De afgelopen maanden waren er van familietreffen. En familietreffen om familietreffen te regelen. Veel met familie bijeen, dus.
En dan wordt er al eens gebabbeld.
Jep, ik kom in dat soort nesten. Sociaal gebabbel.
Zeer aangenaam, u moet dat ook eens proberen.
Soit.
Over kleren, en waar ge dat dan als man koopt.
Ah, komt de schoonbroer af. Ik heb dat eens geprobeerd via The Cloakroom.
Euhm? Say what?
The Cloakroom?
Wat uitleg en een trappist verder zakt het weg in mijn gedachten.
De avond wordt nacht en ochtend en hoppa: onderbewustzijn.
Wanneer ik de volgende dag mijn Facebook timeline check, krijg ik plots “The Cloakroom” in ‘t snuitje.
Onder. Bewustzijn.
Even een profiel aanmaken en ju. Denk je dan.
Want allee, als de schoonbroer dat kan, kan ik dat ook.
*Facebook-Sign-Up klikt*
Ik geef een profiel op, duid wat maten aan en denk dat ik klaar ben.
Komt goed uit, want de batterij van de laptop is bijna op.
Kunnen we even bellen?
Of we even kunnen bellen, vraagt de mevrouw aan de lijn.
Blijkt Carmen te zijn, mijn persoonlijke styliste en shopper.
Ze heeft nog wat vragen rond welk zwart ik nu mooier vind, hoe strak een hemd mag zijn en of ik nog een jas nodig heb.
Twintig minuten later is mijn box bijna klaar, zegt ze.
Het zit al in haar hoofd.
En of ze via Facebook mag connecteren. Om foto’s te checken en om bereikbaarder te zijn. Bellen en mailen mag overigens ook altijd.
Handig.
Moeilijke vragen
Stel je het babbeltje niet te eenvoudig voor. Het gaat uiteindelijk over stijl en mode en bewustzijn. En hoe ik daar mee omga.
Euhm.
Ja.
Niet dus.
Of toch een beetje.
Vooral: basic. Een jeans en een trui.
Zwarte trui, eventueel gekleurde broek.
Sneakers.
Da’s altijd mode, just?
Het pakket
Een paar dagen later staat de doos op het opgegeven adres.
Coole doos, vol met nieuwe kleren.
Massa’s nieuwe kleren.
Broeken, hemden, truien.
Sokken.
Een glas whisky erbij (ey, ‘t zijn “the holidays” eh) en passen en proberen. De living wordt een defilé en terwijl de vrouw switcht tussen Grey’s Anatomy en mijn anatomie wordt er gewikt en gewogen.
De maten zijn al juist, de stijl nagenoeg ook.
Een paar stuks die niet nodig zijn omdat ik er zo nog een boel heb of omdat ze niet bij mij passen.
Wel een nieuwe broek en drie verse truien.
En den overschot?
Niet voor de kiekens, zoals meestal.
De niet gekozen kleren worden gewoon teruggestuurd.
Opgehaald eigenlijk. Even een aanvraag doen bij UPS en de volgende dag wordt het opgehaald.
Super. Easy.
Reken ook dat ik nog altijd niets betaald heb.
Ah nee, want ik was vergeten mijn credit card op te geven. Maar hey, da’s geen punt. Betalen via overschrijving is prima.
Die afhandeling gebeurt door Afterpay. Er komt een mailtje om te vertellen dat de doos is teruggekomen en dat er een factuur zal volgen.
Perfect, dat was de deal, toch?
Twee dagen later een rekening van Afterpay.
Graag te voldoen.
Consider it done.
Snel en eenvoudig.
Conclusie
Ik ga dat nog doen.
Tegen de lente nog eens wat vers gerief.
Of pak mei. Tegen de verjaardag van de dochter.
Doorgeven wat ik nodig heb, passen en proberen en klaar.
De nieuwe economie, ik ben daar voor.
Check zeker eens wat Carmen van The Cloakroom voor jou kan doen.
(ja, via die link. Dan krijg ik daar 25 euro voor 😉
