‘t Was er gelukkig maar eentje, zaterdagavond.
Net voor we de snelweg naar het noorden (E19 Antwerpen – Breda) betraden, werd er druk gebaard, getoeterd en gezwaaid vanuit een andere auto.
Vriendelijke meneer zei met gebaren dat er iets plat was aan de achterkant.
Een nieuwe spoiler?
Een brievenbus?
Goede verstaander als ik was, smeet ik onze voiture, zoals we de auto weleens noemen, vakkundig aan de kant: platte band, hoogstwaarschijnlijk.
(been there, done that).

Effe checken, waren mijn laatste woorden voor er een stortvloed aan krachttermen de lippen voorbijspoelden.
Schrikken van jezelf, ‘t gebeurt niet elke dag.
Of ik een band kan verwisselen, vroeg de aanwezige prinses me.
Ze mag blij zijn dat er omstaanders waren…

Een kwartier later weer de baan op met een “thuiskomerke”.
Ik moet u niet vertellen hoe belachelijk een mens zich voelt met zoiets aan zijn machien.
Echt, 136 paarden maar wel met een fietsband.
Een weekend zonder machorijgedrag, helaas.

Vanmorgen dan naar de garage (Midas, Yzerlaan) om de band te laten repareren.
Om acht uur binnen, tien minuten later en veertien euro armer weer buiten.
Met de smoel in de zon.

Veertien euro.
Een fietsenmaker is volgens mij duurder.
Belangrijkste: machorijgedrag volgend weekend!