Afgelopen vrijdagnacht was één van de merkwaardigste nachten die ik ooit meemaakte.
Niet alleen omdat er allerlei gebeurde dat niet gepland was, maar vooral omdat er allerlei gebeurde dat ik me nooit had kunnen voorstellen.
Ik vertel u het verhaal zoals het geschiedde, er zijn geen special effects of overdrijvingen aan toegevoegd.
De karakters en het beschreven voedsel zijn, voor zover ik kan inschatten, koosjer.

Na een terrasje-after-work-plus-een-blits-cafébezoek reed ik naar huis.
We leven momenteel rond de klok van enen. Theoretisch al zaterdag, dus.
Ik vertoefde in een zeer uitgelaten bui, luisterde naar luide muziek en fietste stevig door.
Ik was moe en wilde mijn bed opzoeken.

Plots!
Een dame op het fietspad die me gebaart te stoppen.
En iets zegt, maar door het geblaas van The Prodigy in de iPod versta ik er niets van.
Ik vraag om herhaling en de vraag klonk even bizar als hoe u ze hier leest: “Kan u even op het knopje van de lift komen drukken?”
Excuseer? “Er staat een man op de tweede verdieping en die wil naar beneden, maar kan dat niet.”

Mijn eerste reactie is om de brandweer te bellen. Dat lijkt me de juiste keuze: wat kan ik in godsnaam doen om iemand naar beneden te helpen?
Veel blijkbaar. De enige actie mijnentwege was om op het knopje van de lift te drukken.
Pardon? Stel het u even voor: midden in de nacht, van straat geplukt door een wildvreemde maar vriendelijke dame die vraagt om op de tweede verdieping op het knopje van de lift te komen drukken. Eén van de mij onbekende versiertruken.

En dat ik dan daarna ook maar een glas moet komen drinken.
Euhm.
OK, denk ik.

Ik help de brave man naar beneden (zijnde: ik druk op het knopje, de lift gaat van de tweede verdieping naar het gelijkvloers en de mensen zijn beneden.
Bedankingen langs alle kanten!
Goh, held, denk ik dan maar?

Wanneer ik twee minuten later bij Joseph in de living zit, wordt alles kort uitgelegd.
Dat het Sabbat is, en dat zij, vrome Joden, dan geen elektriciteit mogen gebruiken. Maar dat de man in kwestie moeilijk te been is en de trap niet op of afgeraakt en dat het wel zo sympathiek was dat ik even wou helpen.
Maar dat ze me dan ook wel erg graag op gepaste wijze willen bedanken.

Een glas wodca en wat fruitsap, snoep en lekkernijen, cake en nootjes.
Maar vooral: twee uur gebabbel en gedachtenwissel over het Jodendom, deWesterse  maatschappij en hoe die twee met elkaar samenhangen. Of net niet.
Mijn eerste echte ervaring met de Joodse gemeenschap is een feit.

Ik ben erg blij dat ik dat een keer mocht meemaken en ik hoop dat dat nog een keer voorvalt.
Warme, open en vriendelijke mensen, die Joden.
Joseph en David: erg bedankt!