M’n bloed pompt aan 180km per uur door de aderen.
Het lijkt wel alsof er een crisissituatie op til is en dat iedereen, mijn eigen lichaam incluis, er weet van heeft behalve ik.
Ik voel me als was ik zenuwachtig voor mijn allereerste mondelinge examen (economie, vierde middelbaar).
Uiterlijk is alles echter kalm als een windstille oceaan: het leeft, maar niet meer dan dat.
Er is ook niets om mezelf voor op te draaien.
En toch, toch sliep ik slecht.
In de latere namiddag is er nog een meeting ja.
En daarna moet ik waarschijnlijk heksen om op een deftige manier op kampbezoek te kunnen gaan.
En vrijdag is er de dodentocht waar ik in de verste verte nog niet klaar voor ben.
Maar nu?
Knippen en plakken en schrijven en tekenen en bedenken.
En dat kon ik in de kleuterschool al…
dimmen, dimmen, dimmen
inademen en terug uit , in en uit
even nagaan wat er allemaal in de buik gebeurt,
in, uit, buikgevoel … en dan komt de rest vanzelf
groetjes voor jou stranger van tweedehands mama