Het is blijkbaar weer die tijd van het jaar. Oogontsteking. In mijn geval is dat niet door een vuiltje in het oog. Nee, bij mij is dat op het rechteroog. Op het regenboogvlies,meerbepaald. 

Klinkt niet cool, hoorde ik gisteren. Is ook echt niet cool. Op te lossen met druppeltjes na een bezoek aan de oogarts, twee weken later op controle en klaar.  In die twee weken is kijken langs rechts gewoon kijken. Niks kijken kijken. 

Hoe dat dat komt, die oogontsteking? Geen idee. Vermoeidheid. Herpes. Aids. Bechterew. Spierontsteking. 

Vermoeidheid is aanwezig, al een paar weken. Herpes labialis al van toen ik een ukkepuk was. Spierpijn is een wekelijks terugkerend iets, na een pittige training. In geloof dat het in de cocktail van die drie dingen moet gezocht worden. 

Googelen en mezelf ziek denken kan ik beter niet doen, lijkt me. Snel naar die oogarts! 

Het is niet omdat ge ne reiger zijt, dat ge niet op de bus moet wachten!

Want op de bus moeten we allemaal.
Wie ge ook zijt. En als ge op de bus moet, dan moet je er op wachten.
Of erachter lopen, maar da’s voor losers.
Nee, wacht gij maar JUST GELIJK DE REST!

Dat een reiger kan vliegen en misschien niet op de bus wil, niks mee te maken.
Niks mee uit te staan. Doe maar gewoon jom!
Ja. Oh ja, verdraagzaam, dat zijn we wel.
Maar doe maar gewoon en laat uw onnozele manieren achterwege.

Ofte: hoe Vlaanderen naar de veranderingen van de maatschappij aankijkt..
Ook ik, soms. De rest van de mensheid volgens mij ook.
Vies eh?

Ik moest vandaag in de rand van Brussel zijn. Naast de luchthaven, eigenlijk en twee van mijn vrouwen hadden de tank nodig. Tja, de trein dan.
Waar niks mee is, versta me niet verkeerd. Ik zit daar niet mee in: tien minuten met de velo, direct een trein hebben voor 24 minuten en dan een shuttlebus die staat te wachten. Iets van niks en tijd om wat te schrijven.

Maar.
De terugrit.
Op een minuut na het vertrek van mijn trein het perron opgelopen. Echt nipt gemist. Dju toch. Een half uur niksen? Een half uur kul? Ik dacht het niet.

Efkes keihard gevloekt. Binnensmonds, maar toch. Het resoneerde stevig, want ik was mentaal en innerlijk redelijk leeg.
Nu ja.

Treinabonnement verlengd, ne snickers gevreten. En een zakje m&m’s. En pizza besteld. Die quasi samen met mij thuis was.
En alle vrouwen nog wakker!
Topavondje!

29 December.
Dochter nummer twee is een dag oud.
Ik, vader van twee intussen, loop met barstende hoofdpijn rond in het ziekenhuis. Onverklaarbaar, maar zoveel redenen op te sommen.

• spanning die er uitkomt
• de stress van de afgelopen 24 uur
• weinig slaap, onderbroken nachten, slecht bed
• te weinig gewerkt, grapt een leukerd
• weinig zuurstof in de kamer

Niks van dat alles, want een dag later is het over.
Een week later, terug thuis en een jaar verder, vaneir.
Verbindende factor?
Koffie. Gebrek aan.

Woeps.
Dan maar zachtjes wat afbouwen, want dit soort afkickverschijnselen heb ik liever niet, eigenlijk. Een beetje als de hartkloppingen na een festival. Da’s niet van de verschillende beats van de verschillende groepen, kan ik u vertellen…

Vooral: genieten van elk kopje.
En alleen lekkere kopjes drinken.
No more bagger, no more slootwater.
Goed voornemen van 2016, ha!

Amai, wat een week was deze week.
Tot nu toe, want het is nog maar donderdag. Nee, echt.
Maandag het gezin uitbreiden, de oudste dochter op een paar uurtjes na een paar dagen niet zien tot ik ze op de spoed kan gaan vergezellen.
Niks ergs, achteraf gezien, maar koortsstuipen zijn niet zo gezellig.
Nu, het gescheurde gezin in de nacht die daarop volgt ook niet.

Intussen is de koorts weg en het gezin herenigd.
Het enige dat telt.
Oudjaar is hier het grootste feest dat je je kan voorstellen: wij vieren.
Nah.

En alle vrouwen om half tien in dromenland.
Boem.
Paukenslag.
Ik ben gelukkig.
Voor 2016 meer van dat familiegeluk.

En da we nog veul meuge meuge!

Standing Netflix desk, oudjaar style

De kerstvakantie nam een fijne start.
Gezellig thuis met drie, quality time. Alle aandacht voor het enig-kind.
Enig, nog voor even, want elk moment kon daar een klein zusje bijkomen.
En hopla, daar ben je dan.

Met je bijna drie-en-een-halve kilo, tien vingers en tien tenen.
Een koppel heldere kijkers en zachte babyhaartjes.
We hebben ook op jou moeten wachten. Niet erg, want dat zijn we gewoon, dat we een beetje geduld moeten hebben met die dames van De Loore. En blij, dat ook, want jij Babetje, bent meer dan welkom.

Een huis dat weer gevuld wordt met de heerlijke geur van roosjes, met kreetjes van honger en dorst.
‘s Morgens, ‘s avonds en ‘s nachts.
Maakt niet uit.
Wij zijn er de hele tijd.
Alle drie.
Voor jou.

Welkom, lieve Babette.

Dag twee

Skinning like there's no tomorrow

‘t Is al echt verlof geweest van de week.
Echt kerstvakantie.
Niks gepland, niks moeten doen.
Wachten, dat wel, op nummer twee. Maar verder?
Niks.
Rust en focus.

Op wat echt belangrijk is.
Truus, als nog-even-enig-kind.
Charlotte, als nog-even-zwanger-en-dan-weer-mama.
Mezelf, als nog-even-en-danvader-van-twee-met-drie-vrouwen-in-huis.
Focus.

Alle dagen gaan sporten, want dat gaat er  de komende weken wat over schieten.
Alle dagen al heel de dag met Truus gespeeld, want dat gaat de de komende weken ook wat minder zijn.
Alle dagen samen, met het gezin, gegeten.
Heerlijk.

Zo van die kleine dingen?
Samen ‘s middags warm eten kunnen eten?
En gezellig blijven zitten?
Dat is verlof, voor mij.

‘s Morgens op tijd op staan om te gaan sporten en dan een hele lange dag hebben.
Opstaan voor de rest wakker wordt, om de krant te lezen, koffie te slurpen en wat te schrijven.
Na te denken over de nabije en minder nabije toekomst.
Focus.

Het zal hard veranderen, morgen of zo.
Of overmorgen.
Of vandaag.
Heel hard.

En da’s niet erg.
Want wij zijn met z’n allen nog gewoon een week of drie thuis.
Om niks te doen dan met mekaar bezig te zijn.
Bezig te zijn met kleine dingen.
Verlof, quoi.

We zijn intussen 17 maanden ver in het vaderschap.
Nog geen noemenswaardige burnouts of incidenten geweest, behalve dan met de anesthesist van dienst bij het plaatsen van de buisjes. En met één van de oma’s die mijn oudste prinses een “vuil dink” noemde.
Doede. Ni. Ongestraft.

Nee. Het viel echt al goed mee, tot hier geraken.
Next up wordt een stevige horde.
Prinses nummer twee. Nog zes weken, give or take.
Piepklein boeleke, grote zus en meer feest.

Dat maakt ook dat er keuzes gemaakt worden.
Halftijds gewerkt gaat worden.
Misschien zelfs minder gesport gaat worden.
Want het gaat druk worden.

Heel druk.
Las ik toevallig vandaag nog een stuk over.
Over vaders die huishoudens redden en al.
Hier wordt het huishouden in elk geval niet alleen door het vaderschap gered, tot nu toe.

Wij zijn samen een stevig ouderschap, met op tijd en stond een dikke middelvinger aan alles wat nog moet.
Moet gebeuren. Moet voor de rest. Iedereen is welkom, maar er zal wel eens wat speelgoed of vuile dan wel propere was slingeren. Poetsen is voor de poetsvrouw en de afwas, da’s voor het afwasmachien. Samen in de zetel hangen en niets doen is soms net iets belangrijker.
Nah.

En nog: Dankzij de wonderlijke indeling van onze hersenen in een linker- en rechterhelft, beschikt eenieder van ons over een ingebouwde boekhouder en een ingebouwde zatte nonkel. (…) De linkerhelft fileert genadeloos wat niet nuttig is en geeft voorrang aan wat bekend is. De rechterhelft wil de hele tijd op café.