Als we met elkaar omgaan, dan doen we dat op een door de band genomen nette manier.
Omdat dat zo hoort.
We doen elkaar geen kwaad, spreken slechts per uitzondering kwaad over elkaar en zorgen dat we de ander te vriend houden.
Als we dat willen. Verdragen heet dat.

In het andere geval, als we er van af willen of net niet, zijn we brutaal, rechttoe en rechtaan en zeggen we waar het op staat.
Vaak draait dat gelukkig verkeerd uit en worden we echte hechte vrienden.
Vrienden die eerlijk zijn tegen elkaar. En eerlijkheid botst.
Ik lag zo ooit tot bijna-blauwe-ogen-toe op de grond met naar wat ik noem een beste vriend.

Soms gebeurt het helaas dat we vriendelijk zijn en er geen hol van menen.
Dat we stroop smeren en tegelijk hopen dat daar een leger mieren op afkomt.
Dat we meer willens dan nillens bidden tot God en klein Pierke dat het noodlot de ander treft terwijl we lachend om elkaars mopjes door de stad zwalpen.
Dat we

Awel.
Dat laatste?
Zum Kotsen.
Echt.

Ook: het kan me heel hoog zitten, soms.
Ook nog: iemand verdragen is iets heel anders dan iemand ver dragen.