De avondwake van de moemoe van de Madame was een sobere doch oprechte viering.
Een felle dame die haar eeuw bijna had rondgemaakt.
Eenennegentig lentes jong, kranig doch versleten.

Nog even met de ouders van de Madame samengezeten en met een nonkel en tante.
Gezien de omstandigheden was het zelfs gezellig.
En dat moet ook!
Wenen is één ding, verwerken een ander.

Verwerken kan volgens mij alleen door heel veel  te praten: babbelen én luisteren.
Want iemand is pas echt dood als-ie helemaal vergeten is.