Het is drie maanden (en langer) geleden dat ik nog een serieus gesprek heb gevoerd van meer dan twee minuten. Vandaag moet ik minstens twee serieuze gesprekken voeren van meer dan een uur.
Het zal vreten schat ik.
Vreten aan de hersennen, nadenken over woorden, wikken en wegen.
Mezelf verkopen, eersteklas vlees aan de man brengen zoals een marktkramer zijn beuling probeert te verkopen.
Gelukkig ben ik de beuling en wordt de rol van marktkramer door een vakbekwaam persoon gespeeld.
Het worden fijne toneeltjes, dat zeker wel.
Want ondanks de lichte zenuwen heb ik er wel een ongelooflijke zin in. Zin om mezelf te zijn in een donker pak en een wit hemd. Met das en net schoeisel.
Weg flodderbroek, afgewassen t-shirt en teensletsen. Weg je m’en foutisme.
Vandaag worden de eerste stappen gezet naar de mooie toekomst van een beuling met keurmerk, wees maar gerust!