Waarom ik je aanraad om over te schakelen van WhatsApp naar Telegram

Standard

Hi! Op 8 februari is het zo ver. Dan gaan Facebook en WhatsApp een stapje verder in het bouwen van online profielen.

Lang verhaal kort: FB en WA gaan gegevens die ze van je hebben delen en zo een profiel opstellen. Beter dus om te zorgen dat dat niet gebeurt en over te stappen naar berichtendienst Telegram (https://telegram.org/?setln=nl).
Ik wacht daar al op je: https://t.me/wnnsdlr.

Kort verhaal lang: Concreet komt het neer op een combinatie van jouw data op Facebook met jouw data uit WhatsApp. Zo weet Facebook nog veel meer van je, zelfs als je geen Facebook-account hebt.

Data die onder meer wordt getracked en gaat worden gecombineerd? Locatie (all day every day, ook al verberg je je locatie voor je contacten), welke websites je bezoekt, welke apps je gebruikt, je contacten, je reacties, je leefpatroon (wanneer sta je op, wanneer ga je slapen, met wie heb je vaker contact, waar gaan je kinderen naar school,…).

Not so fun fact: Facebook (en ik vermoed WhatsApp ook) houden in hun database ook records bij van berichten die je wel hebt getypt maar nooit hebt verzonden. Als je daarbij bedenkt dat er met behulp van AI uit 2 zinnen (of 140 tekens) heel veel kan worden afgeleid (geslacht, stemming, opleidingsniveau,…) dan kan je je wel voorstellen dat er heel veel data over jou en je leven op de FB servers staat…

Wat ze met die data gaan doen? Wat ze al altijd met data hebben gedaan: advertenties verkopen, polariseren en democratieën ondermijnen. (Zie ook The Social Dilemma of The Great Hack op Netflix)

Binnen Europa gaat het dankzij betere privacy afspraken zo’n vaart niet lopen, maar we hebben maar te vertrouwen op het communiezieltje van Mark Zuckerberg. Dat ze het in het verleden niet zo nauw namen met dat soort afspraken, zie je aan de miljoenenboetes die ze zonder moeite betalen.

Wat je eraan kan doen? Weggaan van WhatsApp en alternatief Telegram gebruiken.
https://telegram.org/?setln=nl

Telegram is de snellere, veiligere en privacy garanderende optie als je op zoek bent naar de beste app voor berichten, videocalls en voicechats.

Ik zie je graag aan de andere kant!
Je vindt me op https://t.me/wnnsdlr

Pinot Noir

Standard

3 jaar geleden lagen er plots afgesneden takken van een wijnstruik op het terras. We waren net een maand verhuisd. Ooit had ik het wel eens laten vallen: “een mooie wijnrank tegen de gevel, dat zou supercool zijn.”

Toeval wil dat er bij ons moeder in de tuin een knap staaltje Pinot noir groeit. En daar had ze bij het snoeien een paar stengels van bijgehouden, meegetroond van Frankrijk naar Minderhout en op ons terras te rusten gelegd.

Vol goede moed sneed ik er korte stukjes van:

  • 10-15cm
  • Schuine punt onderaan
  • Eén knop bovenaan

Die stak ik in een bloembak met zand binnen bovenop een kast en vergat ze dan. Om de paar weken kregen ze water en in’t voorjaar kwam ik ze nog eens tegen.

Lenteschoonmaak zou een te groot woord zijn, maar opruimen was wel aan de orde. Wat was de verrassing groot dat er zowaar groene knopjes aan de stekjes zaten!

Eentje in eigen tuin geplant, een stuk of 8 stekjes weggegeven. Veel water, liefde een goed plekje in de zon.

Ondertussen al een paar keer druiven van gesmuld, maar dit jaar zijn ze wel erg talrijk. Wijn maken zit er niet in, maar confituur is wel een optie. Als de merels er niet mee weg zijn natuurlijk…

Dodentocht pt.1

Standard

Of ik in 2020 niet meedoe met de Dodentocht. Vorig jaar zei ik “nee, want dan zijn we op verlof.” Maar!

Elk nadeel heb ze voordeel.

Dankzij de Corona-crisis werd de 100km marteling opgeknipt in een virtuele race van een maand.

Never waste a good crisis!

Vandaag vertrok ik met Jan voor het eerste stukje. Er gaan er nog een paar moeten volgen, wil ik de 100 aantikken…

Wired

Standard

Af en toe loop ik virtueel eens binnen bij Wired. Wat snuisteren, eens kijken of er nog nieuws is. Dat valt meestal mee, want er is altijd wel wat nieuws.

Elke keer ik daar online passeer, krijg ik de vraag of ik een abonnement wil en of ik de fysieke magazines ook thuisgestuurd wil krijgen. Vaak lijkt me dat wat, maar om de een of andere reden deed ik dat nog nooit.

Ik had vooral geen idee wat er in zo’n magazine zou staan. Artikels, vast. Maar waarschijnlijk ook een klad reclame voor dingen die ik nooit zou kopen. Afwachten dan, dacht ik.

Tot ik ontdekte dat de lokale bibliotheek ook magazines uitleent én dat ze best wel wat Engelstalige magazines hebben. Zoals Wired. Nou nou, dat was een meevaller!

Ik naam begin maart een Wired magazine mee. Van voor naar achter gelezen op een paar toiletbezoeken. Weinig diepgang, een paar goeie artikels en zoals gedacht een heleboel erg coole reclame. Nah, nog niet helemaal overtuigd.

Enter de lockdown. Corona sloot alle deuren, zo ook die van de bibliotheek. Maar geen erg, de uitleentermijn werd verlengd tot in juni. Ondertussen werd ons huis een paar keer (Remember, Lockdown) grondig opgeruimd.

Toen ik dus van de week een herinnering kreeg dat mijn geleend artikel te laat was binnengebracht, had ik geen idee waar die kon liggen. Wat meteen duidelijk maakte: dat abonnement is niet aan de orde. Ik blijf nog wel even in de bibliotheek lezen.

Wat zijn magazines die jij keihard de moeite vindt om in print te kopen?

Trouwens, de weg naar de bibliotheek deed me weer maar eens beseffen wat een toplocatie Hoogstraten en bijhorend Minderhout is.

Efkes binnendoor met de fiets van Hoogstraten naar Minderhout
Single track van de bibliotheek naar huis. Ik zen hier geire.

Standing desk at home

Standard

Thuiswerken is het nieuwe normaal. En nu het vakantie is voor de kinderen en mijn vrouw, is er eindelijk tijd om het thuiskantoor wat beter te zetten.

De rode muren werden gewit, wat niet gebruikt werd ging naar de kringwinkel en het bruine orgel werd wit geschilderd.

Een weekend doorwerken en tadaa!

Mijn kleine helper

Standard

Vier-jaar-en-een-half. Maar curieus dat het geen naam heeft. Heerlijk. En of ze mag helpen? Zeker.

Zelf de juiste schroevendraaier ‘maken’, vijsje vastdraaien en dan de volgende.

Ja, dat vraagt soms meer tijd. Maar er is zoveel meer belangrijk dan rap-rap en druk druk druk.

Stoppen met koffie

Standard

Het spookte al langer door mijn hoofd. Een jaar of wat. Dat ik er iets aan moest doen. Dat ik moest minderen. Maar temperen en ik, dat is moeilijk. Op alle gebied. Vaak is het alles of niets. Zo ook me koffie.

Door de band genomen drink ik koffie van pakweg een uur of zeven in de ochtend tot ‘s avonds net na het eten. De hele dag door, 7 op 7 en straf. Liefst espresso.

Een jaar of zes geleden stapte ik over van Nespresso pads naar bonen. Om het afval te verminderen zei ik toen. Zeg ik nog steeds, maar dat is de rationele kant van het verhaal.

Eigenlijk wilde ik de hoeveelheid cups niets zien. Denk ik nu. Want bij bonen is dat minder zichtbaar. Behalve als er op een week een kilo bonen worden doorgejaagd, door mezelf alleen…

Eigenlijk had ik toen al moeten beseffen dat het precies toch wat dieper zat dan ik wilde zien. Artikels zoeken over de gezondheidsvoordelen van koffie, mezelf rationaliseren door mijn slaap te meten en kijk eens hoe weinig last ik heb van koffie in de avonduren.

Maar. Vorige week dinsdag, 19 april 2020, had ik plots geen zin in koffie. Een ideaal moment om te switchen, om over te gaan naar minder koffie en mezelf een lichamelijke reset te gunnen.
Minder, da’s dan helemaal niets. Topidee!

Boy was I wrong!

Hel en verdoemenis

…en ik had het kunnen weten.

Toen de oudste twee dochters geboren werden, leefde ik een paar dagen in het ziekenhuis. Op deca koffie, want ik had geen idee dat ik ook de eerste 2 dagen al wel oploskoffie kon meenemen. Die twee dagen waren naast de emotionele rollercoaster en de lichamelijke uitputtingslag ook een loeiharde aanslag op mijn hoofd.

Het begint met een zeurend pijntje, aan de slaap. Om dan heel erg snel uit te breiden tot het de hele zijkant beslaat. Om daar dan te blijven resideren voor de rest van de dag. Een pijntje met doorzettingsvermogen, want Dafalgan noch Brufen noch Afebryl helpen om het te verlichten. Het enige dat helpt: koffie.

Dus ik wist wat ik kon verwachten, vorige week dinsdag. Koppijn. En geen beetje. En toch had ik geen zin in koffie en beet ik door. Waar ik in de late namiddag écht spijt van had. Onmogelijk om me te concentreren, koppijn en kort van stof. Lange tenen. Heel de wereld is tegen mij…

Tegen de avond, nadat de kinderen allemaal in bed lagen, kwam de rusteloosheid. En koppijn. Een blokje rond gewandeld en op tijd dat bed in. Want ik was moe. Heel moe en ik had hoofdpijn. Verdorie toch!

Woensdag was er wat spanning van’t werk, wat allemaal goed liep uiteindelijk, maar met een ondertussen afgezwakt hoofdpijntje is dat toch altijd net iets spannender. De dag ging voorbij en zo ook de hoofdpijn. Ahaa! Gewonnen! Dacht ik.
Heel tevreden sloot ik de dag af.
Ik had gewonnen van de koffie! Op 2 dagen tijd, nog wel. Hey!

Donderdag was een gezellige dag, maar ik had een beetje last van mijn rug. Niks ernstig, gewoon wat last. Verkeerd gelegen of zo. Mijn vrouw barbecuede, we keken naar de satelliettrein van Elon Musk en another day was in the can. Zonder hoofdpijn.

Vrijdag was chaotisch, ongeconcentreerd en het lontje werd korter. Rugpijn ook. Niet de pijn van te zwaar tillen en sleuren, niet de pijn van verkeerd liggen. Het lag dieper. Vergelijkbaar met de pijn die ik ooit voelde bij een niersteen. Of nierontsteking. Minder hard, maar niet minder drammerig.

Op zaterdag was het bijna niet te harden. Wandelen was geen probleem, maar lopen deed pijn. Verschrikkelijk. Dokter Google had geen goede raad. De keuze tussen hernia, nierontsteking of prostaatkanker was moeilijk te maken. Ik was ten dode opgeschreven. Ik probeerde een afspraak te maken bij de dokter, maar besloot het aan te kijken tot maandag. Als ik het weekend al zou overleven.

Zondag was ik er zeker van. Ik begon, bij gebrek aan het voorbijflitsen, mijn leven zelf maar te overlopen. De laatste week was begonnen, dat kon niet anders. Het korte lontje was helemaal opgebrand. Mijn omgeving was een hel. Overal zag ik dingen waar ik jaloers op was. Ik was een beetje bedrukt, in retrospect.

Monday Onday!

Maandag.
Geen hoofdpijn.
Geen rugpijn.
Alles weg.
‘s Morgens uitgeslapen wakker, geen gesnooze of gedraai. Gaan lopen, een koude douche en helemaal klaar voor de week. BAM!

De rugpijn? Volgens mij was dat een effectje van het gebrek aan caffeïne. Bijnieren in overdrive.
Need for speed 1-6 en driftend door de bochten.
P I J N.

Maar nu dus niet meer. Thee met gember.
Al meer dan een week. Koffiemachine uitgekuist en op zolder.
Wennen, dat wel, maar geen drang meer naar koffie.

En zoeken welke thee er eigenlijk écht goed is en waar ik mezelf opnieuw aan kan verslingeren.
Suggesties zijn meer dan welkom!

Resto in ons kot

Standard

Mijn vrouw verjaarde van de week zoals elk jaar minstens één keer. Daar verandert ook een Corona crisis of een lockdown helemaal niks aan. Wij dan ook gewoon zoals altijd op restaurant. Of toch bijna.

Wij gaan altijd tafelen voor haar verjaardag. In het betere restaurant, want eens per jaar kan dat er wel af. Of twee keer, als we babysit vinden voor de drie prinsesjes.

Maar nu dus niet. Geen restaurant, geen knietjes onder tafel op een ander.

Woeps. Initieel teleurgesteld, maar heel snel een oplossing gevonden. Of een oplossing voorgeschoteld gekregen door Resto 136! Dat we gerust mochten afhalen.

We aten een heerlijk broodje met opgeklopte boter, gerookte zalm met asperges en lamsoor en een botersausje. Gevolgd door buikspek, zoete aardappel, aardappeltjes en als einde brownie zoals ik hem nog nooit at. Wat een genot om in huis te halen!

h e e r l i j k

Een fles lekkere rode wijn en wat gedempt licht maakten het af.

Dat wij ons beiden hadden opgedirkt als waren we de deur uitgegaan hielp ook wel stevig. Maar hey, je gaat niet alle dagen op restaurant in uw eigen kot, toch?

Volgende keer beloven we plechtig om extra aandacht aan het dresseren te besteden. Sorry!

Corona, praktisch

Standard

Op donderdag 12 maart, intussen exact een maand en een eeuwigheid geleden, reed ik iets na de middag naar huis om daar verder te werken.
De kinderen moesten van school gehaald worden en de grootmoeder die dat dat voor haar rekening zou nemen, was plots ziek.
Niemand echt ongerust.

Nog snel een foto voor het krantenartikel van de Retro Game Day die zaterdag (14 maart 2020) zou plaatsvinden, wat telefoontjes doen en kinderen halen.
‘s Avonds werd aangekondigd dat de scholen op maandag 16 maart alleen opvang zouden voorzien, horeca zou sluiten en het was voor echt.

Blijft in uw kot, zei Maggy.

Toen kon niemand denken wat dat dat zou betekenen.
Op maandag werden de kinderen opgevangen door hun jonge grootouders (nog lang niet op pensioen, in elk geval) en die avond besloten we dat we het vanaf dan wel zelf zouden doen.
Alles zelf, wel te verstaan.
Wij gingen in ons kot blijven.

Er werden afspraken gemaakt met de werkgevers en de collega’s, wij maakten een planning op en mentaal gerustgesteld gingen we slapen.
Klaar voor de wereld in ons kot.

Ik schets even de context, voor de volledigheid.

Wij, wij zijn een gezin.
Vijf koppen, waarvan 2 boven de 30 en 3 onder de 6.
Twee dertigers, die bijna voltijds werken maar hier en daar wat flexitijd kopen met beschikbare stelsels.

2 kleuters en een peuter, drie dames met een eigen willetje, een eigen gevoel voor humor en fomo’s van het eerste uur. Willen niks missen, blijven net als hun ouders liefst tot laatste hangen en gaan ook dan altijd met tegenzin naar huis.
Huismussen die zich heel snel ergens thuis kunnen voelen. Die opleven bij veel volk, die shows geven en die houden van gezelligheid.
Van wie ze dat hebben? Geen idee…

Wij hebben een kelder. Met schabben (schappen?) en pakken melk en pasta en tomatensaus. Chips en wijn en bier.
Alle ingrediënten om extra volk aan tafel te kunnen zetten en een spontaan feestje te voeden.
Omdat wij zo zijn.
Wij hebben al tien jaar een voorraad.

En ook nu. We hadden net inkopen gedaan, dus hamsteren en wc-papier opstapelen zit er bij ons niet in. Wij kopen gewoon altijd in’t groot. Wat bijvoorbeeld ook maakt dat we de afgelopen maand maar één keer per week in een winkel moeten komen.

En wij kijken uit om jou op ons terras te zien zitten van de zomer!

We gingen er bij onze initiële planning van uit dat we “ons werk” zouden doen, maar dan van thuis uit. En ons werk, dat is voor mij flexibeler in te delen dan voor mijn vrouw.

Ik nam dan ook de vroege shift voor mijn rekening, zorgde het tweede deel van de voormiddag en het begin van de middag voor de kinderen en gaf eten waar nodig. Kort na de middag doet de jongste een dutje en zorgen het duo iPads voor entertainment voor de twee kleuters. Wanneer het dutje eindigt, eindigt ook de eerste shift van mijn vrouw. Zij pikt dan ‘s avonds haar werkkarretje weer aan voor een rondje administratie.

Concreet: Wannes: 6u-9u30, 12u30-17u, 2Ou tot klaar als het nodig is. Charlotte: 9u30 – 15u en van 20u tot klaar.

Wat na drie weken het zwaarste woog: de werkdag die blijft duren. Werken, zorgen, werken, zorgen, werken, slapen, werken, zorgen, werken, zorgen, werken, slapen,… Geen moment rust, geen moment voor jezelf.
Dat had ik anders ingeschat…

Zoals verwacht loopt alles anders

Wij, wij zijn een gezin van vijf. Internet in overvloed, televisie en een tuin met entertainment langs alle kanten.
Wij zijn plichtsbewust en werken graag en doen dat goed.
En wij maken plannen en zijn de dingen dan wel komen. We proberen voorzienend te zijn waar mogelijk en zijn flexibel als de dingen anders lopen. Denk ik graag. Tot de dingen echt anders lopen en ik in een stresske schiet en we weer even moeten stilstaan, schouders rechten en aanpakken hoe het komt.

En dat lukt allemaal wel, dat wel. Uiteindelijk, na een paar keer zuchten, elkaar weer optrekken en samen sterk.
Videobellen met ouders en grootouders, briefjes en tekeningen voor de vriendinnetjes en voor de honderste keer dezelfde berenjachtwandeling.

Af en toe teleurstellen dat we weer nergens naartoe kunnen gaan en dat dat nog wel een tijdje gaat duren. Dat alle nieuws alleen over corona gaat en dat het echt heel belangrijk is dat we bij iedereen wegblijven.
De kinderen snappen dat en zijn echt heel flink, maar wij hebben alle vijf hiemwee.

Heimwee naar wat was.
Heimwee naar samen hangen in de tuin, barbecue en een glas wijn. Samen keuvelen over het weer, zagen over’t werk en de wereld verbeteren. Onverwacht ergens binnenspringen of een toevallige passant die mee aan tafel schuift.
Stiekem na de turnles een warme chocomelk gaan drinken en extra koffiekoeken kopen omdat we daar goesting in hebben.

Goesting, dat ook.
Verdorie veel goesting om weer te leven dat het een lieve lust is.

Müllerthal Trail, route 2

Standard

Praktisch

De route

Een volle dag wandelen, dat gaat best als je de avond ervoor alvast ter plaatse bent.
We arriveerden rond 23u in de jeugdherberg van Echternach, waar we na een kort telefoontje konden inchecken. Nog een pintje, wat overmoedige verhalen en dan te laat dat bed in.

Om zeven uur opgestaan, stevig ontbijt, lunchpakket gesmeerd en dan eindelijk op pad!

Wij reden met de auto tot aan de Sauer om daar het pad te zoeken. Een paar honderd meter gestapt om dan de Grote Rode M te vinden en te volgen!
Topwandeling!

Een eerste echte stop bij de Herringer Millen, waar we ook de eerste bui in onze nek kregen. Binnen een kofieke, een sanitaire stop en nog een broodje.

Van half twee tot een uur of vier regende het quasi constant. Niet heel hard, maar het pad was erg vettig en dat wandelde ‘stroef’.

Wij wandelden uiteindelijk 30km om dan de bus te nemen tot Echternach.
De bussen in de streek rijden precies allemaal tot in Echternach: je kan dus overal beginnen en weer eindigen.

Voor mij de grootste pluspunten van deze wandeling:

  • p r a c h t i g landschap
  • heel duidelijk aangegeven
  • rondomrond bushaltes
  • genoeg punten om water te vullen

Foto’s? Jazeker!

2018

Standard

Tweeduizendachtien. Een jaar als een ander. Een jaar dat alles overhoop gaat gooien. Eerst nog niet, maar dan komt er een derde. Vijfde vrouw in deze lijn van De Loore. B A M. Nummer vier eind van de maand, nummer vijf in juni. Of juli als ze wat op haar zussen lijkt.

Doe daar een trouwerij of twee bij. In kostuum en met plastron. Jep.

Dat ik 35 word heeft op een extra kaasschoteltje na geen impact. Wel een aantal goede voornemens. Of toch minstens eentje.

Meer investeren in mensen. Tijd maken voor een tas koffie, een glas wijn of bier. Wij of vier. Gewoon, om te babbelen. Want wij doen wij dat te weinig, niet?

Nee, echt. Ik heb een lijst met een aantal mensen daarop. Mensen die ik te weinig zie maar die wel heel veel voor mij betekenen. Mensen met wie ik dit jaar minstens één keer moet afspreken. De eerste dates liggen al vast, de rest volgt sowieso.

Doe mij er op tijd aan denken eh, stel je voor dat we elkaar weer een jaar missen!

De Mens, al 25 jaar

Standard

Eerder dit jaar werd er verteld dat de mens al langer zou bestaan. Wetenschappers hebben dat ontdekt.

Ik ontdekte gisteren in De Singer dat De Mens al 25 jaar Vlaamse podia bestijgt. En dat ze nog altijd rocken, met hun hele repertoire.

Een volle zaal die prachtig Irene meezingt, een struikelende Frank en een bijna emotionele Michel. Strakke drums van Dirk Jans en meerwaarde in de toetsen door niemand minder dan de cultureel ambassadeur van Poperinge, David Poltrock. Heerlijk.

Ik vond altijd al alles goed van De Mens, maar gisteren werd dat nog eens bevestigd.

Het was bijna zielig, ik. Alleen moeten afzakken naar een concert is zelden tof. Omdat je vrouw plots forfait moet geven wegens te hard gewerkt, is nog minder fijn. Maar dan worden getrakteerd op zulk een oorfeest, da’s de max.

? We kwamen, we zagen en we zouden vrolijk zijn. ?

Erg bedankt Frank, Michel, Dirk en David! U was geweldig.

Image via http://www.internetgazet.be/overpelt/de-mens-in-palethe.aspx

Podfasters

Standard

Ik ben een grote fan van podcasts.
Mosselen om half twee, Tech45, This week in Tech, Barbell Shrugged, The art of manliness,…

Allemaal heel interessant en meestal perfect voor een woon-werkfietstocht.
Maar als er dan een week vakantie is, of ik ben mijn oortjes kwijt of ik heb een paar dagen nood aan een stille fietstocht, dan stapelen de onbeluisterde podcasts zich op.

Podfaster

Er is blijkbaar een subcategorie in de podcast luisteraars.
De podfasters.
Mensen (hoewel) die tegen dubbele of zelfs driedubbele snelheid podcasts luisteren.Dat wil zeggen dat ik zes episodes van Tech45 kan luisteren op een woon-werk-woon fietstocht…

Daar ben ik nog niet…