Gisteren met een paar dokters van het Primary Health Centre van een dertigtal kilometer verder op schok geweest. En op schok, neem dat gerust letterlijk: de wegen zijn hier echt zo slecht, shiiiiit! Schudden van de ene kant van de bus naar de andere, ‘t is efkes wel grappig, maar geen vijftig kilometer…

Ik was de hele dag getuige van het nationale programma voor een gezonde jeugd: systematisch worden alle kinderen in de overheidsscholen gescreend, minstens eens per jaar, waar mogelijk tweemaal. Ze worden gechekt op TBC, neus- keel- en orenkwaaltjes, lepra en ondervoeding. Waar de dorpjes aan Bokrijk doen denken, doen de scholen denken aan de Witte van Zichem. Echt, zo ouderwets, zo klein, zo anders: niet te vergelijken!

Enorm veel bengels van de 700 gecontroleerden hadden tekenen van lepra. Op zich is dat geen enorm probleem, het is perfect en volledig te behandelen, maar hier levert dat wel een probleem. Ondanks het feit dat de mensen gratis alle medicijnen kunnen krijgen, moeten ze eerst wel in het hospitaal zien te geraken. En ook dat kost geld…

Als het middag is gaat er een bel en stormen alle kinderen naar buiten. De overheid geeft ieder kind een middagmaal zodat iedereen tenminste een keer per dag stevig heeft gegeten. In veel gevallen is het echter het enige dat ze te eten krijgen.

Als we in de namiddag een jongetje (7 jaar, tweede leerjaar) vinden met een oog vol cattaract, breekt m’n hart. Die jongen kan gelukkig perfect geopereerd worden, maar of dat dat effectief ook zal gebeuren is een andere vraag natuurlijk. Zo schrijnend, ni te doen.

Een school verder, highschool ondertussen, zie ik m’n eerste echte kreupele. De jongen is perfect gezond, zijn onderbenen zijn helaas niet meer dan stompjes die hij slepend achter zich draagt terwijl hij op z’n knieen rondhuppelt. En toch zijn al die bengels enorm gelukkig!

Echt, volgens mij zijn kinderen over de hele wereld hetzelfde qua gedrag, spelletjes en enthousiasme. Wanneer ik m’n fototoestel bovenhaal zijn ze helemaal niet meer te stoppen: iedereen wil op de foto!
Sommigen durven het zelfs an om me een hand te komen geven 🙂

Toen ik gisteravond in m’n zijden slaapzak kroop (het voelt alsof je in een onderrok vna een enorm schone deerne slaapt) en de dag even overliep, kreeg ik koude rillingen. Echt, ik was vrij tot zeer kapot.

Langs de andere kant: het indische binnenland is enorm mooi! Volgende keer dat ik hier kom moet ik zorgen dat ik kannada spreek en met een brommer kan rijden…