Maandag begon mijn eerste echte week bij SISP.
Om het geheel een beetje te duiden werd ik eerst mee op pad gestuurd met Sindu, een maatschappelijke werkster die op huisbezoek ging.
Ik mocht mee. Kwestie van te weten uit welke middens de kinderen komen.
Eerlijk is eerlijk, ik werd er stil van.

Mensen die leven in een hutje gemaakt van lege rijstzakken tegen de blinde muur van een huis, het is schrijnend.
Dat die mensen geen of weinig inkomen hebben (300 rupee voor drie is nu eenmaal niet veel per maand) is schrijnender.
Maar als die mensen dan ook nog eens bedlegerig zijn omdat ze de medicijnen om hun bloeddruk (van de ene te hoog, de andere te laag) te regelen niet kunnen betalen, dat is om uweigen een oog uit te bleiten.
Dankzij SISP krijgen die mensen elke maand een rantsoen eten en wat cash geld.

Een gezin van drie waarvan de vader 50% gehandicapt is verklaard en de moeder het bed (rieten matje op de betonvloer) niet kan verlaten wegens een nierinfectie, ik zou er niet graag de dochter zijn. Gelukkig kan deze dankzij SISP naar school en leren lezen en schrijven.

Dat zijn maar twee voorbeelden van de velen en ik denk dan: goed bezig SISP.
Echt, U weet niet waarover u het hebt als u zegt honger te hebben en al wil gaan eten om 11.45u in plaats van om 12u zoals altijd…