Soms gebeurt het dat ik bengels wil. Eentje, om te beginnen, dat lijkt me een geweldig idee. Niet overhaast en alles opz ijn tijd, maar soms ben ik er volledig klaar voor. Mijn lief ook, trouwens.
En toch wordt er gewacht. Niet omdat we niet getrouwd zijn (wij zij geuzen meneer!) maar omdat er nog teveel avonturen in de schuif liggen. Avonturen waar voorlopig nog geen kinders bijpassen. Lang op reis gaan en de wereld veroveren en eens goed ons gevoeg doen waar nog nooit iemand zijn gevoeg deed.
Dat soort avonturen.
Maar als ik dan lees van schoonste kinderken op de wereld en al, awel, dan smelt ik en wil er direct ook zo eentje…
Halftijds of zo.
Haha! Ik ken dat. Ik wil er ook wel ééntje. Of meer. En soms denk ik dat ik er nu wel ééntje wil en dat het zelfs zou kunnen, zo op het moment dat ik begin te schrijven aan mijn doctoraat en dat binnen een half jaartje ook rustiger wordt op het werk.
Maar dan realiseer ik mij dat er nog zoveel reizen zijn die op mij wachten, dat ik graag eventjes in het buitenland wil gaan werken en dat ik mij eigenlijk ook nog wat te veel gehecht ben aan mijn nachtrust. Dus we wachten nog een paar jaartjes 😉 maar toch…
Ik zit met hetzelfde gevoel. Nu is er bij nog wel de kwestie van een partner vooraleer er effectief aan kinderen begonnen kan worden, maar dat zijn details…