Ik zat op de trein en ik wist eigenlijk niet waarom.
Ik was me bewust van wat het reisdoel was, Ajuinlei (wie verzint die namen?!) 1 te Gent.
Ik wist ook dat ik er Bart ging vinden.
De baas (één van de) van Netlash.

Netlash is een bedrijf dat websites maakt.
Zij denken erover na, designen wat, technieken hier en daar wat haken en ogen bij elkaar en beleggen de boterham met een laagje perfectie.
Of daar streven ze in elk geval naar.

Maar eigenlijk interesseerde me dat niet zo heel erg.
Wie zit er achter dat bedrijf?
Waarom doet ie wat ie doet?
Hoe komt hij erbij zichzelf en zijn bedrijf zo te buzzen dat ongeveer iedereen (in het kleine Vlaamsche webwereldje) even opkijkt wanneer zijn naam valt?

Ik stapte dus van de tram (na de trein komt de tram) zonder plan.
Zonder voorbereide vragen, zonder meerwaarde.
En toch had ik er ergens zin in.
Ik zou ook niet goed weten wat te zeggen tegen Bruce Springsteen of Mark Knopfler.
You rock and I like it, zou zo ongeveer alles zijn wat ik er kan van zeggen.

De adoratiefase is nog niet aanwezig, maar een zekere bewondering zeker wel.
Iemand die een bedrijf uit de grond stampt vind ik altijd geweldig.
De mensen achter motionmill.com en Netwerk zijn mijn idolen, bijvoorbeeld.
Maar Bart is net iets anders.
Een beetje gek, maar dan berekend.

Ik heb vanavond in elk geval meer dan genoeg ideeën door mijn hoofd gekregen om minstens een halfjaar mee aan de slag te gaan.
Interessant, zo luisteren.