‘t Internet.
Broodnodig voor de ene, het verschil tussen een belegde boterham en een droge korts voor de andere. Ik denk niet dat ik “het internet” kan missen.
Rap iets opzoeken, een mailtje sturen.
Chit chat, werken, proza schrijven.
Therapeutisch surfen en goedkopere surfshorts kopen (vanmorgen nog, bij SportsDirect.com).

Nee, dat internet, we hebben dat nodig.
Durf ik te stellen voor mezelf en voor u erbij. Aan zichzelf kent men de halve wereld.
Maar, er zijn kapers op de kust.
Mensen die ons niet van dat internet willen laten genieten.

De situatie

Mijn oudste grootmoeder, 92 jaar, is voor een testmaand naar een super-de-luxe-home. Vroeger was ze de hipste aller grootmoeders met haar Ubuntu laptop, maar na een laatste val werd die wat te zwaar. Hoppa, iPad mini. In het toenmalige ziekenhuis wisten ze er niet goed raad mee, maar na drie keer zeuren mocht ze toch “op de WiFi”.
Case closed.

Niet dus.
Het home waar ze momenteel verblijft heeft WiFi.
Althans, afficheert daarmee. In werkelijkheid is er WiFi op het gelijkvloers.
Jammer dat moeke op de derde verdieping gehuisvest is. En dat de WiFi niet tot daar wordt versterkt.
Schande. We leven toch in 2014, niet?

En dus belde moeke me vanmiddag.
Of ik iets voor haar wilde opzoeken.
Met liefde en plezier, dat zeker.
Maar een mens zijn WiFi ontzeggen, daar wordt word ik slechtgezind van.