voor een heel lange tijd. Vanaf nu is het weer in zeven kappen: vader, echtgenoot, broer, vriend, zoon, schoonzoon, collega.

Maar af en toe, heel soms, ga ik gewoon nog eens met al mijn vrouwen ‘s morgens in de zetel hangen. Om naar Bumba te kijken. Nah.

Stel je voor…

Standard

Stel je voor. Droom even mee.
Let op, dit verwacht veel inbeeldingskracht en inlevingsvermogen.

Ons huis van vandaag is heerlijk.
Perfect op maat.
Niet te groot, maar wel gepast om huisgerief en kinderen te herbergen.
Lekker warm, droog, gezellig.
Een kelder vol met van alles en nog wat.
Een diepvries, een kotje om het afval te sorteren.

Een tuintje. Genoeg om buiten te zitten, om eens occasioneel met een kettlebell te zwaaien of om maandelijks het gazon af te rijden. Een hof met zon, groen uitzicht aan de helft van de zijden en niet teveel inkijk van buren.
Stadstuin, de goede versie, quoi.

Maar.
We wonen niet op den buiten.
De ring is op een steenworp, het neerdalend fijn stof komt dan ook tot op de terrastafel van eerder beschreven hof.
Het aantal slaapkamers is slechts het minimum noodzakelijk, de diepvries zou wel eens wat meer vlees en groenten en soep en chilli con carne mogen bevatten maar dan moet die groter zijn, de …

We houden dus onze ogen en oren open om ooit te verhuizen.
Naar een groter huis, met iets meer plaats zonder ongezellig te worden.
Betaalbaar en leefbaar.
Dé grote hamvraag: waar.

In onze huidige buurt?
De kriekenhof in Deurne?
Opties naar grote tuinen zijn duur en weinig aanwezig, het fijn stof van de ring wordt alleen opgelost wanneer Ringland de gelederen en de ring sluit en den buiten is dan geen mogelijkheid. Maar het is hier zo goed. Rustiger dan op den buiten, auto’s rijden stapvoets door de straten en we zitten overal dicht bij.

Terug naar de bakermat?
Noorderkempen?
“Bij de boeren?”
Grote tuinen, grote huizen.
Betaalbaarheid is iets minder, maar er zijn wel parels te scoren, zo schijnt.
Alles dichtbij is iets verder, maar met het uitbreiden van het commercieel centrum valt dat ook weer mee. Een tweede auto is een heel zware domper op de mogelijke feestvreugde.

Soit.
Tot zo ver de situatie.

Stel je voor

Stel je voor dat we naar den buiten verhuizen.
Een gezellig huis, met hof.
Aan de rand van een bos.
Met een groot kot.
Om te bouwen tot, pakweg, een gym.
Ik droom dan van iets als dit.

Werken en al: da’s een andere kwestie.
Niet aan de orde in de droom…

Koffie koppijn

Standard

29 December.
Dochter nummer twee is een dag oud.
Ik, vader van twee intussen, loop met barstende hoofdpijn rond in het ziekenhuis. Onverklaarbaar, maar zoveel redenen op te sommen.

  • spanning die er uitkomt
  • de stress van de afgelopen 24 uur
  • weinig slaap, onderbroken nachten, slecht bed
  • te weinig gewerkt, grapt een leukerd
  • weinig zuurstof in de kamer

Niks van dat alles, want een dag later is het over.
Een week later, terug thuis en een jaar verder, vaneir.
Verbindende factor?
Koffie. Gebrek aan.

Woeps.
Dan maar zachtjes wat afbouwen, want dit soort afkickverschijnselen heb ik liever niet, eigenlijk. Een beetje als de hartkloppingen na een festival. Da’s niet van de verschillende beats van de verschillende groepen, kan ik u vertellen…

Vooral: genieten van elk kopje.
En alleen lekkere kopjes drinken.
No more bagger, no more slootwater.
Goed voornemen van 2016, ha!

Eindejaar, what a blast

Standard

Amai, wat een week was deze week.
Tot nu toe, want het is nog maar donderdag. Nee, echt.
Maandag het gezin uitbreiden, de oudste dochter op een paar uurtjes na een paar dagen niet zien tot ik ze op de spoed kan gaan vergezellen.
Niks ergs, achteraf gezien, maar koortsstuipen zijn niet zo gezellig.
Nu, het gescheurde gezin in de nacht die daarop volgt ook niet.

Intussen is de koorts weg en het gezin herenigd.
Het enige dat telt.
Oudjaar is hier het grootste feest dat je je kan voorstellen: wij vieren.
Nah.

En alle vrouwen om half tien in dromenland.
Boem.
Paukenslag.
Ik ben gelukkig.
Voor 2016 meer van dat familiegeluk.

En da we nog veul meuge meuge!

Standing Netflix desk, oudjaar style

Standing Netflix desk, oudjaar style

Welkom Babette

Standard

De kerstvakantie nam een fijne start.
Gezellig thuis met drie, quality time. Alle aandacht voor het enig-kind.
Enig, nog voor even, want elk moment kon daar een klein zusje bijkomen.
En hopla, daar ben je dan.

Met je bijna drie-en-een-halve kilo, tien vingers en tien tenen.
Een koppel heldere kijkers en zachte babyhaartjes.
We hebben ook op jou moeten wachten. Niet erg, want dat zijn we gewoon, dat we een beetje geduld moeten hebben met die dames van De Loore. En blij, dat ook, want jij Babetje, bent meer dan welkom.

Een huis dat weer gevuld wordt met de heerlijke geur van roosjes, met kreetjes van honger en dorst.
‘s Morgens, ‘s avonds en ‘s nachts.
Maakt niet uit.
Wij zijn er de hele tijd.
Alle drie.
Voor jou.

Welkom, lieve Babette.

image

Dag twee

image

Skinning like there's no tomorrow

Kerstverlof

Standard

‘t Is al echt verlof geweest van de week.
Echt kerstvakantie.
Niks gepland, niks moeten doen.
Wachten, dat wel, op nummer twee. Maar verder?
Niks.
Rust en focus.

Op wat echt belangrijk is.
Truus, als nog-even-enig-kind.
Charlotte, als nog-even-zwanger-en-dan-weer-mama.
Mezelf, als nog-even-en-danvader-van-twee-met-drie-vrouwen-in-huis.
Focus.

Alle dagen gaan sporten, want dat gaat er  de komende weken wat over schieten.
Alle dagen al heel de dag met Truus gespeeld, want dat gaat de de komende weken ook wat minder zijn.
Alle dagen samen, met het gezin, gegeten.
Heerlijk.

Zo van die kleine dingen?
Samen ‘s middags warm eten kunnen eten?
En gezellig blijven zitten?
Dat is verlof, voor mij.

‘s Morgens op tijd op staan om te gaan sporten en dan een hele lange dag hebben.
Opstaan voor de rest wakker wordt, om de krant te lezen, koffie te slurpen en wat te schrijven.
Na te denken over de nabije en minder nabije toekomst.
Focus.

Het zal hard veranderen, morgen of zo.
Of overmorgen.
Of vandaag.
Heel hard.

En da’s niet erg.
Want wij zijn met z’n allen nog gewoon een week of drie thuis.
Om niks te doen dan met mekaar bezig te zijn.
Bezig te zijn met kleine dingen.
Verlof, quoi.

Automatisatie, maar dan makkelijk

Standard

Voor ons project van Run for Life moesten mensen kunnen inschrijven. Ze moeten inschrijven, een mailtje krijgen en de ploegkapitein moet dan betalen.

Niet zo moeilijk, maar ook niet super eenvoudig.

tl;dr

Dankzij Google Forms, Google Spreadsheets en Zapier krijgt iedere ploeg van Run for Life nu een mailtje wanneer ze inschrijven.

Full story

Er moest dus een oplossing bedacht worden die snel op te zetten is, makkelijk aan te passen en nog makkelijker te consulteren.

Een makkelijk formulier, een overzicht in een spreadsheet en een automatische mail met betalingsgegevens.

Dat kan met een zelfgebouwd formulier via Contact Form 7 of Gravity Forms, maar daar heb ik het geduld niet voor. Om daarin een formulier te bouwen dat ook meerdere opties (ik wil meelopen, komen helpen of alleen maar spaghetti eten) herbergt, ben ik een paar uur zoet.

Dan maar via Google Forms zodat alles ook meteen in een mooi overzicht komt. Twee vliegen in één klap.
Maar dan de bevestigingsmails. Dat ontbreekt in Google Forms. Dacht ik.

Hallo Zapier.

Deze wondertool zorgt ervoor dat je verschillende webtools met elkaar kan verbinden. Zodat je e-mails kan sturen naar een e-mailadres in een spreadsheet, bijvoorbeeld. En dat dat elke keer kan, wanneer er een nieuwe regel wordt bijgeschreven. En dat je de andere velden van die regel ook kan gebruiken om je e-mail op te vullen.

Ik was enorm content, die avond dat ik maar een half uurtje tijd had en dat het wél af moest. Dank u internet. Dank u Zapier.

Eindejaarslijstjes

Standard

Terwijl de hele westerse wereld zich tegoed doet aan eindejaarslijstjes en uitkijkt naar kadootjes, gevulde kalkoen en faux gras, doen wij dat niet.

Wij hebben alle kerstfeesten, nieuwjaarsfeesten en alles daartussen afgezegd. Of onder voorbehoud toegezegd.

Want echt waar Josefien, wat Mariah Carey zegt.

Snieklaas

Standard

Gelukkig zijn de meisjes bij ons wel braaf geweest. Nu nog hopen dat Snieklaas ons huisje niet voorbijrijdt van’t weekend…

Het vaderschap

Standard

We zijn intussen 17 maanden ver in het vaderschap.
Nog geen noemenswaardige burnouts of incidenten geweest, behalve dan met de anesthesist van dienst bij het plaatsen van de buisjes. En met één van de oma’s die mijn oudste prinses een “vuil dink” noemde.
Doede. Ni. Ongestraft.

Nee. Het viel echt al goed mee, tot hier geraken.
Next up wordt een stevige horde.
Prinses nummer twee. Nog zes weken, give or take.
Piepklein boeleke, grote zus en meer feest.

Dat maakt ook dat er keuzes gemaakt worden.
Halftijds gewerkt gaat worden.
Misschien zelfs minder gesport gaat worden.
Want het gaat druk worden.

Heel druk.
Las ik toevallig vandaag nog een stuk over.
Over vaders die huishoudens redden en al.
Hier wordt het huishouden in elk geval niet alleen door het vaderschap gered, tot nu toe.

Wij zijn samen een stevig ouderschap, met op tijd en stond een dikke middelvinger aan alles wat nog moet.
Moet gebeuren. Moet voor de rest. Iedereen is welkom, maar er zal wel eens wat speelgoed of vuile dan wel propere was slingeren. Poetsen is voor de poetsvrouw en de afwas, da’s voor het afwasmachien. Samen in de zetel hangen en niets doen is soms net iets belangrijker.
Nah.